” een kleine verrassing ” Hendrik Groen

9789029093101/2019

Hendrik Groen, uitgeverij Meulenhoff

Hendrik Groen publiceerde zijn eerste dagboek in 2014 (en ja die heb ik glimlachend gelezen vanwege de droge humor en herkenbare situaties in het bejaardenhuis). Er kwam een tweede dagboek ( die was een beetje meer van hetzelfde) en een televisieserie met gelukkig een zeer goede casting die de personages echt een gezicht gaven.  Vorig jaar was daar een roman geschreven door meneer Groen. Een verhaal met de titel ‘leven en laten leven ‘ wat ik wel weer kon waarderen.
Bij het verschijnen van dit verhaal, wat zich afspeelt voordat Evert en Hendrik in het verzorgingshuis terecht zouden komen, vroeg ik mij af of het de moeite waard zou zijn om te lezen. Of het wel boeiend en leuk genoeg zou zijn en of we niet weer heel veel van hetzelfde zouden krijgen daar het weer over de heren zelf zou gaan.

Maar mijn verwachting was niet al te hoog dus hoefde die daar niet aan te voldoen. Ik had even de twijfel of ik hem wel wilde lezen maar bedacht dat je het wel gelezen moest hebben om er wat over te kunnen zeggen. Van een teleurstelling wil ik weer niet spreken eerder een bevestiging dat het inderdaad weer veel van hetzelfde is.

Het verhaal speelt zich af voordat Hendrik en Evert in het verzorgingshuis komen te wonen dus even een sprong terug in de tijd. Het gekeutel en gekeuvel van de heren maakt voor de tijd en plaats niet zoveel uit en in de flat waar een groot deel van het verhaal zich afspeelt zit ook een bemoeizuchtige en nieuwsgierige buurvrouw die zo met ze mee zou kunnen verhuizen naar de bejaardenhuis setting. In een vlaag van verstandsverbijstering neemt Evert een kinderwagen plus inhoud mee naar Hendrik en zo zijn plots de ontvoerders van een piepklein baby-meisje en dat is niet handig dus vragen ze zich af hoe ze haar ongemerkt weer terug, bij de inmiddels radeloze ouders kunnen brengen. Deze stukken worden afgewisseld met stukken vanverdrietige ouders, agenten met hun handen in het haar en een ander persoon die er wel een slaatje uit wil slaan. Genoeg personages en situaties om de boel uit te rekken tot een roman formaat.

Voor mijn gevoel werd er te hard getracht om leuk te zijn waardoor de ‘humor’ er zo bovenop kwam te liggen dat het voor mij niet meer komisch overkwam. De droge humor die mij in het eerste dagboek origineel en liet glimlachen begon mij nu te ergeren.  Voorspelbare scenes kwamen voorbij en ik heb gewoon een beetje zitten worstelen om door te lezen. Niet omdat het niet luchtig was of vlot geschreven maar omdat het mij niet kon boeien. Als je een paar hoofdstukken over zou slaan kan je het verhaal nog gewoon verder volgen zo weinig heb je dan gemist. Het geheel is wel luchtig en in vlotte vertelstijl zodat je het in één avondje uit zult lezen maar ik had mijn avondje beter kunnen besteden.

 

 

 

Advertenties

” het familieweekend” Klaske Bakker

9789463651370/2019

Klaske Bakker, uitgeverij Elikser

Klaske Bakker debuteerde in 2016 met haar verhalenbundel ‘ blauwe tongen‘.  Maar voor mij is dit boek ‘het familieweekend‘ mijn kennismaking met deze schrijfster. Dit is haar eerste roman en ik hoop dat er nog meer zullen volgen want het is een roman die prettig weg leest.

Het verhaal gaat over Eefje en haar familie. Na het overlijden van hun moeder verwatert het contact tussen de broers en zussen. Ieder gaat zijn eigen weg maar Annet, de oudste zus van Eefje, wil de banden opnieuw aanhalen en organiseert een familieweekend op de oude boerderij van hun ouders. In eerste instantie wilde Eefje helemaal niet gaan. Na het overlijden van haar moeder kreeg ze ruzie met één van haar zussen en ook heeft ze niet al te fijne herinneringen aan haar jeugd.  Haar man vindt echter dat ze moeten gaan. Eefje ontwijkt de beren die ze op haar pad ziet en gaat naar de boerderij. Tijdens het weekend komen de herinneringen naar boven.  Zaken die nooit werden besproken omdat moeder dit niet wilde. Er is in hun jeugd iets gruwelijks gebeurd wat iedereen bewust dan wel onbewust tekende voor de rest van hun leven. Ieder heeft hier zijn eigen versie op en die versies komen nu bij elkaar waardoor de waarheid boven tafel komt.

