‘Rio’ Jolanda Clément

9789026364860/2024

Jolanda Clément, uitgeverij Ambo Anthos

‘Rio’ is de derde roman van Jolanda Clément en mijn kennismaking met haar werk. Getriggerd door de kleurrijke en originele afbeelding op de cover en de zin ‘ revolutie, moord en liefde in de roaring twenties van Brazilië’ , maakt mij extra nieuwsgierig. De uitgeverij zet haar weg als een verhalenverteller pur sang dus ik wilde deze roman wel proberen. 

Het verhaal speelt zich af in Brazilië anno 1924. Het is een roerige tijd. De zoveelste koffiecrisis vind plaats en de sfeer is gespannen. Inspecteur en koffiebaron Eliades probeert een curieuze moord op te lossen terwijl zijn huwelijk ten einde raakt. En secretaresse en tangodanseres Maria is op zoek naar een manier om op haar eigen benen te staan en word verliefd op een mysterieuze man. Twee heel verschillende karakters, twee heel verschillende karakters. Wat ze gemeen hebben is dat ze tegen de traditionele waarden in (willen) gaan  en dat ze op zoek zijn naar zichzelf. Tijdens de belegering van de stad worden ze op de proef gesteld en blijken ze meer met elkaar gemeen te hebben dan je op eerste gezicht zou denken. 

Het is een tijd geleden dat ik een roman las. Ik lees de laatste tijd meer thrillers, YA en fantasy. Misschien was dit de reden wel dat ik even moeite had met in het verhaal komen. We gingen goed van start waarbij we kennismaken met inspecteur Eliades die zijn lijk ontmoet. Wat mij meteen opviel is dat het niet een standaard speurdersverhaal zou worden, de uitkomst daarvan was ook wat voorspelbaar, ook al stond moord wel degelijk op de voorzijde vermeld. Het lijk bleek al snel niet het middelpunt van de vertelling omtrent de inspecteur. Vervolgens komen we bij Maria terecht. Een heel anders soort verhaal. Eigenlijk zijn het twee losse verhalen waarvan je als lezer zit te wachten wanneer zij samen zullen komen. Een tweesporen-roman zo las ik in het nawoord  maar dit is achteraf niet echt mijn soort vertelling. Het haalt voor mij het tempo uit het verhaal.

Er is naast wisseling van perspectief , ik zou bijna zeggen van verhaal, ook nog eens een wisseling van vertelstijl. Het verhaal van Maria wordt namelijk verteld door middel van brieven en dagboekfragmenten. Daarnaast springen we hier en daar ook nog door de tijd. Aan de ene kant knap dat de auteur het lef had te kiezen voor verschillende vertelvormen maar aan de andere kant vond ik het wel hier en daar verwarrend. Daarnaast weet de auteur te spelen met taal, mooie zinnen komen langs en de auteur neemt de tijd om details ruim te omschrijven. Voor mij haalde dat het leestempo hier en daar uit het verhaal. 

Ik had best even moeite om in het verhaal te komen en geboeid te blijven. Hier en daar kabbelt het verhaal wat door, mis ik wat diepgang maar aan de andere kant wist de auteur mij toch genoeg vast te houden om door te lezen. Hier en daar wat voorspelbaar maar wel mooi hoe de levens van twee zeer uiteenlopende karakters toch meer op elkaar lijken dan gedacht. Het verhaal is geen politieverhaal, geen liefdesroman maar wat het wel is? Het laat zich niet zomaar in het hokje stoppen. 

Aan het eind van  het verhaal, in het nawoord gaat de auteur wat meer in op de achtergrond van het verhaal. Hoe het is ontstaan en de historische waarheden erachter. Ik vond het fijn dit achteraf nog even te lezen. 

Hoewel het dus niet mijn soort boek bleek te zijn kan ik het zeker wel waarderen. 

 

 

 

‘veelvuldig en alleen’ Anjet Daanje

9789493304796/2023

Anjet Daanje ( pseudoniem van Anjet den Boer) begon tijdens haar studie wiskunde, toen zij 21 jaar was, de eerste versie van ‘Pianomuziek in de regen’, haar eerste roman, die in 1993 werd gepubliceerd.  Tussen 1993 en 2022 verschenen meerdere romans die ook vertaald zouden worden in meerdere talen.  Daarnaast wint zij verschillende prijzen ( onder andere de Libris Literatuur prijs) en kreeg zij in 2023 de  Constantijn Huygens-prijs voor haar gehele oeuvre.

Sinds 2021 verschijnen heruitgaven bij Uitgeverij Pluim van haar oudere romans. “veelvuldig en alleen “ is daar een van. Het origineel is uit 2003 en het is het eerste boek wat ik van deze auteur mocht lezen.

