“de regen van Ionah” Santiago Pajares

9789025448530/2018

Santiago Pajares, vertaling Jacqueline Visscher, uitgeverij Atlas Contact

Santiago Pajares (1979) combineerde jarenlang zijn werk als computerdeskundige met schrijven en het maken van korte films, waarvan de scripts ook op papier zijn uitgegeven. De regen van Ionah is zijn vierde roman.

“De regen van Ionah”  is geschreven vanuit het perspectief van Ionah, de hoofdfiguur. Ionah heeft tot zijn twaalfde alleen met zijn moeder in de woestijn geleefd. Zij waren totaal op elkaar aangewezen. Wat hij weet heeft hij geleerd van zijn moeder. Op zijn twaalfde sterft zijn moeder en staat hij er alleen voor. Hij is alleen in de keet in de woestijn. Heeft een waterput, die hij elke maand controleert en leeft van wat dadels,  wat eigen verbouwde groente, hagedissen en water. Zijn moeder heeft hem verteld over de echte wereld, hij probeert zich hiervan dingen voor te stellen maar hij kent alleen de hitte, de  honger en dorst.  En hij kent de stilte. In gedachten praat hij nog steeds met zijn moeder en groeit hij op. Als hij eenentwintig is ontmoet hij Shui. Hij vindt hem in de woestijn en redt zijn leven. Shui leert hem dingen uit de “echte “ wereld  en ze worden vrienden.  Als Shui weer uit zijn leven verdwijnt besluit Ionah dat het tijd is om de echte wereld te gaan zoeken.

Allereerst moet ik zeggen dat ik bij het zien van de cover al meteen wist dat ik dit boek wilde gaan lezen. Je mag een boek niet beoordelen op zijn uiterlijk maar ik deed dit toch en wel in de positieve zin. Ingetogen kleuren maar toch een afbeelding die er uit springt.  Een afbeelding die goed bij het verhaal past.

Het verhaal zelf is vanuit het perspectief van Ionah. Het zijn korte hoofdstukken en korte zinnen. In het begin is hij nog een kind en dat is een verklaring van de simpele taal en korte zinnen. Later wordt hij ouder maar zijn ontwikkeling is stil komen te staan dus blijft de vertelstijl hetzelfde. Zijn moeder en  leermeester is immers gestorven. Hij heeft niemand meer die hem kan stimuleren  of  laten groeien op intellectueel gebied. Zo zie je maar dat Nature& Nurture van belang zijn om de mens te vormen tot wat en wie  hij is.  Voor de lezer is het even wennen omdat het taalgebruik niet meegroeit maar de hoofdpersoon toch volwassen wordt.

Het is bijzonder om de dingen die voor iedereen vanzelfsprekend zijn nu door de ogen van iemand te zien die alles nog moet ontdekken.  Dit heeft de schrijver goed weten te verwoorden. Als Ionah  Shui ontmoet ontdekt hij weer veel meer dingen maar ook emoties, muziek en vriendschap.
De hoofdstukken zijn kort en bondig en de nummering zijn Chinese tekens. De tekens die Ionah van zijn vriend Shui leert. De vertelstijl is prettig en door zijn eenvoud lees je het boek vrij snel uit. Maar als het uit is blijft het toch nog even bij de lezer hangen.

 

Ik kreeg dit boek van Atlas Contact om te lezen voor “de club van echte lezers”, met dank voor het recensie exemplaar. De afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij.

 

 

 

 

Advertenties

” Halverwege het einde ” Mascha Gesthuizen

9789492939012/ 2018

Mascha Gesthuizen, Futuro uitgevers

Mascha Gesthuizen werkte na haar studie tot 2014 als huisarts in de Achterhoek. Daar kwam ze veel in aanmerking met depressies. Een thema wat haar boeide, mede door het gebrek aan openheid over artsen met psychische klachten. Voor haar de reden om dit op ware gebeurtenissen gebaseerde verhaal te schrijven.