Bij het zien van de cover had ik in eerste instantie het idee met een streekroman te maken te hebben. Maar al lezende bleek dit niet het geval. De donkere cover straalt eenzaamheid uit en iets mysterieus. Dit past wel bij het verhaal waar elk gezinslid aan het worstelen is met de spoken van het verleden en hoewel ze het contact hebben laten verwateren willen ze eigenlijk toch allemaal die warmte van het gezin weer terug vinden.   Het verhaal gaat van start als Eefje de uitnodiging per post krijgt van haar zus voor het familieweekend. Haar twijfel om te gaan laat bij de lezer meteen een gevoel achter dat er iets gebeurd moet zijn in de familie. En nieuwsgierig als wij lezers zijn willen we natuurlijk weten wat.  Het niet weten laat een vleugje spanning tussen de bladzijdes door sijpelen en laat je door lezen.

De auteur laat ons kennis maken met de familieleden, geeft de nodige informatie over hun achtergrond en weet het ‘geheim’ heel subtiel langzaam het verhaal binnen komen. Door deze opbouw en de vlotte vertelstijl blijf je geboeid. De reacties van de familieleden zowel in het heden als in het verleden worden goed geformuleerd en als lezer begrijp je welke keuzes er gemaakt zijn.  Familie heb je niet voor het kiezen en de personages voelen zich dan af en toe ook tot elkaar veroordeeld. Deze sfeer is goed neergezet en heel realistisch. Ook omdat het ‘gewone ‘mensen betreft kan je je goed inleven.

” Familieweekend” is een heerlijk vlot lezende roman over familieleed dat je liever aan je eigen deur voorbij ziet gaan.

 

De afbeelding van de cover komt van de site van uitgeverij Elikser.

” toen de liefde nog vrij was” Rien van der Zeijden

9789063651251/2019

Rien van de Zeijden is theoloog, supervisor en docent. Hij werkt in het HBO, schrijft en heeft een eigen praktijk in  Friesland. Rituelen spelen een belangrijke rol in zijn werk.  “toen de liefde nog vrij was” is een coming-of-age-roman die zich afspeelt in de jaren zeventig van de vorige eeuw.

Hoofdpersonage Gerben groeit op bij zijn ouders op een boerderij in Friesland. Zijn vader heeft voor zijn dementerende oma een plekje gecreëerd op de boerderij zodat ze een oogje in het zeil kunnen houden.  Zijn opa Toon is al overleden en een grote inspiratie voor de gevoelige en kunstzinnige Gerben.  Zijn opa heeft hem op jonge leeftijd wat ‘wijsheden’ meegegeven om onder andere niet zomaar overal genoegen mee te nemen. Ook liet hij hem een kist aan hem na die hij op zijn twaalfde jaar mocht openen. Deze zit boordevol boeken die Gerben koestert.  De verhuizing van oma naar de boerderij bracht ook al wonderbaarlijke objecten van opa met zich mee.  Opa reisde veel en de rariteiten vinden op zolder bij de kist  een nieuw thuis.  Gerben trekt zich daar terug in zijn eigen wereldje en (net als zijn opa) waagt hij zich aan de eerste stappen van het kunstenaarschap en begint te tekenen.  Hij voelt zich onrustig en besluit om op een vroege morgen op reis te gaan. Gewoon op zijn solex te stappen en weg te rijden. Hoewel hij zich los wil maken van zijn vertrouwde wereld brengt de reis hem juist in de voetsporen van zijn opa.  Een ontdekkingsreis naar zijn roots en vooral naar zichzelf.

Na het bekijken van de cover en het lezen van de achterflap sprak het boek mij zeker aan. Ik was nog onbekend met deze auteur en heb na afloop van zijn boek zijn site bezocht.  Wat ik daar las vond ik zeker terug in zijn boek. Filosofie en theologie zijn bronnen die hij in zijn werk laat doorschemeren. Deze achtergrond behoef je niet te weten om te genieten van dit verhaal.

De schrijfstijl is zeer aangenaam.  De zinnen zijn mooi van eenvoud en het tempo houdt lekker aan. Terwijl Gerben volwassen wordt en meer ontdekt over het leven en dat van zijn opa kijk je als lezer mee over zijn schouder.  Verder heb je als lezer de keuze om er symbolen en thematiek uit te halen of gewoon net als mij het tot je te nemen als een fijn verhaal.  Het  brengt je ook even vijftig jaar terug in de tijd wat een beetje weemoedig over kan komen. Het zou in deze tijd ook denk wel misplaatst zijn, een goede keuze dus om voor de jaren zeventig te kiezen.