Ik moet zeggen dat ik als eerste de cover geweldig vond toen ik die zag. Ik was meteen verkocht. Toen ik later informatie opzocht over het boek en de auteur kwam ik ook de cover tegen van de eerste uitgave maar deze is zoveel beter.  Het verhaal telt zo’n 350 bladzijden, een fijne leesletter en  bevat behapbare hoofdstukken  die weer een onderverdeling hebben die worden aangegeven met de naam van het karakter ( waar het in dat stuk omdraait)erboven.  Dit is op zich wel prettig want anders zou het een grote verwarring geven tijdens het lezen.

Inhoud (volgens achterflap boek):

Daan ligt al zeven jaar in bed, maar hij is niet ziek. Hij heeft zich vrijwillig in zijn kamer teruggetrokken. Hij kijkt televisie, luistert muziek, leest en elke dag komen er vrienden op bezoek om hem over hun leven te vertellen.  In hun overzichtelijke verhalen is de wereld veilig ver weg.  Hoewel Daan doet voorkomen alsof hij uit intellectuele overwegingen in bed blijft is er een reden van grotere betekenis. Door een op het eerste gezicht onbelangrijke beslissing is er zeven jaar geleden iets vreselijks gebeurd, en nu is hij bang voor de consequenties die zijn daden kunnen hebben. Aan de hand van de verhalen van zijn bezoekers en zijn herinneringen probeert hij de aanleiding en de gevolgen van die fatale beslissing te achterhalen. Maar hoe meer zijn bezoekers hem vertellen, en hoe dieper hij in zijn geheugen graaft, des te ongrijpbaarder de waarheid wordt. Tot de geschiedenis zich lijkt te herhalen.

Het verhaal draait om een belangrijke en vreselijke gebeurtenis in Bretagne waar Daan met zijn ouders, broer en vrienden op vakantie is. De gebeurtenis is in ieder geval erg genoeg voor Daan om daarna er voor te kiezen niet meer uit bed of in ieder geval zijn kamer te komen.  De wereld komt naar hem toe in de verhalen van degene die aan zijn bed komen zitten. Dit zijn vrienden, zijn ouders en het personeel.  De familie is niet onbemiddeld dus dan kan je het je wel veroorloven om kluizenaar in je eigen huis te worden. Hij maakt zijn eigen verhaal van de verhalen die hij hoort. Zijn herinneringen en dromen lopen door elkaar heen. Alles draait om Floor, die niet op bezoek komt, maar leeft in zijn verhalen.

Een mooie basis voor een verhaal waarbij maar blijkt dat het menselijk geheugen een bijzonder iets is.

Door de mengeling van verhalen die verteld worden en die zich in verschillende tijden zich afspelen vond ik het wat moeizaam inkomen en soms wat rommelig. Maar de trigger dat je wilt weten wat er nu gebeurd is waardoor iemand niet meer de echte wereld in wil stappen is zo groot dat je door blijft lezen. Het is knap dat de auteur je in het ongewisse kan laten.  Ik vond het origineel om het verhaal van zoveel kanten te belichten maar het verteltempo had van mij wat hoger mogen liggen. Of het verhaal wat compacter.  Maar over het algemeen een mooie en boeiende roman wat mij nieuwsgierig heeft gemaakt naar ander werk van haar.

“Lieve Chris” Sabine van den Eynden & Antoinette Hoes

9789493304291/2023

“lieve Chris “ is geschreven door het duo Sabine van den Eynden ( scenarist en auteur) en Antoinette Hoes (expert op gebied van digitale media en communicatie). Van den Eynden maakte films, schreef scenario’s en meerdere romans. Ik las eerder ‘opvliegers’ van haar en ‘deadline’. Nieuwsgierig wat de samenwerking met Antoinette Hoes zou gaan brengen. Maar dat is niet de reden dat ik dit boek wilde lezen. Ik ging puur af van de cover en titel. Een foto van twee meiden die melancholisch overkomen, een titel tegen een donkere achtergrond met mooi lettertype. Hierdoor getriggerd las ik de informatie over het boek en toen wist ik zeker dat ik dit boek graag wilde lezen: het verhaal start tegen een achtergrond van de jaren tachtig. Dus een beetje een trip door memory lane?

Achterflap:

Als de ME (mobiele eenheid van de politie), hardhandig een kraakpand in Amsterdam ontruimt, weet de zestienjarige Sasja weg te komen. Ze wordt gered door Christina en vanaf dat moment zijn ze onafscheidelijk. Samen groeien ze op in het vervallen Amsterdam van de jaren tachtig, waar krakers en agenten om de ruimte vechten en jonge mensen hun weg proberen te vinden in het mijnenveld van jeugdwerkeloosheid, een dreigende kernoorlog en de sleetse idealen van de jaren zestig.  Sasja en Christina zien het leven als een feest. Ze zijn aan niemand verantwoording schuldig over wat ze doen en met wie. Maar juist die onbevangen levenshouding zet de vriendschap zo onder druk dat ze er dertig jaar later nog steeds de gevolgen van ondervinden.

