‘Harde hand’ Marita de Sterck

9789045128733/2023

Marita de Sterck, uitgeverij Querido,

jeugdliteratuur, leeftijdsindicatie 16+

Marita de Sterck is een Vlaams auteur. Ze studeerde talen, perswetenschappen en antropologie. Ze doceert literatuur en antropologie en geeft workshops over verhalen schrijven aan jongeren. Inmiddels heeft zij een veertigtal titels op haar naam staan van prentenboek tot boeken over jeugdliteratuur.  Terugkerende thema’s zijn liefhebben zonder jezelf te verliezen en ingewikkelde relaties tussen generaties. Onderwerpen uit haar vakgebied als antropoloog (zoals groeirituelen) vind je ook terug in haar werk. Haar werk is bekroond met diverse jeugdliteratuurprijzen*

Inhoud (zoals vermeldt op achterzijde boek) : ” Mira, een jonge twintiger, adopteert Turbo, een jachthond die met extreme angsten kampt. Mira wil de brute jager opsporen die haar hond heeft mishandeld en gedumpt. Als ze voor een krant over dieren mag schrijven, grijpt ze die kans aan om ook jagers te interviewen. Tot ze oog in oog staat met de beruchte jager die regels en voorschriften aan zijn laars lapt, én ze de moed vindt om ook haar eigen kwetsuren onder ogen te zien”.

Ik kan niet anders zeggen dat ik dit een heel mooi verhaal vind!  Toen ik het persbericht voorbij zag komen en de treurig kijkende hond op de cover wist ik dat ik het meteen wilde lezen.  Het verhaal telt nog net geen 180 pagina’s maar wat weet de auteur veel te vertellen. In korte hoofdstukken wissel je af en toe van perspectief tussen de Mira en de jager. Beide vertellen in de ik-persoon. De stukken van de jager bevatten meer Vlaams dan de stukken van Mira. Maar voor de niet-Vlamingen niet storend of onbegrijpelijk. Onbegrijpelijk in de zin van woorden die je niet zo herkennen.  Het benadrukt de wisseling van perspectief maar leest net zo vlot weg.  ( Ik las wel eens eerder een Vlaams boek wat voor mij qua tempo stagneerde door het Vlaams wat zeer wollig over deed komen. Vandaar dat ik dit nu vermeldt. Dit is in dit verhaal totaal niet het geval).

Het verhaal is rauw, pakkend en aangrijpend.  De beweegredenen en het karakter van zowel Mira als de jager worden zo realistisch neergezet dat het af en toe flink slikken is. De methodes die de jager er op na houdt zijn niet ‘voor tere zieltjes’ en geven weer dat een te harde hand iemand kan breken. Daarnaast is het een verhaal van vertrouwen in jezelf en elkaar. De band tussen een hond en zijn baas, de onvoorwaardelijke liefde voor Mira voor Turbo en andersom.

Ik ben geraakt door dit verhaal.

*informatie op basis van informatie over de auteur van de site van uitgeverij Querido.

 

‘ vrije slag ‘ Reinier Bresser

9789064461804/2023

Reinier Bresser,  uitgeverij Gibbon books

Reinier Bresser is copywrtier en creative director geweest bij reclamebureaus. In 2018 verscheen zijn debuutroman “ strandvogel”. Het begin van een trilogie. In 2021 verscheen het tweede deel  “ los zand” en nu is er de afsluiting “vrije slag”.

Allereerst mijn complimenten voor de gekozen cover. Het treft de eenzaamheid maar ook de schoonheid en stilte van het strand en de zee. Daarnaast sluit het prima aan bij de covers van de vorige twee delen.

In  “strandvogel” maken we kennis met Gustaaf Vogel. Hij werkt hard in het financiële wereldje in Londen. Zijn vrouw heeft hem verlaten en is met zijn zoon weer in Nederland gaan wonen. Jaren later belt zijn zoon Gustaaf met de mededeling dat zijn zus Fanny tijdens het zwemmen in zee is verdronken.  Gustaaf vertrekt naar Nederland voor het laatste afscheid.  Tijdens dit bezoek komen herinneringen boven  en vragen. Hij wordt met zichzelf geconfronteerd en zal die vragen onder ogen moeten zien te komen, antwoorden zoeken om te kunnen berusten in de dood van zijn zus.