Het verhaal gaat over Ubele, een huisarts van 44 jaar. Ze heeft een druk bestaan,naast haar gezin met jonge kinderen heeft ze haar praktijk. Ze houdt braaf de ballen hoog en komt nauwelijks toe aan tijd voor haarzelf. Als ze op haar spreekuur een vrouw met depressieve klachten krijgt lijkt het of ze in de spiegel kijkt. Ze gaat psychotherapie volgen en kijkt terug op haar leven. Een leven waarbij ze het gevoel heeft altijd maar te moeten doen en niet veel waard is geweest.

Halverwege het einde is een boek die binnenkomt bij de lezer. In 54 korte hoofdstukjes vlieg je door het leven van Ubele. Vanaf haar geboortejaar 1969 tot heden krijg je flarden van haar leven, haar belevenissen en gedachtenkronkels. Haar moeder gestorven bij haar geboorte, opgroeien bij een hardwerkende vader en een stiefmoeder die geen liefde kan geven. Hoe ze het gevoel heeft haar hele leven al in een overlevingsstand te staan en de hersenspinsels dat het leven zonder haar wel door zou gaan , dus waarom zou ze niet stoppen met leven?

De  hoofdstukken zijn naast een nummer voorzien van een jaartal, dit is zeker prettig omdat je dan dat stukje in de goede tijd kan plaatsen. Soms zijn de sprongen in de tijd wat “hak op de tak” maar dat is door dit kleine detail ondervangen. Bovendien kreeg ik hierdoor juist een onbestemd gevoel zoals het misschien moet voelen bij de hoofdpersoon. Het is een vrije val door een lading emoties en geworstel van de hoofdpersoon waarbij je als lezer meer begrijpt over het ondergaan van een depressie.

Een mooi debuut van een schrijfster waar we hopelijk meer van te lezen krijgen !

 

“zeven perfecte dagen” Rosie Walsh

9789022582398/2018

Rosie Walsh, vertaling Anne Jongeling, uitgeverij Boekerij

Voormalig documentaire maker Rosie Walsh schreef onder het pseudoniem Lucy Robinson enkel romans. Deze roman is de eerste onder haar eigen naam en de inspiratie was een gebeurtenis die een vriendin van haar was overkomen. Ze besloot hier een roman rond te verzinnen.

Sarah komt van oorsprong uit Engeland maar is na een heftige gebeurtenis naar de Verenigde Staten vertrokken. Daar woont en werkt ze samen met haar partner. Als er echter na jaren een punt achter hun huwelijk wordt gezet voelt ze zich opgelucht en vertrekt voor haar jaarlijkse bezoek naar haar ouders in Engeland.  Als haar ouders haar opa moeten gaan verzorgen is ze op zichzelf aangewezen en ontmoet ze Eddie. Ze hebben een heerlijke week samen waarin ze elkaar de liefde verklaren. Sarah moet terug naar Amerika en Eddie had een vakantie op de planning staan. Hij belooft haar te bellen maar Sarah hoort niets meer van hem. Ze kan ze niet voorstellen dat dit zonder reden is al vinden sommige van haar vrienden dat het gewoon een loser is die niet belt. Sarah laat niet rusten, ze wil de liefde van haar leven vinden en weten waarom hij niets meer van zich liet horen. Dat hij een goede reden heeft en dat dat Sarah zelf is komt hard binnen, zowel bij de personages uit het verhaal maar ook bij de lezer.

Wat een heerlijk en mooi verhaal. Het leest heerlijk weg en laat de lezer, net als Sarah, continu in een toestand van onwetendheid. Daardoor wil je blijven lezen omdat je ook wilt weten hoe of het zit, of ze Eddie terug zal vinden en hoe en vooral het grote waarom.

De schrijfster heeft naast haar mooie zinnen ook gespeeld met de tijd. Er zijn geschreven brieven door het verhaal heen en pas aan het einde weet je door wie ze zijn geschreven en aan wie, we hebben het heden in de eerste delen van het boek vanuit het perspectief van Sarah en in het laatste deel vanuit Eddie gezien. Hier tussen door volgend de beschrijvingen van de zeven perfecte dagen die Eddie en Sarah mochten beleven.