Het verhaal gaat van start als Sasja op het punt staat David ( de broer van Christina ) te bezoeken. Jaren geleden is het tot een breuk gekomen tussen haar en Christina en het contact verbroken. Nu David ziek is zal dit een van de laatste momenten kunnen zijn hem nog te zien of te spreken. Terwijl ze naar het huis kijkt denkt ze terug aan hoe ze Christina ( en later David) heeft ontmoet en wordt de lezer meegenomen naar een tijd van van het ruige Amsterdam. Krakers, demonstraties, seksuele vrijheid en de ‘ban de bom’ beweging. Het tijdsbeeld van de jaren tachtig ( ja we hadden echt telefoons aan een snoer) wordt beeldend en goed weergegeven. Terwijl de meiden opgroeien en de liefde ontdekken ontstaat er een driehoeksverhouding tussen beiden meiden en David. Ze beleven een hectische en heftige jeugd en het is misschien ook niet zo vreemd dat het daar ook fout ging. Doordat het fout ging werd contact verbroken maar de liefde voor elkaar bestaan. Het verhaal eindigt als de vriendinnen van toen eindelijk weer eens afspreken met elkaar om uit te spreken naar elkaar wat er toen fout ging.

“Jij was mijn vriendin, vriendinnen proberen elkaar gelukkig te maken, elkaar op te stuwen in de vaart der volkeren, vriendinnen pakken niet het dierbaarste van elkaar af”.

Wat een heerlijk boek is dit. Misschien ben ik wat bevooroordeeld want ze zeggen dat de tijd waarin je opgroeit, je het meest bij blijft. Ook vriendschappen van toen blijven je nog lang bij. Dus een klein feestje van herkenning qua jaren tachtig decor én de muziek die benoemt wordt. Niet dat ik Amsterdam heb bezocht in die periode maar vrij van school om mee te lopen met de anti-kruisraket beweging staat mij zeker nog wel bij. Het geheel wordt gewoon heel beeldend geschreven. Je merkt dat er film-ervaring in het schrijversduo zit en van mij mag dit zeker wel verfilmd worden.

Het verhaal wordt in een rap tempo verteld in korte en boeiende hoofdstukken én in gemakkelijk taalgebruik waardoor je door het boek heen vliegt.

Karakters worden goed uitgewerkt en zo ook hun omgeving en de mensen om hen heen. De vriendschap is heftig en wordt van beiden kanten belicht waardoor je een mooi totaal plaatje krijgt. Naast vriendschap zijn ander thema’s liefde, trouw en verdriet ook belangrijke onderwerpen in dit verhaal. Maar de vriendschap is wel de essentie en basis van dit hele verhaal.

Het duo heeft een heerlijk leesbaar verhaal neergezet wat ik met veel plezier heb mogen lezen.

“revanche” Suzanna Esther

9789464497014/2023

Suzanna Esther, uitgeverij Ellessy

Suzanna Esther heeft literatuurwetenschappen en psychologie gestudeerd. In 2016 verscheen haar eerste boek met korte verhalen. Eerder las ik van haar “de stem “ en “ kamp Alpha”. Dit is haar zesde boek. Vooral die twee voorgenoemde titels konden mij zeker boeien dus toen ik “ revanche” voorbij zag komen met die intrigerende cover wilde ik deze ook wel lezen.

Een cover waar je alle kanten mee op kan maar mij vooral doet denken aan een gruwelijk verhaal. In ieder geval een mindfuck ( sorry voor het taalgebruik) die onder je huid gaat zitten, met name door het lezen van vorig werk van haar. Op de achterzijde staat dat het een spannende psychologische roman is. Dus ik kon mijn verwachting al iets bijstellen.

Hoofdpersonage Rachel heeft in een klein dorpje in Bretagne, twee jaar geleden, van haar erfdeel een stuk grond gekocht waarop een loods en twee gebouwen staan. Om in haar onderhoud te voorzien verhuurt ze met tegenzin kamers en vermaakt ze haar gasten met creatieve en spirituele workshops. De rust wordt verstoord door plannen voor een snelweg bij het dopr waardoor het anders zo rustige dorp tot oproer komt. Daarnaast staat ook haar zeventienjarige dochter bij haar op de stoep, wordt ze vals beschuldigd door dorpbewoners én verschijnt haar verloren gewaande, wraakzuchtige broer, waarmee zij een vreselijk geheim deelt.

Genoeg munitie voor een boek met inhoud.