Ik heb dit debuut met plezier gelezen. De auteur heeft een prettige vertelstijl en weet het verhaal klein te houden maar de lezer wel te raken met mooie zinnen.  Het tweede deel “ los zand’ is aan mijn aandacht ontsnapt. Ik heb het niet gelezen maar in dit deel neemt Gustaaf definitief afscheid van de geldhandel en gaat hij wonen in een afgelegen  huis aan de rand van de duinen ( weer in Nederland).  Op loopafstand van de herinneringen van zijn jeugd en met de reden zijn eenzaamheid te lijf te gaan. (aldus de tekst op de site van de uitgeverij).  “Vrije slag “ is dus het derde  afsluitende deel en inmiddels is Gustaaf Vogel zeventig jaar en lijkt hij niet alleen de angst voor de dood te hebben verloren maar ook zijn geestdrift om meer uit het leven te halen. Hij bezoekt een psychotherapeut en durft eindelijk zijn geheim uit zijn jeugd met iemand te delen. Iets waarover hij al die jaren een groot gevoel van schaamte heeft meegesleept.  De vraag is of deze biecht hem de berusting kan brengen die hij zo naarstig zoekt.

Vanaf de eerste zin werd ik alweer mee  genomen in  het leven van Gustaaf Vogel. Hoewel het even terug was dat ik “ strandvogel” las  en ik het tweede deel gemist had is dit verhaal goed zelfstandig te lezen. Ik heb echter nadat ik het gelezen had de eerste twee delen opgezocht en de gehele trilogie wederom gelezen. Hoe mooi de delen in elkaar overlopen en de vertelwijze identiek blijft met mooie zinnen in hun eenvoud.  De herinneringen die iemand maakt zoals ie is en hoe hij hiermee afrekent zijn beeldend op papier gezet. Ik schreef eerder over “ strandvogel” dat het verhaal kabbelt op een prettige manier alsof jezelf op het strand zit en de golven voorbij ziet gaan. En daar sta ik nog steeds achter.  De herinneringen aan vroeger en het heden lopen mooi in elkaar over, hier en daar een vleugje melancholie waardoor je nog meer  sympathie  krijgt voor de hoofdpersoon.

‘Vrije slag’ is een mooie afsluiting over het leven van Gustaaf Vogel. Een ogenschijnlijk van de buitenkant gewone man maar waarbij van binnen van alles speelde en wat je al lezend zult ontdekken.

” in de schaduw van de driehoek ” Jagritta Olthof

9789082931303/2018

Jagritta Olthof, FUB Publishing & Writing

Via de facebookpagina ‘het oergezellige boekenlab” kan je een boek lezen in ruil voor een recensie. Het grote, en leuke, voordeel is dat je op deze wijze boeken tegenkomt van auteurs die je anders zou missen (veel is selfpub). Zo lees je buiten je comfortzone en kan je je laten verrassen. Soms zijn het nieuwe en soms wat oudere titels.  Het boek wat ik dit keer las komt uit 2018.

Jagritta Olthof is jurist en schrijver. Na zo’n 25 jaar met plezier als jurist gewerkt te hebben besloot ze in 2018 meer tijd voor zichzelf te nemen en te gaan schrijven.  Inmiddels heeft ze twee boeken op haar naam staan.  ‘ In de schaduw van de driehoek ‘ is haar debuut. Een zeer emotionele roman over drie vrouwen die meer met  elkaar gemeen hebben dan zij in eerste instantie dachten. Het boek is uitgegeven door FUB publishing & writing, opgericht door de auteur zelf.

Het verhaal gaat over Roos, Iris en Lily. We maken eerst kennis met Roos. Zij krijgt op haar vijftiende van haar ouders een zilveren driehoek. Een apart ding met inscriptie waar ze niet veel mee kan. Het blijkt dat zij  werd geadopteerd  toen ze drie maanden oud was en meegenomen werd naar Nederland met alleen geld en de driehoek. Haar ouders hadden haar opgehaald in een klooster in Engeland en meer weet ze niet van haar verleden. Op haar vijfenvijftigste komt ze er achter dat zij niet de enige is met zo’n driehoek. Zoekend naar de betekenis van de driehoeken, haar eigen verleden en de relatie tussen haar en de andere twee dames brengen haar in een rollercoaster van emoties.