Dat een roman niet dik hoeft te zijn om een goed verhaal te vertellen blijkt nu ook, slechts 155 pagina’s maar wel een verhaal wat  bij mij als lezer een indruk heeft achter gelaten.

Voor mij een prettige kennismaking met deze auteur.

 

 

 

De informatie over de auteur en de afbeelding van de cover komt van de site van uitgeverij Elikser.

 

” moord op de moestuin” Nicolien Mizee

9789038802015/2019

Nicolien Mizee, uitgeverij Nijgh & van Ditmar

Nicolien Mizee debuteerde in 2000 en naast enkele romans schreef ze ook columns voor een landelijk dagblad. Moord in de moestuin is voor mij de eerste kennismaking met haar werk. Een luchtige detective waarbij het lijk eigenlijk bijzaak lijkt te zijn. Er staat niet voor niks op het boek dat het een roman is.

We maken kennis met Thijs en Judith. Vlak na hun bruiloft krijgt Thijs een hartinfarct. Als een zielig vogeltje probeert hij thuis te revalideren wat niet mee valt omdat de buren flink aan het klussen zijn. Judiths zus Cora en haar man Ab besluiten een zomerhuis te huren en nemen het kersverse paar mee om in alle rust in de natuur te genieten en zo kan Thijs rustig aan weer opknappen.  Het huisje ligt op een oud landgoed wat in het beheer is van twee oude schoolvriendinnen van Judith en Cora die ze jaren terug uit het oog waren verloren. Die wonen daar met hun dementerende moeder. Naast de zorg van hun moeder proberen ze ondertussen de eigenaren van de volkstuintjes weg te krijgen. Deze huren hun tuintjes voor een symbolisch bedrag terwijl de grond goud waard is. En oh ja daar was ook nog een lijk. De titel laat immers weten dat er een moord is op de moestuin.

Moord op de moestuin is een prettig leesbaar boek. Je merkt aan alles dat Mizee een voorliefde heeft voor Engelse detectives, met name Agatha Christie. De dialogen en verhoudingen tussen de karakters zijn belangrijker dan het lijk. Dat blijkt ook wel dat het gehele politieonderzoek maar een klein stukje aandacht krijgt in het verhaal. Judith gaat zelf op onderzoek uit terwijl haar man op zijn gemak aan het revalideren is. Dit doet hij voornamelijk vanuit zijn tuinstoel met af en toe een wel geplaatste opmerking. Terwijl iedereen op zijn manier zijn gang gaat heeft Judith zich een tuintje aan laten smeren en bedenkt daar toch maar wat mee te gaan doen in die twee maanden dat ze daar zijn. Ze leert de andere tuinders kennen, ontdekt het lijk om vervolgens dus te bedenken wie er allemaal een motief zou kunnen hebben. Met tien volkstuintjes en de bewoners van het landgoed zijn er verdachte personages genoeg. Als een soort Jessica Fletcher ( Judith is ook schrijfster) gaat ze niet alleen haar moestuin omspitten maar spit ze ook in het verleden om over de ware toedracht van de misdaad te komen.

Moord in de moestuin leest lekker weg. Uiteenlopende karakters met ieder een eigen verhaal maken het een bonte verzameling van personages die op het toneel verschijnen. Judith mijmert af en toe ook dat het lijkt alsof ze in een toneelstuk. Dit soort opmerkingen maakt het verhaal interessanter, geeft het net een vleugje extra.  Verder zit er van alles in behalve spanning wat je bij een verhaal met een moord zou kunnen mogen verwachten, maar het is een roman dus dat is geen must. Het verhaal kabbelt lekker door, net als Thijs zijn revalidatie. Hoewel het lekker weg leest is het zeker geen oppervlakkig boek.  Het heeft mooie zinnen en een goede opbouw met leuke dialogen.

 

 

De afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij.

 

 

 

” voltooid leven? wacht nog even !” Victoria Schuurman

 9789463385787/2019

Victoria Schuurman, uitgeverij Aspekt

Toen ik van uitgeverij Aspekt een aantal recensie boeken mocht ontvangen viel deze titel mij gelijk op.  Zelf werkzaam in de ouderenzorg waar het begrip ‘ voltooid leven’ wel eens voorbij komt zal daar ongetwijfeld mee van doen hebben.  Hoewel het een puur fictief verhaal is zijn er toch wel momenten in het verhaal die zo uit de praktijk geplukt lijken te zijn.  Het is een verhaal met een lach en een traan, een verhaal wat je raakt.