Het boek beslaat twee delen en heeft korte hoofdstukken. De hoofdstukken wisselen van perspectief. Door elk karakter zou zijn podium te geven kunnen deze meer uitgediept worden en krijg je als lezer van verschillende invalshoeken informatie. De personages worden goed uitgewerkt waardoor je een breed beeld kunt vormen. Echter neemt dit wel iets weg van het leestempo. Af en toe gaat het verhaal voor mij wat aan de langzame kant. Ook de spanningsopbouw is langzamer dan dat ik gewend ben uit haar andere boeken waardoor het einde ook niet zo verrassend is. Maar op de een of andere manier wil je als lezer toch doorlezen en dat is dan ook de kracht van het verhaal.

Die kracht zit met name denk in de vertelstijl, de humor (soms met een zwart randje, ik hou daarvan) en oog voor details. De personages hebben allemaal hun eigen problemen waar ze wat mee moeten dus thema’s als dromen achter na gaan, liefde, trauma, wraak, vergeving ze komen allemaal langs. Ik denk dat de auteur hier ook heerlijk kan putten uit haar kennis van haar psychologie studie. Voordeel ook van deze details is dat je de personages beter leert kennen en begrijpen. Met name de reacties van de hoofdpersoon Rachel. Waarvan ik nog steeds niet weet hoe ik haar moet plaatsen. En ach, misschien moet je dat ook niet willen.

“revanche” is een boek wat zeker de moeite waard is om te lezen. Het bracht niet de gruwelijke spanning die ik had verwacht maar weet de aandacht van de lezer wel te behouden tot het einde.

*ik las dit boek voor de facebookgroep ” boeken toer, lezen en recenseren van boeken van onbekende schrijvers”

‘ vrije slag ‘ Reinier Bresser

9789064461804/2023

Reinier Bresser,  uitgeverij Gibbon books

Reinier Bresser is copywrtier en creative director geweest bij reclamebureaus. In 2018 verscheen zijn debuutroman “ strandvogel”. Het begin van een trilogie. In 2021 verscheen het tweede deel  “ los zand” en nu is er de afsluiting “vrije slag”.

Allereerst mijn complimenten voor de gekozen cover. Het treft de eenzaamheid maar ook de schoonheid en stilte van het strand en de zee. Daarnaast sluit het prima aan bij de covers van de vorige twee delen.

In  “strandvogel” maken we kennis met Gustaaf Vogel. Hij werkt hard in het financiële wereldje in Londen. Zijn vrouw heeft hem verlaten en is met zijn zoon weer in Nederland gaan wonen. Jaren later belt zijn zoon Gustaaf met de mededeling dat zijn zus Fanny tijdens het zwemmen in zee is verdronken.  Gustaaf vertrekt naar Nederland voor het laatste afscheid.  Tijdens dit bezoek komen herinneringen boven  en vragen. Hij wordt met zichzelf geconfronteerd en zal die vragen onder ogen moeten zien te komen, antwoorden zoeken om te kunnen berusten in de dood van zijn zus.

Ik heb dit debuut met plezier gelezen. De auteur heeft een prettige vertelstijl en weet het verhaal klein te houden maar de lezer wel te raken met mooie zinnen.  Het tweede deel “ los zand’ is aan mijn aandacht ontsnapt. Ik heb het niet gelezen maar in dit deel neemt Gustaaf definitief afscheid van de geldhandel en gaat hij wonen in een afgelegen  huis aan de rand van de duinen ( weer in Nederland).  Op loopafstand van de herinneringen van zijn jeugd en met de reden zijn eenzaamheid te lijf te gaan. (aldus de tekst op de site van de uitgeverij).  “Vrije slag “ is dus het derde  afsluitende deel en inmiddels is Gustaaf Vogel zeventig jaar en lijkt hij niet alleen de angst voor de dood te hebben verloren maar ook zijn geestdrift om meer uit het leven te halen. Hij bezoekt een psychotherapeut en durft eindelijk zijn geheim uit zijn jeugd met iemand te delen. Iets waarover hij al die jaren een groot gevoel van schaamte heeft meegesleept.  De vraag is of deze biecht hem de berusting kan brengen die hij zo naarstig zoekt.

Vanaf de eerste zin werd ik alweer mee  genomen in  het leven van Gustaaf Vogel. Hoewel het even terug was dat ik “ strandvogel” las  en ik het tweede deel gemist had is dit verhaal goed zelfstandig te lezen. Ik heb echter nadat ik het gelezen had de eerste twee delen opgezocht en de gehele trilogie wederom gelezen. Hoe mooi de delen in elkaar overlopen en de vertelwijze identiek blijft met mooie zinnen in hun eenvoud.  De herinneringen die iemand maakt zoals ie is en hoe hij hiermee afrekent zijn beeldend op papier gezet. Ik schreef eerder over “ strandvogel” dat het verhaal kabbelt op een prettige manier alsof jezelf op het strand zit en de golven voorbij ziet gaan. En daar sta ik nog steeds achter.  De herinneringen aan vroeger en het heden lopen mooi in elkaar over, hier en daar een vleugje melancholie waardoor je nog meer  sympathie  krijgt voor de hoofdpersoon.