“  In de schaduw van de driehoek” is dus het debuut van Jagritta Olthof. Ik las haar tweede boek hier vlak voor. ( een thriller ‘ de rest van de waarheid’) Dit was een heel ander soort boek dus ik moest even inkomen toen ik hierin begon. Je hebt toch snel een verwachting bij een auteur als je net een ander boek van haar dichtslaat. Het omschakelen ging vrij snel mede doordat dit boek lekker wegleest.

Het gegeven van het verhaal is origineel en de opbouw van het verhaal is prima. Het idee vond ik goed gevonden al had er misschien wat meer uitgehaald kunnen worden. Door haar beiden boeken gelezen te hebben merk ik wel dat de auteur al behoorlijk gegroeid is in haar vertelwijze / schrijfstijl. Haar tweede boek vond ik prettiger lezen en qua opbouw beter.

De verhaallijnen kloppen alleen vond ik het wat vreemd dat de hoofdfiguur veel waarde hecht aan een of andere droom. Dit had wat mij betreft er niet in gehoeven.  Het verhaal heeft het niet nodig en ik vond het een beetje over-de-top.  Beetje lastig te beschrijven, om geen spoilers er op los te laten, maar wilde het toch even benoemen. Het verhaal zelf is realistisch met heftige scenés en heeft zoiets dromerigs niet nodig.  Bij sommige stukken in het verhaal vond ik het jammer dat dat minder werd uitgewerkt, het had wat meer de diepte in gemogen wat mij betreft. Daarnaast blijft bij mij de vraag rondzingen waarom de driehoeken zijn meegegeven door de persoon in kwestie. Ook hier kan ik ( spoilers) niet in details treden. Na het lezen van het boek kan je mijn vraag denk begrijpen of mij van een antwoord voorzien. Ik kan er namelijk totaal niet bij.  Wat ik eigenlijk ook wel weer kan waarderen. Dat je na het lezen van een verhaal er nog even op door blijft kauwen. Dat je nog wat vragen hebt die blijven rondzingen of dat iets even moet landen. Dan is een verhaal wel geslaagd.

Prima debuut van een auteur met potentie !

” Hare Majesteit de Queen onderzoekt de moord op Windsor Castle ” S. J. Bennett

9789046827628/2021

S.J. Bennett, vertaling Susan Ridder, uitgeverij Nieuw Amsterdam

S.J.Bennett schreef een aantal ( bekroonde ) titels voor tieners voordat zij zich wierp op het schrijven van mysteries voor volwassenen. Nu ligt hier het boek voor mij ‘ de moord op Windsor Castle’ waarbij de statige Queen Elisabeth de hoofdrol  speelt door, als een speurneus á la miss Marple ( of Jessica Fletcher), een moord in haar kasteel onderzoekt. Leuke en originele insteek voor een moordmysterie met pakkende cover. Ik mocht dit boek lezen voor de site van feelgoodboeken. Een moordmysterie op een site voor feelgood boeken?  Ja, hoor want dit is geen standaard speurverhaal. Het is eerder een lekker leesverhaal waarbij je de Queen met andere ogen gaat zien.

Op de ochtend na het 90^e verjaardagsfeest van de Queen, wat gevierd wordt met een Dine&Sleep-feestje, wordt een gast dood aangetroffen in kast van zijn logeerverblijf. Dat alleen is al apart maar hij lijkt ook nog slachtoffer te zijn van wurgseks daar hij een stropdas om de hals had en een damesslipje droeg. En laat hij nu ook nog Russische banden hebben.  Een situatie die heel delicaat moet worden aangepakt omdat de buitenwereld hier geen weet van mag krijgen. Een schandaal op Windsor Castle zit niemand op te wachten. Onderzoekers van M15 zijn snel van mening dat dit een moord moet zijn en breiden hun onderzoek uit. De koningin laat hen ogenschijnlijk hun werk doen maar kan het gepruts niet langer aanzien. Als dan ook nog een van haar trouwe butlers de schuld in de schoenen lijkt te worden geschoven start zij haar eigen onderzoek. Samen met haar assistent-secretaris Rosie gaat zij haar eigen gang. Voor de buitenwacht houdt ze zich braaf bezig met regeren maar ondertussen rust ze niet tot ze de echte dader te pakken heeft.