De uitwerking van de gecompliceerde hoofdpersonages zijn goed uitgewerkt. Ook de andere karakters krijgen ruimte in het boek om hun plaatsje in te nemen in het verhaal en los van het verhaal van Sarah tijd te hebben voor hun eigen drama. Zo is er onder andere de kinderwens van de ene vriendin en het liefdesleven van een ander wat niet voor zich spreekt. Deze verhaallijnen geven iets extra’s mee aan het verhaal, wat meer diepte en inhoud. Drama op allerlei vlakken maar gelukkig ook een stuk hoop en liefde.

Zeven perfecte dagen is een heerlijke feelgood roman die ik van harte kan aanbevelen!

De afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij

 

 

 

 

 

“Als ik mijn ogen sluit” Elizabeth Musser

9789029726894/ 2018

Elizabeth Musser, vertaling Hella Willering, uitgeverij Voorhoeve

Elizabeth Musser werkt als pastoraal begeleider van zendingswerkers. Ze schreef al eerder romans waarbij bemoediging een grote rol speelt. Als ik mijn ogen sluit is ook een roman waarbij geloof en hoop een grote rol spelen. Hoewel geschreven vanuit een christelijke invalshoek is het voor een lezer die dit geloof niet deelt zeker meer dan de moeite waard om op te pakken.  Een ontroerend verhaal met een bijzondere ontknoping.

Inhoud: Henry en Libby hebben een zoontje, Jason, van zes jaar oud. Hij heeft een ernstig hartdefect en moet binnenkort zijn vierde operatie ondergaan. De zorgkosten zijn torenhoog en Henry heeft een baan bij een drukkerij waar hij niet voldoende kan verdienen om deze kosten te kunnen betalen. Zonder dat zijn vrouw het weet  is hij in de voetsporen van zijn vader gestapt en klust hij bij als huurmoordenaar.  Hij krijgt de klus om Josephine Bourdillon, een bekend schrijfster, te vermoorden. Dit mislukt en zij ligt na de aanslag in coma in het ziekenhuis. De operatie van zijn zoon moet echter snel plaats vinden en Henry besluit zijn taak af te maken en gaat richting ziekenhuis om haar opnieuw te vermoorden in de hoop dat hij toch voor zijn klus betaald gaat worden. Hij ontmoet de familie van het slachtoffer maar kan niet bij de vrouw komen vanwege de bewaking. Dan blijkt hij echter wel betaald te zijn en kan de operatie voor zijn zoon doorgaan. Henry is opgelucht, bezorgd en staat voor een raadsel. Wie is zijn opdrachtgever en wie is die Josephine en wie wil zo’n mooi mens nu dood hebben?

Het verhaal wordt verteld vanuit de situatie van Henry en een ander deel vanuit dat van Josephine de schrijfster en haar familie. Door terugblikken naar de periode waarin Josephine opgroeide kom je er als lezer achter dat haar jeugd verre van makkelijk is geweest en ze al jaren kampte met depressies.  Ook wordt er geregeld gesproken over het “rampjaar” en langzaam komt je als lezer te weten wat er in dat jaar is gebeurd.

Door de verschillende perspectieven in het verhaal leer je de personages en hun achtergronden kennen. Het valt niet goed te praten dat Henry een huurmoordenaar is maar de reden waarom is heel triest. Hij doet er letterlijk alles aan om zijn zoontje te redden.  Als hij weer in de buurt probeert te komen van zijn slachtoffer gaat hij haar boeken lezen en deze roepen  vragen bij hem op.  Hij wil eigenlijk antwoorden hierop van de schrijfster zelf.  In het ziekenhuis gaan zijn twee werelden door elkaar lopen omdat zijn zoontje in het zelfde ziekenhuis terecht komt. De dochter van de schrijfster ontmoet Jason en Henry’s vrouw waardoor er lijntjes worden gespannen met af en toe bijzondere wendingen.