‘Vrije slag’ is een mooie afsluiting over het leven van Gustaaf Vogel. Een ogenschijnlijk van de buitenkant gewone man maar waarbij van binnen van alles speelde en wat je al lezend zult ontdekken.

” in de schaduw van de driehoek ” Jagritta Olthof

9789082931303/2018

Jagritta Olthof, FUB Publishing & Writing

Via de facebookpagina ‘het oergezellige boekenlab” kan je een boek lezen in ruil voor een recensie. Het grote, en leuke, voordeel is dat je op deze wijze boeken tegenkomt van auteurs die je anders zou missen (veel is selfpub). Zo lees je buiten je comfortzone en kan je je laten verrassen. Soms zijn het nieuwe en soms wat oudere titels.  Het boek wat ik dit keer las komt uit 2018.

Jagritta Olthof is jurist en schrijver. Na zo’n 25 jaar met plezier als jurist gewerkt te hebben besloot ze in 2018 meer tijd voor zichzelf te nemen en te gaan schrijven.  Inmiddels heeft ze twee boeken op haar naam staan.  ‘ In de schaduw van de driehoek ‘ is haar debuut. Een zeer emotionele roman over drie vrouwen die meer met  elkaar gemeen hebben dan zij in eerste instantie dachten. Het boek is uitgegeven door FUB publishing & writing, opgericht door de auteur zelf.

Het verhaal gaat over Roos, Iris en Lily. We maken eerst kennis met Roos. Zij krijgt op haar vijftiende van haar ouders een zilveren driehoek. Een apart ding met inscriptie waar ze niet veel mee kan. Het blijkt dat zij  werd geadopteerd  toen ze drie maanden oud was en meegenomen werd naar Nederland met alleen geld en de driehoek. Haar ouders hadden haar opgehaald in een klooster in Engeland en meer weet ze niet van haar verleden. Op haar vijfenvijftigste komt ze er achter dat zij niet de enige is met zo’n driehoek. Zoekend naar de betekenis van de driehoeken, haar eigen verleden en de relatie tussen haar en de andere twee dames brengen haar in een rollercoaster van emoties.

“  In de schaduw van de driehoek” is dus het debuut van Jagritta Olthof. Ik las haar tweede boek hier vlak voor. ( een thriller ‘ de rest van de waarheid’) Dit was een heel ander soort boek dus ik moest even inkomen toen ik hierin begon. Je hebt toch snel een verwachting bij een auteur als je net een ander boek van haar dichtslaat. Het omschakelen ging vrij snel mede doordat dit boek lekker wegleest.

Het gegeven van het verhaal is origineel en de opbouw van het verhaal is prima. Het idee vond ik goed gevonden al had er misschien wat meer uitgehaald kunnen worden. Door haar beiden boeken gelezen te hebben merk ik wel dat de auteur al behoorlijk gegroeid is in haar vertelwijze / schrijfstijl. Haar tweede boek vond ik prettiger lezen en qua opbouw beter.

De verhaallijnen kloppen alleen vond ik het wat vreemd dat de hoofdfiguur veel waarde hecht aan een of andere droom. Dit had wat mij betreft er niet in gehoeven.  Het verhaal heeft het niet nodig en ik vond het een beetje over-de-top.  Beetje lastig te beschrijven, om geen spoilers er op los te laten, maar wilde het toch even benoemen. Het verhaal zelf is realistisch met heftige scenés en heeft zoiets dromerigs niet nodig.  Bij sommige stukken in het verhaal vond ik het jammer dat dat minder werd uitgewerkt, het had wat meer de diepte in gemogen wat mij betreft. Daarnaast blijft bij mij de vraag rondzingen waarom de driehoeken zijn meegegeven door de persoon in kwestie. Ook hier kan ik ( spoilers) niet in details treden. Na het lezen van het boek kan je mijn vraag denk begrijpen of mij van een antwoord voorzien. Ik kan er namelijk totaal niet bij.  Wat ik eigenlijk ook wel weer kan waarderen. Dat je na het lezen van een verhaal er nog even op door blijft kauwen. Dat je nog wat vragen hebt die blijven rondzingen of dat iets even moet landen. Dan is een verhaal wel geslaagd.

Prima debuut van een auteur met potentie !