Een leuk gegeven dus en zeker een aanrader voor liefhebbers van het koningshuis en Engelse who-dunnit-thrillers. De hoofdpersonage en de setting is al iets wat tot de verbeelding spreekt en het is goed gevonden om de Engelse koningin neer te zetten als een dame met humor en fantasie. Want als je haar zo voorbij ziet komen op het journaal is dat wel het laatste wat je verwacht. Hoe leuk is het dan om deze conservatieve dame als een echte Sherlock Holmes haar neus in mysterieuze zaken te zien steken.  Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van de koningin en haar assistente. Deze assistente is nog niet zolang in dienst maar komt er al snel achter dat dit niet de eerste maal is dat de koningin zich met ander zaken dan regeren bezig houdt. Daarnaast zijn de gesprekken tussen de koningin en haar echtgenoot onderhoudend en grappig.

De opbouw is goed maar hier en daar wat traag. Hoewel de schrijfstijl zelf zeer toegankelijk is en lekker wegleest. De traagheid komt meer omdat de auteur heel veel informatie geeft.  Er wordt gestrooid met namen van personen, plaatsen, Engelse gewoonten en  politieke incidenten. Als je daarvan niet echt op de hoogte bent kan dat nogal veel zijn. Maar aan de andere kant is het boek pure fictie, ook al komen er bestaande mensen langs, dus hoef je niet overal van op de hoogte te zijn.  Mocht je sommige namen/ zaken wel herkennen geeft dit een extra in het verhaal. Je zou bijna kunnen denken dat het geen fictie meer is…  En hoe leuk zou dat niet zijn dat er een echte speurneus in het kasteel woont…

Voor mijzelf had het verhaal iets minder uitgebreid gemogen en wat meer tempo mogen hebben. Sommige stukken werden voor mijn gevoel wat teveel  uitgerekt wat de spanning niet ten goede kwam. Het plot was ook niet echt verrassend maar wel compleet. Er bleven geen losse lijntjes liggen.

Als je een thriller verwacht of een spannend politieonderzoek kan je dit boek beter laten liggen. Als je een zin hebt in een onderhoudend en vermakelijk boek in het genre van een gedegen Engelse who-dunnit  is dit boek zeker aan te raden.   Liefhebbers van de monarchie zullen het ook zeker waarderen. Met deze nieuwe hobby wordt de Queen in haar waarde gelaten en zelfs neergezet als een vrouw vol pit en humor.

 Wat ik begreep moet dit het eerste deel van een serie worden dus ik ben ook zeker zeer benieuwd of de auteur voldoende mysteries weet te verzinnen voor de Queen om op te lossen en daarbij de lezer te kunnen blijven boeien.

Ik besprak dit boek eerder op de site voor feelgoodboeken , met dank aan uitgeverij Nieuw Amsterdam voor het recensie exemplaar. 

” bevroren behoeften” Marij van der Meij

978946365652865/2020

Marij van der Meij, uitgeverij Elikser

Marij van der Meij is na haar pensioen gaan schrijven.  Vorig jaar verscheen deze roman en is haar debuut. Een mooie rustieke cover en een bijzondere titel. 

Het verhaal gaat over Mia, in 1995 wordt ze aangetroffen in een pakket, na drie maanden spoorloos te zijn geweest. De politie staat voor een raadsel. Mia komt in het ziekenhuis terecht met ernstig geheugenverlies en een flinke wond ( wat lijkt op een mislukte tatoeage). De arts die zich over haar ontfermt, Jane, probeert haar te stimuleren en motiveren om er achter te komen wie ze is.  Als de feestdagen voor de deur staan neemt Jane haar mee voor verlof en daar ontmoet ze twee andere vrouwen, Fiona de partner van Jane en Sarah.  De vier vrouwen hebben alle vier een eigen achtergrond, hun eigen leed te verwerken en juist die problemen en geheimen uit het verleden zijn de basis voor de band die zij met elkaar opbouwen. Mia en Sarah gaan al snel samenwonen en langzaam aan komt Mia er achter wat er met haar is gebeurd al had ze sommige dingen niet eens meer willen weten.