In het voorwoord hoopt de auteur met dit verhaal “een bijdrage te kunnen leveren aan de maatschappelijke discussie die er is rond het onderwerp ” voltooid leven”. Het centrale thema van dit boek, in de betekenis van een zelf gekozen dood van mensen die niet uitzichtloos en ondragelijk lijden, maar menen dat het leven hen niets meer kan bieden en daarmee als voltooid wordt ervaren”.

In dit verhaal maken we kennis met Anna en Paul. Twee oude mensen die wonen in een verpleeghuis. Ze staan voor de vraag of ze toe zijn aan vrijwillige euthanasie.  Het beleid van de instelling is om iedere bewoner een folder te geven en een kort gesprek over de mogelijkheid om uit het leven te stappen. Dat dit gesprek voor Anna viel op haar vijfennegentigste verjaardag was een beetje cru en confronterend. Na het gesprek neemt Anna zich voor om iedere dag zichzelf te vragen of ze haar leven voltooid vindt. Naast haar dagelijkse zelfreflectie ontmoet ze Paul die ondanks, of mede door , zijn ongeneeslijke ziekte die zelfde vraag heeft. Er volgen ontmoetingen tussen beiden waarin ze terugkijken op hun leven en vooruit kijken. Hierdoor verandert de antwoord op hun levensvraag voortdurend omdat ze juist door die gesprekken inzicht krijgen op het hoe en wat en ze groeien dichter naar elkaar toe.   Uiteindelijk komt de antwoord op hun vraag uit onverwachte hoek. Onverwacht en definitief.

Ondanks dat de beschrijving hierboven en het onderwerp heel beladen is is het verhaal op een luchtige toon neergezet. Er is genoeg ruimte voor humor en dat maakt het dat het verhaal realistisch overkomt en er stukjes herkenning inzitten.  Zoals de  gemiddelde  verblijfsduur in een verpleeghuis die is in de laatste jaren steeds korter is  omdat mensen steeds slechter binnen komen en het omgaan met de zorgvragers in sommige situaties door de verzorging. Hier en daar  wordt de plank goed raak geslagen.  Je zou soms bijna vergeten dat het puur fictief is. De fictie blijkt uiteraard uit het feit dat de aangeboden vrijwillige euthanasie in het verhaal in de praktijk niet aan de orde is en alleen voor het verhaal verzonnen om het thema kracht bij te zetten. Dat is zeker gelukt.

Een mooi verhaal waarbij de karakters van Anna en Paul goed zijn uitgewerkt. Een verhaal wat je in één zucht uitleest omdat je als lezer net als de hoofdpersonages antwoord wilt op die ene vraag ” wanneer is een leven een voltooid leven? ”

Veronique Janssen van Veroniques’boekenhoekje heeft dit boek ook recent gelezen. Lees hier haar recensie. Omdat wij beiden ontroerd waren door het verhaal zullen we eerdaags weer een leesclub voor twee houden en zo dit boek wat meer onder de aandacht brengen. Want dat verdient het zeker!

“overhoop” Annette van Ofwegen

9789463651301/2019

uitgeverij Elikser

Annette van Ofwegen heeft met ” overhoop ” een roman geschreven over het verwerkingsproces wat bij een scheiding komt kijken.

Over hoe een vrouw denkt haar leven voor elkaar te hebben wat plotseling totaal een andere wending krijgt als haar man op een zondagochtend de mededeling doet verliefd te zijn op een ander en hij wil scheiden.  De vrouw in kwestie, Lara, snapt er in eerste instantie niets van.  Ze hebben nog niet zolang terug een nieuwe  woning gekocht waar ze samen wonen met hun zoon en dochtertje en zijn het traject in gegaan om pleegouders te worden. Het kamertje van een eventueel pleegkindje staat  al klaar.  Haar man, Leo, blijkt al een nieuwe vriendin te hebben en wil stel op sprong scheiden.  Wat volgt is een periode waar ze ondanks al haar verschillende emoties voor veel praktische zaken komt te staan. Ze moet een balans zien te vinden in haar eigen geluk en leven en dat van haar kinderen. Ze dacht Leo te kennen maar die heeft zich verandert in een kille regelaar die zijn eigen geluk verkiest boven die van de kinderen. Met hulp van vrienden, familie, een psycholoog en een mediator is het de bedoeling dat ze hier uit gaat komen omwille van haar kinderen en haar eigen geluk.