“het licht dooit” Xander Jongejan

9789464050530/2020

Xander Jongejan, selfpub/ Brave New Books

Xander Jongejan publiceerde in 2017 zijn dichtbundel “ wat zijn de bananen duur” en een jaar later (2018) zijn debuutroman  “de tafel van Tarzan”.  De laatste heb ik mogen lezen voor het ‘selfpubcafé’. Hier kunnen selfpubbers hun boek onder de aandacht brengen en de lezer het boek “lenen” en bespreken. Een top initiatief van Shirley Pelikan en Kim Verheugen. Op deze manier krijgt de auteur een groter publiek en ontdekt de lezer op zijn tijd een juweel van een boek die je anders volledig zou kunnen mislopen.  Zo heb ik met plezier en geboeid  “ de tafel van Tarzan” gelezen. Toen ik hoorde dat er een nieuwe titel van deze auteur aan zat te komen wilde ik deze meteen ook lezen. Via de site van de auteur volgde ik de totstandkoming van het boek en las ik de nodige achtergrondinformatie.  Dit gaf een stuk voorpret maar ik denk dat je het boek ook anders gaat lezen. Zo heeft de auteur zijn eigen ervaringen verwerkt in dit verhaal waar hij vijf jaar aan bezig is geweest.

Het verhaal gaat over  Deik ( Michiel van Dijk). Bij aanvang van het verhaal is hij dakloos. Hij heeft een mismaakt gezicht wat hem onzeker maakt. Hij houdt van het donker want dan kan niemand hem zien. In het licht valt zijn gezicht teveel op wat weerstand geeft bij de mensen die hij ontmoet. Het verhaal speelt zich af tussen 1989 en 2006. Door terug blikken kom je er achter wie Deik is en hoe hij op straat terecht is gekomen.
Je gaat terug naar zijn schooltijd. Daar ontpopt hij zich als schrijver en deelt die ervaring met zijn studiegenoot Bart. Ze dagen elkaar uit, lezen elkaars werk en stimuleren en motiveren elkaar. Als Bart gepubliceerd wordt en Deik niet komt dit tussen hen in te staan. Ook in de liefde wil het niet voorspoedig gaan. Deik probeert zich staande te houden maar ervaart alleen tegenslag en verraad. Hij belandt op een gegeven moment op straat en ondergaat daar hoe hard het leven is.  Tegenslag na tegenslag weet hij zich staande te houden. Maar ondanks, of juist door, al die teleurstelling raakt de schrijver in hem niet uitgedoofd.

De helderblauwe cover met mooie titel trekt aan. Mooi door zijn eenvoud en dat is de schrijfstijl van deze auteur ook. Met weinig woorden veel vertellen en vooral de lezer te raken. Ik vind dat knap en noemenswaardig. Op pagina 69 is een verwijzing naar de titel en de zin die daarop volgde maakte dat ik niet anders kan zeggen dat de titel heel goed gevonden is en bij het verhaal past. ( sorry, wil geen spoilers plaatsen).

In een 47 tal  zeer korte hoofdstukken met korte en bondige zinnen wordt er een dijk van een verhaal neergezet. Het zet de lezer aan tot denken en af en toe proef je gewoon de frustratie van de personages. De auteur weet emoties op te roepen bij zijn personages en de lezer.  Niet alles is wat het is en je vraagt je af hoeveel tegenslag iemand moet kunnen verdragen. Er wordt een echt leven neergezet met rauwe randen. Sommige dingen blijven open en meestal kan ik mij daar aan irriteren maar dit keer niet. Het zet je aan tot denken over het verhaal waardoor het verhaal je meer raakt en je je bijna betrokken voelt bij de hoofdpersoon.

De originele manier van vertellen en het weten te boeien van de lezer kan deze auteur als geen ander. Hopelijk krijgt dit boek een groot publiek want dat verdient het zeker.

“het schooltje van Auschwitz” Mario Escobar

9789029729413/2020

Mario Escobar, vertaling Hilke Makkink, uitgeverij KokBoekencentrum

Mario Escobar is geschiedkundige en de auteur van het boek “het schooltje van Auschwitz”.  Een verhaal gebaseerd op het leven van de Duitse Helene Hannemann die in het vernietigingskamp met haar schooltje voor veel kinderen een klein lichtpuntje kon betekenen.