“bevroren behoefte” is een bijzondere roman. Het begin is pakkend en even denk je een spannend verhaal in handen te hebben om vervolgens in een langzamer tempo de karakters te ontmoeten en te leren kennen. Alle vier de hoofdrolspelers zijn dames met een verleden waardoor ze behoorlijk gecompliceerd zijn en ook zo reageren. Het verhaal is hierdoor denk ik ook af en toe zoals de dames, wat gecompliceerd en rommelig. Hierdoor gaat de vaart af en toe uit het verhaal en moet je goed geconcentreerd bij het verhaal blijven omdat je anders de draad een beetje kwijt raakt.  Hoewel sommige thema’s heel mooi zijn uitgewerkt en realistisch overkomen zijn andere zaken dit weer niet.  Dit betreft met name de relaties onderling van de dames. Als lezer voelde ik mij daardoor af en toe uit het verhaal geslingerd. Gelukkig waren er ook flinke stukken waar ik geboeid bleef doorlezen tot een mooi einde. 

Hoewel een prettige vertelstijl denk ik wel dat de auteur heel veel in haar verhaal heeft willen stoppen waardoor het verhaal dus wat rommelig geworden is. Minder informatie zou het leestempo bevorderen en de lezer meer bij de les houden.  Voor een debuutroman zeker een prima prestatie. 

 

 

“oogwenk ” Harriët Plantinga

9789463652513/2020

Harriët Plantinga is manager bij een huisartsenpost en auteur. Ze heeft een toegankelijke vertelstijl wat ook in dit boek het geval is. “oogwenk “ is haar vijfde boek. Een aanrader als je je een paar uur lekker wilt onder dompelen in de perikelen die zich afspelen in een ogenschijnlijk rustig straatje. Een mengeling van feelgood en thrillerelementen.  Genoeg om je als lezer geboeid te houden.

Het verhaal speelt zich af in het voorjaar,  achter de voordeuren van vijf huizen. Het lijkt een rustig weekje te worden en iedereen lijkt zijn eigen ding te doen. Ook denken ze elkaar te kennen en dat iedereen met plezier in het straatje en in het leven staat. Niets blijkt minder waar en nog geen jaar later zullen alle vijf de huizen te koop staan. Ieder met zijn eigen reden lijkt te willen vertrekken. Ieder huisje heeft zijn kruisje en achter elke deur, blijkt hier, zijn eigen geheim. Als er op een gegeven moment iemand wordt vermist heeft dat bij iedereen zijn impact. Het roddelcircuit draait overuren en ieder heeft zijn mening klaar. Naast de vermissing is er ruimte voor stuk gelopen relaties, vreemd gaan, liefde, dementie en nog veel meer. Een hoop voor in zo’n klein straatje maar toch wel onderwerpen van alle dag.

Zowel de cover ( iemand die uit het raam gluurt naar het huis van de buren, met een schaduw van een man) als de titel “ oogwenk “ (dat er niet veel voor nodig is om je leven drastisch te veranderen), zijn goed gekozen. Ze passen goed bij het verhaal en zijn uitnodigend genoeg om het boek op te pakken.

De vertelstijl is pakkend en toegankelijk. Lekker korte hoofdstukken en het is de auteur gelukt om die speelt zich af in een dikke week tijd. De dagen worden aangegeven en de rest van de ( hoofd-) stukken zijn titelloos. Een prettig lettertype en een handzaam boekformaat. Tel dat op bij een prima inhoud en je zit gebakken voor een paar uur leesplezier.