Dat een scheiding doormaken gelijk staat als een rouwproces waarbij verschillende fasen voorbij komen (ontkenning, boosheid, verdriet, onderhandelen, accepteren). De volgorde maakt niet uit en soms val je weer eens terug maar dat je het moet verwerken en alles op een rij moet zetten daar ontkomt niemand aan. Hoewel de mediator het letterlijk zo zit uit te leggen en Leo en Lara, kan je als lezer dit verwerkingsproces feilloos volgen. De auteur weet de ( soms tegenstrijdige) emoties goed weer te geven en zo krijgt het proces waar Lara door heen gaat een gezicht van begrip en voor sommige lezers misschien wel herkenning.  Naast het drama van nu zijn er ook kleine terugblikken naar het verleden van Lara. Hoe het huwelijk was en hoe de band met haar moeder was waardoor je als lezer een beter beeld krijgt met betrekking tot haar gedrag.

Zoals gezegd een vlot te lezen en realistisch verhaal waarbij je je goed kunt indenken hoe mensen zoiets veroorzaken en moeten doorstaan. Voor sommige misschien herkenning en wie weet kunnen ze nog iets meer uit het verhaal halen om hun eigen weg makkelijker te maken.  Als je er niet therapeutisch tegen aan kijkt hou je een goed geschreven roman over waarbij er genoeg ruimte is genomen de hoofdpersonage goed uit te diepen en vorm te geven. Het verhaal heeft een prima opbouw en een goede afsluiting. Het was een prettig leesbare roman en ik hoop in de toekomst meer van deze auteur te mogen lezen.

 

 

“de schommel” Pauline van der Lans

9789463651233/2019

Pauline van der Lans, uitgeverij Elikser

Pauline van der Lans (1963-2005), was van 1987 tot 2007 werkzaam als beroepskeuze-adviseur en loopbaanadviseur bij Geldergroep, Adviesbureau voor Onderwijs en Beroep en later bij het roc Rijn Ijssel in Arnhem. In 2005 verscheen ‘ van de wereld’ en in 2014 ‘ Tommie, een vlinder achter glas”. Na haar overlijden verscheen ‘ donkerblonde dochter “ en nu is er ‘ de schommel’ , verschenen februari 2019. Een vertelling van zeven korte verhalen, van zeven verschillende vrouwen die allemaal op een of andere wijze met ‘de schommel’ , een monument in Nijmegen, te maken hebben.

Dit monument is geplaatst in 2000. Het staat op de Raadhuishof, de locatie waar in de Tweede Wereldoorlog de Montessorischool was gevestigd en waar 24 kinderen en 8 zusters om het leven kwamen bij een bombardement door de Geallieerden. Het monument is een vier meter hoge schommel. Er is een jaarlijkse herdenking van de slachtoffers die omkwamen op 22 februari 1944.

Het verhaal:  In de dagen rond de moord op activist Louis Sévéke, november 2005, vertellen zeven Nijmeegse vrouwen tijdens toevallige ontmoetingen hun verhaal. In deze verhalen spelen het verwoestende bombardement van 22 februari 1944 op de binnenstad van Nijmegen een grote rol.

Zeven vrouwen, zeven verhalen, alle met een andere inslag, alle met andere herinneringen. De een wil een werkstuk maken voor school over het bombardement en interviewt iemand die destijds het heeft meegemaakt. De ander woont in de straat waar een activist is vermoord en krijgt de politie op bezoek waarna een gesprek volgt en een wandeling naar ‘de schommel’. En zo hebben ze alle zeven direct of indirect een verhaal waar ‘de schommel’, het bombardement en de gebeurtenissen van toen en het heden (2005 als het zich afspeelt), met elkaar verweven zijn. De verhalen zijn losstaand maar door kleine subtiele aanwijzingen zijn ze toch met elkaar verbonden, door het monument. Mooi gedaan door de schrijfster. Zo kan je de verhalen los zien, los lezen en toch een  connectie vinden.

Het geheel leest prettig weg. Hoewel het een beladen onderwerp is en het vreselijk is wat er gebeurd is zit er toch een vleugje luchtigheid en humor tussendoor zodat het geen zwaar verhaal wordt om te lezen. Juist de hoop en het vertrouwen voert de boventoon.

Zelf wist ik niet veel van het bombardement van toen en ook de naam van de activist klonk bekend maar ik kon het niet erg plaatsen. Na het lezen van dit boek en de verantwoording achter in het boek heb ik beiden opgezocht en mij wat meer in de achtergrond van het boek verdiept. Niet noodzakelijk maar het boek triggerde mijn nieuwsgierigheid en het is altijd goed als een boek dat doet. Je hebt deze achtergrond informatie zeker niet nodig om even weg te duiken in een mooi en fijn geschreven verhaal.

 

Met dank aan uitgeverij Elikser voor dit recensie exemplaar. De afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij.