“welkom in het rijk der zieken ” Hanna Bervoets

Hanna Bervoets, uitgeverij Pluim

Hanna Bervoets kwam op het idee om deze roman te schrijven omdat ze een fascinatie heeft voor verhalen over ziek zijn en zich afvroeg waarom erover chronisch ziek zijn zo weinig verhalen zijn geschreven, terwijl juist dat een enorme impact op de patiënt kan hebben. Ze heeft er ervaring mee, omdat ze zelf ook chronisch ziek is, ze heeft het Ehlers-Danlos Syndroom, een bindweefselziekte.
Chronisch ziek, dus chronische pijn en chronisch moe als basis voor een roman over ziek zijn en nooit meer beter worden. Over de kwaliteit van het leven en moed houden om verder te gaan.

Hoofdpersonage Clay wordt na een bezoek aan een boerderij ziek. Hij ontwikkelt een hoge koorts en vecht voor zijn leven. Als de koorts daalt is hij opgelucht en denkt het ergste gehad te hebben. Echter de vermoeidheid blijft en Clay krijgt last van chronische pijnen. Na een lange weg langs artsen, onderzoek en onwetendheid volgt de diagnose Q-koorts vermoeidheidssyndroom. Aan de ene kant is er de opluchting dat er een diagnose is maar aan de andere kant volgt er nu een zoektocht over hoe hij zijn leven nu moet indelen, of daar ook ruimte is voor zijn vriendin Nora. Het accepteren van zijn ziekte en zijn lichaam dat hem in de steek heeft gelaten. Of in ieder geval te leren omgaan met zijn nieuwe leven. Hij belandt in het Rijk der zieken; een vreemde parallelle wereld waar andere regels gelden en de eindbestemming onduidelijk is.

Welkom in het Rijk der zieken is mijn kennismaking met de auteur Hanna Bervoets en ik was er meteen door geraakt. Wat een aparte vertelwijze, stijl en keuze voor perspectief. Er lopen twee verhalen door elkaar, de eerste over Clay in het hier en nu waarbij je als lezer continu betrokken blijft omdat het lijkt of je persoonlijk wordt aangesproken. Het tweede verhaal van Clay in het Rijk der zieken waar de metaforen om je hoofd vliegen, maar wel op een wijze waardoor het door iedereen herkenbaar is en goed te plaatsen. Het slepen van jezelf van specialist naar specialist, die niet verder kijkt dan zijn eigen vakgebied, de bureaucratie van zorgland, de manier van kijken naar patiënten. Zo goed verwoord en herkenbaar. Naast het verspringen tussen de werkelijke leven en het leven van Clay in het Rijk der zieken, zijn er wat sprongen in de tijd. Door deze korte terugblikken weet je wat er gebeurd is. Clay benoemt het ook als voor en na zijn ziekte. Hierdoor heb je meer begrip voor de reacties van de omstanders en leer je Clay beter kennen.

Hoewel een fantasiewereld is de herkenning dus duidelijk aanwezig. Als je ziek bent, beland je immers in een andere wereld. Jij bent op dat moment met jezelf en je ziekte en je eventuele genezing bezig en het lijkt dat die andere (echte) wereld voor jou stil staat al gaat ie uiteraard gewoon door (zonder jou). Ook dat ondervindt Clay. Het begrip en onbegrip van de omgeving op zijn ziekte is met een dun scheidslijntje heel erg aanwezig.
Ook dat brengt een dilemma met zich mee, moet je je voor het onbegrip wapenen of juist vechten voor begrip? Eigenlijk heb je nergens energie voor, wat het extra lastig maakt.

Een mooi verhaal zonder einde, maar als lezer weet je dat de lijdensweg van Clay zal doorkabbelen en niet goed af zal lopen. Dat hoeft ook niet, ook dat is het leven.

Het is een boeiende roman geworden over ziek worden, ziek zijn, acceptatie, woede en een zoektocht naar eventuele acceptatie van de ziekte. Over de impact van een chronische ziekte op je leven in een heel bijzonder jasje. Een verhaal dat bij je binnen komt.

Deze recensie verscheen eerder op Boekenbijlage 

Advertenties

“leven met een leugen” Wendy Brokers

9789022587348/2019

Wendy Brokers ,  uitgeverij Boekerij

Wendy Brokers debuteerde met haar eerste roman ” baquette met jam voor twee” bij de Boekerij in 2018. Hoewel ik de titel vaak voorbij zag komen heb ik het nog niet gelezen. Toen ik dit boek binnen kreeg als recensie exemplaar las ik dat het verhaal doorborduurde op personages uit dat boek. Al lezende bleek gelukkig dat het een vrijstaand verhaal is en je het eerste boek niet gelezen hoeft te hebben om in het leven van Sofie en Jelle te duiken.

Sofie is al haar halve leven verliefde op Jelle, een vriend van haar broer Nate. Jelle zag haar altijd als ‘het zusje van’ en ze heeft zich nooit uitgesproken hierover.  Hun jeugd wordt plots afgesloten door een drama wat ook een diep geheim met zich meebrengt.  Jelle en Sofie belanden eenmaal met elkaar in bed en Jelle laat niets meer van zich horen. Jaren later gaat Sofie met een vriendin op wintersport waar Jelle een van de plaatselijke skileraren is. Het liefst wil Sofie hem ontlopen maar dat is nogal lastig als je samen ingesneeuwd raakt. Een periode om geheimen te delen en te beslissen of dit het begin kan zijn van een hernieuwde relatie.

Bij het lezen van het dankwoord kwam ik erachter dat dit verhaal zijn oorsprong eigenlijk heeft gekregen op Facebook waar haar volgers al konden genieten van de perikelen rond de personages. Persoonlijk vraag ik mij af of je als je een boek al als vervolgverhaal op Facebook zet je jezelf als auteur niet in de vingers snijdt omdat dan een flink aantal volgers je boek niet meer zullen aanschaffen maar dit terzijde. Het is natuurlijk wel een ideaal platform om te bekijken of je verhaal aanslaat. En dat zal het zeker gedaan hebben.

Het verhaal is prettig leesbaar en ook al zit er behoorlijk wat drama in is er toch een zekere luchtigheid qua vertelstijl. Daarnaast heeft het een heel leuke vormgeving, met ronde ‘hoeken’ en een zomerse cover. De binnenzijde van de cover is ook bedrukt met hartjes. Net een beetje extra voor de booknerd en het doet je vooral aan een verhaal over liefde denken. En dat is wel een beetje het hoofdthema.  Hoe liefde iets moois kan betekenen maar ook veel stuk kan maken. Daarnaast speelt vertrouwen, vriendschap en loyaliteit een grote rol.

De ‘leugen’ waar mee geleefd moet worden is meer een ‘geheim’ en hoewel het realistisch is dat iemand het zwaar kan hebben om zoiets met zich mee te dragen vind ik wel dat het een beetje uitgemolken wordt.  Ik weet niet of dit het juiste woord is maar ik hoop dat mijn uitleg duidelijk zal zijn zonder dat ik spoilers plaats.  De persoon die onder dit geheim gebukt gaat besluit dit toch op te biechten en doet dit bij degene die dicht bij staan. Hierdoor wordt hetzelfde verhaal een aantal maal verteld en ik had bij de tweede keer al zoiets van ‘ja, nu weet ik het wel’. Het haalde het tempo uit het verhaal naar mijn idee.  En zo waren er meer stukken waarvan ik dacht dat had wel wat ingekort kunnen worden of wat meer samengevat. Er lopen echter nog meer mensen rond met hun eigen geheimen en komt er nog meer boven tafel. Deze extra wendingen geven het verhaal wat meer inhoud en een leuke draai aan het verhaal waar de schrijfster weer genoeg input voor zal vinden voor haar afsluitende deel van deze trilogie.  Een trilogie dat begon in oorsprong als een kort verhaal…

Samengevat vond ik het een prettig kennismaken met de vertelstijl van Wendy Brokers. Het leest lekker vlot weg, de hoofdstukken zijn van een prima lengte ( ik lees altijd van hoofdstuk naar hoofdstuk) en het taalgebruik eenvoudig en goed te volgen.  Het tempo had hier en daar wat vlotter kunnen zijn door wat herhalingen weg te laten of het verhaal wat in te korten. Maar ondanks deze kanttekening is het een prima boek voor liefhebbers van het feelgood-genre. Een romantisch verhaal met een nodige dosis drama maar wel over liefde en loyaliteit.

 

 

 

 

 

“thuiskomen” Jackie van Laren

9789022587553/2019

Jackie van Laren , uitgeverij Boekerij

Jackie van Laren debuteerde met de driedelige Q-serie. Daarna volgde het tweeluik  Vallen en Opstaan, de vierdelige Eilandliefde-serie en de losstaande roman De meisjesmagneet. Thuiskomen  is haar elfde boek, waar haar passie voor muziek en verhalen weer samenkomen.  Op De meisjesmagneet na heb ik al haar verhalen mogen lezen. En het zijn stuk voor stuk heerlijke feelgood-romans om lekker even ontspannen bij weg te dromen.

In Thuiskomen maken we kennis met de succesvolle schrijfster Freddy van Ee. Ze woont in Amsterdam-Noord en houdt er niet van om in de belangstelling te staan. Toch laat ze zich overhalen door haar uitgeefster om deel uit te gaan maken van een panel van een tv-spelletje.  Een ander panellid blijkt de beroemde zanger Nick Jacobs.  Jacobs is jaren terug al verhuisd naar de Verenigde Staten en nu in Nederland omdat zijn moeder zorg nodig heeft. Jacobs laat zijn veel jongeren vrouw achter in de States en blijkt gevoelens te ontwikkelen voor Freddy. Freddy die het druk heeft met haar opvliegers en overgangsperikelen verwondert zich dat ze “op haar leeftijd” toch nog verliefd te kunnen zijn.  Vlak om de hoek bij Freddy wonen Odile en haar moeder Serafina.  Als Odile haar relatie heeft verbroken gaat ze weer bij haar moeder wonen. Ze is opgegroeid bij haar alleenstaande moeder en heeft nooit haar vader gekend. Haar moeder blijkt ongeneeslijk ziek te zijn en is blij dat haar dochter weer bij haar woont. Odile vindt dat ze wel heel veel interesse heeft in de panelleden van het tv-spelletje waar ze kosten wat het kost naar wilt kijken.

Het boek wat voor mij ligt heeft qua cover weer dezelfde stijl als haar vorige boeken. Hierdoor zie je meteen dat het ‘een van Laren’ boek is. Het voelt warm aan en geeft meteen aan dat je een feelgood-roman in handen hebt.

Voor degene die de boeken van Jackie van Laren kennen zullen met mij beamen dat het qua stijl ook weer helemaal past bij de vorige verhalen. Een dosis geflirt, liefde, humor en passie voor muziek vind je er zeker weer in terug.  Gelukkig is het de schrijfster wel gelukt om er een ander thema bij te betrekken waardoor ze niet in herhaling valt en een dertien uit een dozijn verhaal heeft geschreven. Door de ziekte van een van de karakters komen de thema’s ziekte, mantelzorg en verwerking om de hoek kijken.  Een actueel onderwerp en mooi verwoord door de schrijfster.  Ook de keuze voor dit keer wat oudere hoofdpersonages zal zeker bij een breder publiek aanspreken.

Kortom Jackie van Laren wist me weer te verrassen met een pakkend en lekker leesbare roman.

 

 

 

“Eline” Michelle Visser

9789022585870/2019

Michelle Visser, uitgeverij Boekerij

Michelle Visser schrijft naast feelgood ook historische romans. Veronique was haar debuut en daarna volgde Opstand, deze werd zelfs Overijssels Boek van het jaar 2014. Eline is haar derde historische roman en voor mij de eerste uit dit genre wat ik van haar lees. Ik ken haar feelgood romans dus ben zeer benieuwd naar dit verhaal.

Het verhaal speelt zich af in het laatste jaar van de Eerste Wereldoorlog.  De titel is Eline, de naam van het hoofdpersonage waar het over gaat.  Een jonge vrouw, moeder van twee kleine kinderen en vrouw van een wetenschapper. Als haar man Wieger naar het Drents platteland vertrekt om een veenlijk te bestuderen blijft zij in eerste instantie achter in Leiden met de kinderen. Ze mist haar man zo erg dat ze besluit hem achterna te reizen. Per automobiel, een hele toer en bezienswaardigheid zo’n auto en zeker met een dame achter het stuur. Aangekomen op het platteland is het alsof zij een heel andere wereld is ingestapt.  Het kleine dorp waar iedereen elkaar kent is streng gereformeerd en de moderne ideeën van Eline botsen vaak met die van de dorpelingen.  Als de Spaanse griep uitbreekt en veel slachtoffers maakt doet Eline er alles aan om samen met de arts te helpen waar ze kan tot haar familie zelf ziek wordt.

Een mooie sepia cover met daarop uiteraard de titel met twee regels eronder die afsluit met ” maar dan breekt de Spaanse griep uit”.  Een ondertitel die een bij mij als cliffhanger werkte en nieuwsgierigheid wekte.  Het is een mooi gegeven om de klasse-verschillen in die periode weer te geven tegen een bittere sfeer.  De Eerste Wereldoorlog die zijn slachtoffers vroeg, een Spaanse griep die daar overheen ging. Een periode van tegenstrijdigheden waarbij vrouwen voor het kiesrecht strijden, arbeiders in opstand komen tegen de gesloten gemeenschappen op het platteland.  Twee zo verschillende werelden en goed omschreven door de auteur.

Het duurt even voor het verhaal, wat mij betreft op gang kwam. Echtgenoot Wieger gaat naar het platteland en doet daar zorgvuldig onderzoek. Op zich niets mis mee maar het verhaal kabbelt wat door. Dit kwam denk ook omdat ik maar aan die ommekeer met die Spaanse griep zat te wachten die op de cover zo expliciet vermeldt werd. Als die uiteindelijk uitbreekt zijn we toch al aardig ver in het boek en bleek het toch niet die grote rol te vervullen als ik had verwacht.  Ondanks dat leest het verhaal vlot weg, zeker als je die verwachting niet hebt of naast je neer kan leggen.

Het verhaal kent redelijk korte hoofdstukken en in een chronologische vertelling lezen we over het wel en wee van het gezin van Eline.  Af en toe is er een onderbreking in het verhaal door middel van brieven. Eline heeft een Engelse vriendin waarmee ze correspondentie  voert. Haar man zit in het leger en ze leeft in zware armoe en onwetendheid over haar maan. Aan de andere kant van het oorlogsgeweld is de tante van Wieger, wiens zonen ook strijden maar aan de andere zijde. Zij krijgt een zeer groot verlies te verduren.  In het begin moest ik even wennen aan de brieven maar ze geven wel een mooi totaal plaatje van de belevingen in die tijd gezien vanuit verschillende zijden van de oorlog.

De auteur heeft gedegen onderzoek gedaan en heeft veel verwerkt in haar boek. Soms waren de uiteenzettingen over bijvoorbeeld het kiesrecht wat oplezend overkomen, alsof er nog even een feitje bij gezet moest worden. Aan de andere kant is het leuk zoals ze bepaalde historisch figuren (soms zonder naam en toenaam) als karakter in het boek weet te stoppen waarbij je als lezer meteen weet wie er wordt bedoelt (zoals bijvoorbeeld een vreemde kunstenaar die niet anders dan van Gogh kan zijn ).

Ik kan niet anders zeggen dat deze historische roman net zo lekker weg leest als haar feelgood romans en terwijl het luchtig weg leest steek je er zeker nog wat van op.

 

 

 

De afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij. Met dank aan de Boekerij voor het recensie exemplaar.

” een kleine verrassing ” Hendrik Groen

9789029093101/2019

Hendrik Groen, uitgeverij Meulenhoff

Hendrik Groen publiceerde zijn eerste dagboek in 2014 (en ja die heb ik glimlachend gelezen vanwege de droge humor en herkenbare situaties in het bejaardenhuis). Er kwam een tweede dagboek ( die was een beetje meer van hetzelfde) en een televisieserie met gelukkig een zeer goede casting die de personages echt een gezicht gaven.  Vorig jaar was daar een roman geschreven door meneer Groen. Een verhaal met de titel ‘leven en laten leven ‘ wat ik wel weer kon waarderen.
Bij het verschijnen van dit verhaal, wat zich afspeelt voordat Evert en Hendrik in het verzorgingshuis terecht zouden komen, vroeg ik mij af of het de moeite waard zou zijn om te lezen. Of het wel boeiend en leuk genoeg zou zijn en of we niet weer heel veel van hetzelfde zouden krijgen daar het weer over de heren zelf zou gaan.

Maar mijn verwachting was niet al te hoog dus hoefde die daar niet aan te voldoen. Ik had even de twijfel of ik hem wel wilde lezen maar bedacht dat je het wel gelezen moest hebben om er wat over te kunnen zeggen. Van een teleurstelling wil ik weer niet spreken eerder een bevestiging dat het inderdaad weer veel van hetzelfde is.

Het verhaal speelt zich af voordat Hendrik en Evert in het verzorgingshuis komen te wonen dus even een sprong terug in de tijd. Het gekeutel en gekeuvel van de heren maakt voor de tijd en plaats niet zoveel uit en in de flat waar een groot deel van het verhaal zich afspeelt zit ook een bemoeizuchtige en nieuwsgierige buurvrouw die zo met ze mee zou kunnen verhuizen naar de bejaardenhuis setting. In een vlaag van verstandsverbijstering neemt Evert een kinderwagen plus inhoud mee naar Hendrik en zo zijn plots de ontvoerders van een piepklein baby-meisje en dat is niet handig dus vragen ze zich af hoe ze haar ongemerkt weer terug, bij de inmiddels radeloze ouders kunnen brengen. Deze stukken worden afgewisseld met stukken vanverdrietige ouders, agenten met hun handen in het haar en een ander persoon die er wel een slaatje uit wil slaan. Genoeg personages en situaties om de boel uit te rekken tot een roman formaat.

Voor mijn gevoel werd er te hard getracht om leuk te zijn waardoor de ‘humor’ er zo bovenop kwam te liggen dat het voor mij niet meer komisch overkwam. De droge humor die mij in het eerste dagboek origineel en liet glimlachen begon mij nu te ergeren.  Voorspelbare scenes kwamen voorbij en ik heb gewoon een beetje zitten worstelen om door te lezen. Niet omdat het niet luchtig was of vlot geschreven maar omdat het mij niet kon boeien. Als je een paar hoofdstukken over zou slaan kan je het verhaal nog gewoon verder volgen zo weinig heb je dan gemist. Het geheel is wel luchtig en in vlotte vertelstijl zodat je het in één avondje uit zult lezen maar ik had mijn avondje beter kunnen besteden.

 

 

 

” het familieweekend” Klaske Bakker

9789463651370/2019

Klaske Bakker, uitgeverij Elikser

Klaske Bakker debuteerde in 2016 met haar verhalenbundel ‘ blauwe tongen‘.  Maar voor mij is dit boek ‘het familieweekend‘ mijn kennismaking met deze schrijfster. Dit is haar eerste roman en ik hoop dat er nog meer zullen volgen want het is een roman die prettig weg leest.

Het verhaal gaat over Eefje en haar familie. Na het overlijden van hun moeder verwatert het contact tussen de broers en zussen. Ieder gaat zijn eigen weg maar Annet, de oudste zus van Eefje, wil de banden opnieuw aanhalen en organiseert een familieweekend op de oude boerderij van hun ouders. In eerste instantie wilde Eefje helemaal niet gaan. Na het overlijden van haar moeder kreeg ze ruzie met één van haar zussen en ook heeft ze niet al te fijne herinneringen aan haar jeugd.  Haar man vindt echter dat ze moeten gaan. Eefje ontwijkt de beren die ze op haar pad ziet en gaat naar de boerderij. Tijdens het weekend komen de herinneringen naar boven.  Zaken die nooit werden besproken omdat moeder dit niet wilde. Er is in hun jeugd iets gruwelijks gebeurd wat iedereen bewust dan wel onbewust tekende voor de rest van hun leven. Ieder heeft hier zijn eigen versie op en die versies komen nu bij elkaar waardoor de waarheid boven tafel komt.

Bij het zien van de cover had ik in eerste instantie het idee met een streekroman te maken te hebben. Maar al lezende bleek dit niet het geval. De donkere cover straalt eenzaamheid uit en iets mysterieus. Dit past wel bij het verhaal waar elk gezinslid aan het worstelen is met de spoken van het verleden en hoewel ze het contact hebben laten verwateren willen ze eigenlijk toch allemaal die warmte van het gezin weer terug vinden.   Het verhaal gaat van start als Eefje de uitnodiging per post krijgt van haar zus voor het familieweekend. Haar twijfel om te gaan laat bij de lezer meteen een gevoel achter dat er iets gebeurd moet zijn in de familie. En nieuwsgierig als wij lezers zijn willen we natuurlijk weten wat.  Het niet weten laat een vleugje spanning tussen de bladzijdes door sijpelen en laat je door lezen.

De auteur laat ons kennis maken met de familieleden, geeft de nodige informatie over hun achtergrond en weet het ‘geheim’ heel subtiel langzaam het verhaal binnen komen. Door deze opbouw en de vlotte vertelstijl blijf je geboeid. De reacties van de familieleden zowel in het heden als in het verleden worden goed geformuleerd en als lezer begrijp je welke keuzes er gemaakt zijn.  Familie heb je niet voor het kiezen en de personages voelen zich dan af en toe ook tot elkaar veroordeeld. Deze sfeer is goed neergezet en heel realistisch. Ook omdat het ‘gewone ‘mensen betreft kan je je goed inleven.

” Familieweekend” is een heerlijk vlot lezende roman over familieleed dat je liever aan je eigen deur voorbij ziet gaan.

 

De afbeelding van de cover komt van de site van uitgeverij Elikser.

” toen de liefde nog vrij was” Rien van der Zeijden

9789063651251/2019

Rien van de Zeijden is theoloog, supervisor en docent. Hij werkt in het HBO, schrijft en heeft een eigen praktijk in  Friesland. Rituelen spelen een belangrijke rol in zijn werk.  “toen de liefde nog vrij was” is een coming-of-age-roman die zich afspeelt in de jaren zeventig van de vorige eeuw.

Hoofdpersonage Gerben groeit op bij zijn ouders op een boerderij in Friesland. Zijn vader heeft voor zijn dementerende oma een plekje gecreëerd op de boerderij zodat ze een oogje in het zeil kunnen houden.  Zijn opa Toon is al overleden en een grote inspiratie voor de gevoelige en kunstzinnige Gerben.  Zijn opa heeft hem op jonge leeftijd wat ‘wijsheden’ meegegeven om onder andere niet zomaar overal genoegen mee te nemen. Ook liet hij hem een kist aan hem na die hij op zijn twaalfde jaar mocht openen. Deze zit boordevol boeken die Gerben koestert.  De verhuizing van oma naar de boerderij bracht ook al wonderbaarlijke objecten van opa met zich mee.  Opa reisde veel en de rariteiten vinden op zolder bij de kist  een nieuw thuis.  Gerben trekt zich daar terug in zijn eigen wereldje en (net als zijn opa) waagt hij zich aan de eerste stappen van het kunstenaarschap en begint te tekenen.  Hij voelt zich onrustig en besluit om op een vroege morgen op reis te gaan. Gewoon op zijn solex te stappen en weg te rijden. Hoewel hij zich los wil maken van zijn vertrouwde wereld brengt de reis hem juist in de voetsporen van zijn opa.  Een ontdekkingsreis naar zijn roots en vooral naar zichzelf.

Na het bekijken van de cover en het lezen van de achterflap sprak het boek mij zeker aan. Ik was nog onbekend met deze auteur en heb na afloop van zijn boek zijn site bezocht.  Wat ik daar las vond ik zeker terug in zijn boek. Filosofie en theologie zijn bronnen die hij in zijn werk laat doorschemeren. Deze achtergrond behoef je niet te weten om te genieten van dit verhaal.

De schrijfstijl is zeer aangenaam.  De zinnen zijn mooi van eenvoud en het tempo houdt lekker aan. Terwijl Gerben volwassen wordt en meer ontdekt over het leven en dat van zijn opa kijk je als lezer mee over zijn schouder.  Verder heb je als lezer de keuze om er symbolen en thematiek uit te halen of gewoon net als mij het tot je te nemen als een fijn verhaal.  Het  brengt je ook even vijftig jaar terug in de tijd wat een beetje weemoedig over kan komen. Het zou in deze tijd ook denk wel misplaatst zijn, een goede keuze dus om voor de jaren zeventig te kiezen.

Dat een roman niet dik hoeft te zijn om een goed verhaal te vertellen blijkt nu ook, slechts 155 pagina’s maar wel een verhaal wat  bij mij als lezer een indruk heeft achter gelaten.

Voor mij een prettige kennismaking met deze auteur.

 

 

 

De informatie over de auteur en de afbeelding van de cover komt van de site van uitgeverij Elikser.