” vergeet me ” Judith de Laat

9789493157927/2020

Judith de Laat, uitgeverij Godijn Publishing

Judith de Laat is van oorsprong journalist en werkt nu als communicatiemanager. Ze portretteerde en tekende verhalen op, gebaseerd op de realiteit. “ vergeet me “ is haar debuutroman gebaseerd op waargebeurde verhalen.  Haar eigen jeugdverhalen, die zij hoorde van haar moeder en tantes, en de verhalen die zij hoorde van mensen met de ziekte van Alzheimer, waren de basis van dit indrukwekkende verhaal. Daarnaast verwerkt ze historische feiten van de Brabantse heemkundekring. Hierdoor zal er nog meer herkenning zijn voor lezers uit deze omgeving. Het verweven van feiten met fictie geeft een mooi en compleet verhaal.

Het verhaal gaat over Tine en haar moeder die de ziekte van Alzheimer heeft. Langzaam verliest haar moeder zichzelf in haar ziekte en Tine het contact met haar moeder. Doordat haar moeder in haar beleving terug gaat naar haar jeugd komen er herinneringen boven die zij uit maar die voor Tine gehele nieuw zijn. Ze weet eigenlijk weinig over de jeugd en het verleden van haar moeder. Haar moeder was opgegroeid in een groot, streng gelovig arbeidersgezin. Hoewel de jaren vijftig van de vorig eeuw niet eens zo gek lang geleden zijn was de manier van leven (tijdens de jeugd van haar moeder) een wereld van verschil met het leven van vandaag de dag.  Tine duikt in het verleden van haar moeder en haar familiegeschiedenis en probeert zich te vinden in de hersenspinsels van haar moeder.

Toen ik de cover van dit boek zag en las waar het over moest gaan wist ik dat ik het wilde lezen. Ik heb al heel wat non-fictie en fictieve verhalen gelezen over dementie vanwege mijn werk. Het is een onderwerp wat mij boeit. Hoe het brein en het geheugen van een mens werkt en hoe het je in de steek kan gaan laten en wat de impact hiervoor is voor de persoon in kwestie maar zeker ook voor de mensen er om heen. Doordat ik elk boek over dit onderwerp wel aangrijp om te lezen vraag ik mij ook altijd af of het boek meerwaarde heeft omdat er al zoveel verhalen zijn verschenen. Meerwaarde in de zin van originele benadering, goed leesbaar en niet te persoonlijk. Ik merk om mij heen dat, met name, mantelzorgers veel behoefte hebben aan verhalen van herkenning zodat ze weten dat ze niet alleen staan en steun hierin vinden. Ik denk dat dit verhaal hier zeker een bijdrage aan kan leveren.

Het is zeer toegankelijk geschreven en goed leesbaar voor een groot publiek.  Door te wisselen perspectief tussen Tine en haar moeder krijg je niet alleen een goed beeld van beide karakters maar komt de impact van de ziekte van Alzheimer extra naar voren.  Doordat haar moeder steeds verder wegzakt in haar dementie worden komen er flarden van haar verleden naar boven. Deze herinneringen vallen als puzzelstukjes op zijn plaats als Tine meer komt te weten over de tijd en plaats waar haar moeder opgroeide. Het geeft niet alleen een realistisch en herkenbaar beeld over moeten omgaan met dementie maar ook een mooi tijdsbeeld weer over het opgroeien in een Brabants dorp in de jaren vijftig van de vorige eeuw. In tijd waar het voor meisjes niet altijd makkelijk was.

“ vergeet me “ is een indrukwekkende roman met meerdere lagen. Een roman die weet te boeien en na het lezen nog even door blijft sudderen bij de lezer.

Ik besprak dit boek eerder voor de site “ik hou van historische, leerzame boeken en romans ! “

” de laatste reis van de Boswachter ” Dirk Jan Roeleven & Hester van der Vliet

97892928290/2020

Dirk Jan Roeleven & Hester van der Vliet , uitgeverij Pluim  

Dirk Jan Roeleven is filmmaker en verbonden aan onder andere de programma’s ‘andere tijden sport’ en ‘het uur van de Wolf’. Verder maakte hij documentaires over Anton Corbijn, Willem Wilmink en Wim Sonneveld.  Hij schreef de bestseller ‘de nieuwe fiets’ over een solofietstocht en de vroege dood van zijn vader Theo.  Nu ligt er het  persoonlijke en ontroerende verhaal wat hij samen met zijn vrouw Hester van der Vliet beleefde.

