9789464050530/2020
Xander Jongejan, selfpub/ Brave New Books
Xander Jongejan publiceerde in 2017 zijn dichtbundel “ wat zijn de bananen duur” en een jaar later (2018) zijn debuutroman “de tafel van Tarzan”. De laatste heb ik mogen lezen voor het ‘selfpubcafé’. Hier kunnen selfpubbers hun boek onder de aandacht brengen en de lezer het boek “lenen” en bespreken. Een top initiatief van Shirley Pelikan en Kim Verheugen. Op deze manier krijgt de auteur een groter publiek en ontdekt de lezer op zijn tijd een juweel van een boek die je anders volledig zou kunnen mislopen. Zo heb ik met plezier en geboeid “ de tafel van Tarzan” gelezen. Toen ik hoorde dat er een nieuwe titel van deze auteur aan zat te komen wilde ik deze meteen ook lezen. Via de site van de auteur volgde ik de totstandkoming van het boek en las ik de nodige achtergrondinformatie. Dit gaf een stuk voorpret maar ik denk dat je het boek ook anders gaat lezen. Zo heeft de auteur zijn eigen ervaringen verwerkt in dit verhaal waar hij vijf jaar aan bezig is geweest.
Het verhaal gaat over Deik ( Michiel van Dijk). Bij aanvang van het verhaal is hij dakloos. Hij heeft een mismaakt gezicht wat hem onzeker maakt. Hij houdt van het donker want dan kan niemand hem zien. In het licht valt zijn gezicht teveel op wat weerstand geeft bij de mensen die hij ontmoet. Het verhaal speelt zich af tussen 1989 en 2006. Door terug blikken kom je er achter wie Deik is en hoe hij op straat terecht is gekomen.
Je gaat terug naar zijn schooltijd. Daar ontpopt hij zich als schrijver en deelt die ervaring met zijn studiegenoot Bart. Ze dagen elkaar uit, lezen elkaars werk en stimuleren en motiveren elkaar. Als Bart gepubliceerd wordt en Deik niet komt dit tussen hen in te staan. Ook in de liefde wil het niet voorspoedig gaan. Deik probeert zich staande te houden maar ervaart alleen tegenslag en verraad. Hij belandt op een gegeven moment op straat en ondergaat daar hoe hard het leven is. Tegenslag na tegenslag weet hij zich staande te houden. Maar ondanks, of juist door, al die teleurstelling raakt de schrijver in hem niet uitgedoofd.
De helderblauwe cover met mooie titel trekt aan. Mooi door zijn eenvoud en dat is de schrijfstijl van deze auteur ook. Met weinig woorden veel vertellen en vooral de lezer te raken. Ik vind dat knap en noemenswaardig. Op pagina 69 is een verwijzing naar de titel en de zin die daarop volgde maakte dat ik niet anders kan zeggen dat de titel heel goed gevonden is en bij het verhaal past. ( sorry, wil geen spoilers plaatsen).
In een 47 tal zeer korte hoofdstukken met korte en bondige zinnen wordt er een dijk van een verhaal neergezet. Het zet de lezer aan tot denken en af en toe proef je gewoon de frustratie van de personages. De auteur weet emoties op te roepen bij zijn personages en de lezer. Niet alles is wat het is en je vraagt je af hoeveel tegenslag iemand moet kunnen verdragen. Er wordt een echt leven neergezet met rauwe randen. Sommige dingen blijven open en meestal kan ik mij daar aan irriteren maar dit keer niet. Het zet je aan tot denken over het verhaal waardoor het verhaal je meer raakt en je je bijna betrokken voelt bij de hoofdpersoon.
De originele manier van vertellen en het weten te boeien van de lezer kan deze auteur als geen ander. Hopelijk krijgt dit boek een groot publiek want dat verdient het zeker.