De Duitse verpleegster Helene Hannemann trouwt met haar grote liefde Johann, violist in de Berliner Philharmoniker. Hij is van Roma-afkomst en samen krijgen ze vijf kinderen, waaronder een tweeling.  In 1936 wordt Johann vanwege zijn Roma-afkomst ontslagen uit het orkest en werkt Helene dubbele diensten om het hoofd boven water te kunnen houden. Naïef dat ze is denkt ze dat haar gezin, vanwege haar afkomst, veilig is voor de nazi’s. Als in mei 1943 de Gestapo haar bezoekt krijgt ze te horen dat haar man en kinderen mee moeten maar dat zij mag blijven omdat ze Arisch is.  Helene weigert dit en wil kosten wat het kost bij haar gezin blijven en gezamenlijk gaan zij op transport, onder erbarmelijke omstandigheden per trein.  De reis gaan naar vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau. Bij aankomst wordt Johann meteen van zijn gezin gescheiden en Helene en haar kinderen komen in het zogenaamde ‘familiekamp’ in Birkenau.  Helene kan als verpleegster aan de slag.  In die periode werkt kamparts Mengele als medisch stafhoofd, berucht om zijn experimenten met tweelingen. Helene durft Mengele aan te spreken en hij geeft de opdracht om een schooltje op te richten voor de kinderen. Ze krijgt in eerste instantie alle middelen die ze nodig heeft zelfs een zandbak, schommels en Disneyfilms. Ze wist dat dit ook pure propaganda was maar ze stemde er in mee om het voor de kinderen iets beter te maken en ook voor haarzelf en haar gezin. Ze mochten in een kamer achter het schooltje verblijven en hadden, net als de kinderen op het schooltje extra eten en drinken. Hierdoor probeert ze wat te kunnen betekenen voor de kinderen in deze trieste situatie. Een trieste situatie met voor de meeste geen ‘happy end’.

Wat een mooie, ontroerende maar ook aangrijpende roman is dit. Ik had gewoon tranen in mijn ogen bij sommige stukken en kippenvel tot op het bot. Doordat de auteur veel feiten in het verhaal heeft verwerkt en heeft geschreven vanuit het perspectief van Helene komt het verhaal over alsof het echt zo gebeurd zou kunnen zijn. Hierdoor komt het harder bij de lezer binnen.  Helene is een strijdvaardige vrouw die als een leeuwin voor haar kinderen vecht en alles probeert om al die onrecht met een klein beetje hoop te verzachten. Het einde is aangrijpend als je leest hoe het haar en haar kinderen is vergaan.  Als je daarna echter de historische toelichting van de auteur leest heb je een extra portie kippenvel.  In deze toelichting laat hij weten wat hij aan historische feiten heeft gebruikt en waar hij gebruik heeft gemaakt van fictie om het verhaal vorm te geven. Ook verteld hij dat het in het echte leven heel anders met Helene en haar gezin is afgelopen.

De auteur heeft een heel toegankelijk en mooi verhaal neergezet. Je wilt blijven lezen en hopen maar een ieder weet dat er weinig hoop was voor de slachtoffers van Birkenau. En dat is ook eigenlijk ook de kracht van dit boek. Het geeft een goed historisch beeld van het alledaagse leven in het kamp en de auteur schuwt de gruwelen ook niet die daar plaatsvonden. Ze worden niet geromantiseerd maar gewoon beschreven waardoor je als lezer meegezogen wordt in de ellende en net als Helene elke sprankje hoop wilt plukken.

Een boek wat gelezen verdient te worden.

Ik besprak dit boek ook op ikhouvanhistorischeleerzameboekenenromans

” waarom we huizen bouwen” Renée Kapitein

9789026346873/2020

Renée Kapitein, uitgeverij Ambo/Anthos

Renée Kapitein studeerde aan de HKU, schrijft korte verhalen, sketch comedy en scenario’s. Tijdens haar studie woonde ze in zo’n veertien huizen en kampeerde tenslotte twee weken om een ligplaats voor een woonboot te bemachtigen.  Waarschijnlijk zijn deze ervaringen de basis geweest voor haar romandebuut. Een luchtige, heerlijk leesbare en ik denk een van de prettigste romans die ik dit jaar tot nu toe heb mogen lezen. Voor mij een geslaagd debuut dus !

Naast het feit dat ik de cover al opvallend en origineel vind sprak de tekst op de achterzijde mij ook aan.   Het verhaal gaat over Anna die op weg is naar een housewarming waar ze eigenlijk geen zin in heeft. Ze komt echter nooit op de plek waar ze wezen moest want ze strandt in een afgelegen restaurantje waar ze Bor ontmoet. Bor ontmoet op een soort parkeerplaats.  Een rij caravans, campers en tentjes voor een leeg stuk grond. Ze staan in de rij om een kavel te bemachtigen. De droom van Bor om zijn eigen huis te kunnen bouwen. Anna wordt op slag verliefd op Bor en als hij vraagt of zij zijn plekje in de rij wilt bewaken zodat hij even weg kan zegt ze meteen ja. Ze worden onafscheidelijk en Anna gaat met hem het huizenavontuur aan.  Ze vragen vergunningen aan, doen de inkopen, houden de vooruitgang sterk in de gaten. Anna die tot die tijd van woning naar woning ging (woningen van anderen waar ze op paste) en leefde uit verhuisdozen wordt gedurende het verhaal volwassen.  De bouw levert problemen op, het geld raakt op, maar Anna groeit net als het huis.

Het is een heerlijk verhaal. Anna heeft moeite met de snelle maatschappij waarbij ieders leven wel van te voren lijkt uitgestippeld. Iets waar ze zich best wel tegen (wilt) verzetten maar niet altijd durft. Aan de ene kant is ze onzeker maar aan de andere kant weet ze goed wat ze wel of niet wilt. Soms is ze behoorlijk naïef maar op de een of andere wijze siert haar dat.  Ik kan niet anders zeggen dat, ondanks haar soms bijzondere acties, ik meteen sympathie voor haar had. Sommige situaties zijn herkenbaar en af en toe zou ik willen dat ik zorgeloosheid van Anna in het begin van het verhaal wat meer had gehad.  Als lezer wordt je meegenomen in de groei van de relatie van Anna en Bor en uiteraard in de vorderingen van het huis. Een verhaal vol dagelijkse beslommeringen over twee gewone mensen. Het stuk herkenbaarheid maakt het nog fijner lezen. Dit alles wordt afgesloten met een mooi einde, wat ik niet echt meteen zag aankomen.

De auteur heeft met een pen vol humor, luchtigheid en hier en daar wat sarcasme een heerlijk verhaal opgeschreven wat ik van harte kan aanbevelen

! Ik besprak dit boek ook op de site van de feelgood community

 

 

 

“het antwoord op misschien” Hendrik Winter

9789402704143/2019

Hendrik Winter, vertaling Lilian Caris, uitgeverij HarperCollins

Hendrik Winter heeft jarenlang als  taxichauffeur gewerkt. Hij reed vaak zieke mensen naar therapie. Zijn taxi noemde hij ‘kankertaxi’ vanwege al deze patiënten. Tijdens de ritten waren er veel gesprekken. De verhalen van deze mensen raakte hem en één verhaal in het bijzonder en dat was het verhaal van Jessi. Hoewel dit en fictief boek is met fictieve personen zijn de eigen ervaringen van Hendrik Winter en met name het verhaal van de dame die model stond voor Jessi de basis van dit mooie en ontroerende verhaal. Hierdoor raakt het verhaal je tot in het bot.

Het verhaal gaat over Adam en Jessi. Adam is een taxichauffeur van een zogenaamde ‘kankertaxi’. Het taxibedrijf is gespecialiseerd in ziekenvervoer en met name het halen en brengen van patiënten naar de (chemo-) therapie. Naast zijn werk gaat hij wel eens klimmen met een vriend omdat zijn droom nog altijd is om de hoogste vulkaan ter wereld te beklimmen, maar die droom schuift hij steeds voor zich uit. Hij woont nog bij zijn (dementerende) oma en onderneemt verder niet zo veel . Op een dag stapt de jonge Jessi in de taxi van Adam. Het is de eerste van vele ritten en langzaam leren elkaar kennen. Jessi heeft een klein dochtertje en een grote tumor in haar luchtpijp. De prognose is dus zeer slecht voor haar toekomst. Adam en Jessi worden verliefd. Er is geen toekomst in het verschiet dus moeten ze de dag plukken en in actie te komen.

Wat een geweldige roman is dit !  Het heeft van alles wat. Een tranentrekkende situatie waarbij een jong stel verliefd wordt maar je weet als lezer al dat het totaal geen toekomst heeft omdat Jessi niet meer lang te leven heeft. De ellende die kanker heet treft niet alleen de patiënt maar ook haar ouders, haar jonge dochtertje en uiteraard Adam. Adam heeft naast zijn zorgen om zijn grote liefde ook nog eens de zorg over zijn dementerende oma. Doordat de auteur echter naast al deze ellende ook ruimte heeft gemaakt voor vrolijke en liefdevolle momenten is het gelukkig geen zwaar boek geworden maar een luchtige roman die je doet glimlachen maar uiteraard ook naar die doos tissues doet grijpen.   Een geweldig mooie combinatie en dit alles met een zeer prettige vertelstijl waardoor je blijft lezen.  Je wordt in het verhaal gezogen, klampt je vast aan het liefdesverhaal en wilt gewoon blijven lezen. Ook al weet je dat het een relatie is die niet lang stand zal kunnen houden gun je ze alle geluk van de wereld. En als het je als acteur lukt om de lezer zo mee te laten leven met je fictieve karakters heb je een top boek geschreven.

Je kunt deze recensie ook terug vinden op de feelgoodcommunity , een site vol boekentips en besprekingen in dit genre.