Ondanks dat mensen behoorlijk in de fout raken put de een hoop en moed uit zijn of haar geloof en ondanks dat blijven ze vertrouwen houden. Een mooi gegeven in een mooi jasje. Elizabeth Musser heeft een zeer prettige vertelstijl en weet alles mooi te benoemen. Het geloof speelt een behoorlijk rol in het verhaal,  maar is niet overdadig aanwezig. Juist door deze goed te doseren begrijp je waarom de karakters hier hun kracht uit kunnen putten. Verder weet de schrijfster de lezer lang in spanning te houden over wie de opdrachtgever van Henry is en krijgt het verhaal een mooie afsluiting.

Een psychologische roman met de nodige spanning en diepgang. Een mooi verhaal om je in te verliezen.

De afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij

 

 

“het geheim van een moeder ” Renita de Silva

9789022583401/2018

Renita de Silva, vertaling Titia Ram, uitgeverij Boekerij

Renita de Silva groeide op in het zuiden van India. Ze schrijft korte verhalen die in verschillende tijdschriften zijn gepubliceerd en inmiddels zes romans.  In de romans hebben liefde, familie en haar Indiase afkomst een grote rol. Net als in dit verhaal…

Inhoud: Tijdens haar zwangerschap verliest Jaya haar moeder maar juist door die zwangerschap heeft ze niet veel tijd om te rouwen. Bovendien vond ze haar moeder vaak maar afstandelijk en niet te begrijpen. Als haar pasgeboren zoontje echter aan wiegendood overlijd stort haar wereld in.  Ze bezoekt een therapeut die haar het advies geeft haar moeders spullen op te ruimen en tijd te nemen om te rouwen. Als ze haar moeders spullen doorzoekt stuit ze op twee dagboeken en wat oude foto’s gemaakt in India. Op de foto’s is een lachend klein jongetje te zien en op één foto staat hij met familie voor een groot landhuis. Deze foto’s plus de dagboeken van haar moeder roepen veel vragen bij haar op over haar verleden en dat van haar moeder. In de dagboeken neemt haar moeder haar mee naar India en ze besluit met haar partner daadwerkelijk er naar toe te reizen en bezoekt een ruïne, het voormalig landhuis. Daar ontmoet ze Kali, een oude vrouw, die ook in het dagboek van haar moeder voorkomt. Langzaam wordt het verhaal in de dagboeken voor haar werkelijkheid, familiegeheimen komen uit met een wel heel grote onthulling aan het einde van het verhaal. Een familiegeheim wat Jaya niet voor mogelijk had gehouden.

Het is even inkomen in dit verhaal. Verschillende personages komen aan het woord en die moet je even zien te plaatsen. Naast de verschillende personages is er ook nog het verspringen in de tijd, maar het mooie is hoe het de schrijfster lukt om dit allemaal zo te laten verlopen dat het een mooi geheel is en het verhaal soepel blijft lopen. Nergens raak je in verwarring ondanks deze tijdsprongen en verandering in perspectief. De personages raken met elkaar verweven, verhalen vallen op zijn plaats. Het is gewoon een heel mooi verhaal wat boeiend en beeldend verteld wordt.

Je voelt bijna de tropische en verstikkende warmte in de ruïne terwijl je het verhaal leest. Een wonderbaarlijke familiegeschiedenis, waarbij sommige personages gebukt gaan onder zware tradities en de buitenwacht en een ander zijn best doet daar onderuit te komen.

De vertelwijze is goed gevonden.Niet alleen door de dagelijkse gebeurtenissen van de personages te beleven maar ook mee te reizen naar vervlogen tijden door middel van de dagboekverhalen en de herinneringen van Kali. Kali is dementerend en leeft in het verleden waardoor je een nog beter beeld krijgt van de familiegeschiedenis.

Een mooie roman om je even in te verliezen en onder te dompelen in een heel andere wereld.

 

De afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij

 

 

” niets zeggen ” Ingrid Rensen

9789463383035/2018

Ingrid Rensen (1970) schreef onder andere het ‘Moederdagboek’(2005) (columns over haar zwangerschap, te vroeg geboren dochter Marit en haar eerste levensjaren die eerder in tijdschrift Vriendin waren verschenen). In 2011 kwam hier een vervolg op en in 2013 verscheen haar eerste fictieve roman ‘ de perfecte relatie’. ‘Niets zeggen ‘ is wederom een fictieve roman van haar hand.

Inhoud/ achterflap : Wanneer Eva naar Amsterdam vertrekt voor een reünie-weekend met haar oud studievrienden, kan ze niet voorzien dat haar leven drastisch gaat veranderen. Ongewild komt ze terecht in een wereld van bedreigingen en chantages. Langzaam komt haar psychiatrisch verleden om de hoek kijken en verliest ze haar realiteitszin.

Ik dacht dat ik nog niet eerder iets van deze schrijfster had gelezen maar toen ik wat informatie zocht over haar werk bleek dat ik niet onbekend was met de columns die zij schreef over de eerste levensjaren van haar dochter. Ik herinner mij dat ik die met veel interesse las. Dat ze de stap heeft genomen naar het schrijven van fictieve romans vind ik niet vreemd omdat ze toen al een pakkende vertelstijl had. Al ging dat uiteraard over een heel persoonlijke ervaring.  Ik was dus zeer benieuwd of ze deze stijl, voor zover ik mij kan herinneren, ook nog heeft in haar romans.

Vanaf de eerste pagina ben je als lezer benieuwd waar het verhaal naar toe gaat. En het gaat af en toe allerlei kanten op. Omdat de hoofdpersonage Eva vroeger last had van waanbeelden en nu op punt van een flinke terugval staat ben je lang in twijfels of ze nu dat punt aan het bereiken is of dat alles wat er aan de hand is ook echt waar is. De balans tussen waarheid en haar waanbeelden en paronoide gedrag heeft de schrijfster mooi weten neer te zetten. De onmacht die dit met zich meebrengt bij zowel Eva als haar omstanders is realistisch weer gegeven. Maar daarnaast is er ook nog het nodige gekonkel en bedrog. Hierdoor zetten de situaties je continu aan het denken en soms op het verkeerde been.  Het uiteindelijke plot komt voor de lezer als een verrassing met een prima afsluiting.

Deze roman heeft een vleugje spanning, een vleugje psychologie en een thrillerachtige momenten. Ik zou het dan onder literaire thrillers willen wegzetten of een intrigerende, spannende roman.

Lees hier de gastrecensie van Veronique Janssen.

 

 

“Niets zeggen” Ingrid Rensen, gastrecensie Veronique Janssen

9789463383035/2018

Ingrid Rensen, uitgeverij Aspekt

Ingrid Rensen (1970) schreef onder andere het ‘Moederdagboek’ (2005) (columns over haar zwangerschap, te vroeg geboren dochter Marit en haar eerste levensjaren die eerder in tijdschrift Vriendin waren verschenen). In 2011 kwam hier een vervolg op en in 2013 verscheen haar eerste fictieve roman ‘ de perfecte relatie’. ‘Niets zeggen ‘ is wederom een fictieve roman van haar hand.

Inhoud/ achterflap : Wanneer Eva naar Amsterdam vertrekt voor een reünie-weekend met haar oud studievrienden, kan ze niet voorzien dat haar leven drastisch gaat veranderen. Ongewild komt ze terecht in een wereld van bedreigingen en chantages. Langzaam komt haar psychiatrisch verleden om de hoek kijken en verliest ze haar realiteitszin.

Mijn recensie:

De cover van Niets zeggen is opvallend en een beetje mysterieus. Het nodigt uit om te lezen. De titel is goed gevonden en past goed bij het verhaal.

De schrijfstijl van Ingrid Rensen is fijn. De korte hoofdstukken zorgen ervoor dat je door het verhaal vliegt. Het is een gruwelijk spannend verhaal met een duidelijke opzet.

Vanaf het begin sta je als lezer op scherp. Er broeit iets onder het oppervlakte en heel subtiel wordt de spanning opgebouwd. Het duurt niet lang of je zit tot je nek in een verhaal vol leugens en chantage. Je wordt meegezogen en het laat je niet meer los. Het einde is spannender dan ik dacht en komt onverwachts. Het is een mooi plot en het zit goed in elkaar.

Liefs Veronique,

 

Meer lezen van Veronique?  Neem een kijkje op haar blog Veronique’s boekenhoekje