Dirk Jan en zijn vrouw hebben een Subaru Forester, bijnaam de Boswachter, en ze beloven de auto dat als er 500.000 km op zijn teller staat zij hem samen terugbrengen naar zijn geboorteplaats in Japan. Als dat moment is bereikt maken ze zich op voor een roadtrip van 23.832 kilometer.  Een spannende trip zonder enige kennis van autotechniek door gebieden die verre van toeristisch zijn. Slechte wegen in Rusland,  de woestijn van Mongolië en de steppe van Kazachstan moeten ze doorkruisen. In Vladivostok vertrekt de veerboot naar Japan en komen ze dichterbij hun plaats van bestemming. Een reis met vallen en opstaan. Mankementen aan de auto, ruwe weersomstandigheden en toch houdt hun Boswachter zich kranig.  Tijdens de trip zijn ze volledig op elkaar aangewezen en zijn er momenten van bezinning en verwerking. Ze gaan in gesprek over hun ongewilde kinderloosheid. Rosa Venus is de naam van het dochtertje wat ze nooit hebben gekregen. Na een aantal mislukte  ivf-pogingen ging het leven verder. Ze maakte mooie reizen maar diep van binnen was er het verdriet. Zo heeft Dirk Jan al die tijd een doos vol papieren , artikelen en aantekeningen bewaard van de periode waarin ze probeerde zwanger te raken. Deze doos gaat mee op reis en brengt momenten van herinneringen en  mijmeringen met zich mee. Zou hij hier afstand van kunnen doen en alles een plaats kunnen geven?

Naast het feit dat dit een klassieke roadtrip is wat sneller leest als dat de reis verloopt, mede door de fijne en luchtige schrijfstijl, is het ook een emotioneel document. Door deze samen te brengen krijg je als lezer een bijzonder en origineel verhaal voor geschoteld.

Het thema kinderloosheid is iets wat jaren tussen hen in heeft gestaan. Er was verdriet maar werd niet uitgesproken. Beiden gingen hier op hun eigen wijze mee om. Door ook dit verhaal te delen vanuit het perspectief van de man krijg je een andere invalshoek. In de meeste verhalen komt immers alleen de vrouw aan het woord.

Hoewel dit zware thematiek zou kunnen zijn is het juist heel toegankelijk voor een groot publiek door het tijdens een roadtrip bespreekbaar te maken en met de nodige humor  het verhaal neer te zetten.  Door het boek heen zitten ook foto’s wat het geheel nog persoonlijker maakt.  Het is bijzonder dat zij dit verhaal willen delen met de wereld. Een mooi verhaal wat het delen zeker meer dan waard is.

Ik besprak dit boek eerder voor Boekenbijlage , de site voor boekenrecensies

“opgewekt naar de eindstreep” het allerlaatste dagboek van Hendrik Groen

Hendrik Groen, ondertussen uitgegroeid tot de opa van Nederland, schreef in 2014 zijn geheime dagboek: pogingen iets van het leven te maken op de leeftijd van 83 ¼ jaar. Althans dat is wat de lezer moest geloven. Het werd een groot succes, mede door de geheimzinnigheid over de auteur. Prominente auteurs werden naar voren geschoven en kregen de vraag of zij achter deze knuffel -opa zaten. Inmiddels is bekend dat de auteur die er achter schuilt Peter de Smet is. Geboren in 1954, dus nog niet rijp voor het verzorgingshuis.

De herkenbaarheid over het leven en welzijn in het verzorgingshuis en de kijk op de wereld vanuit de ogen van een hoogbejaarde man zorgden voor een bestseller die inmiddels als televisie serie nogmaals veel succes boekte.

Een tweede dagboek volgde met een net zo groot succes, als vond ik het zelf minder origineel en makkelijk mee liften op het succes van deel 1.  Hendrik Groen zat niet stil en schreef een roman. Deze was lekker luchtig, vol humor en heerlijk om te lezen. Het was dan ook een fictieve roman met andere figuren als in de dagboeken en stond los van het hele Hendrik Groen leventje. Daarna volgde er nog een boek over hoe Hendrik Groen leefde voor hij in het bejaardenhuis kwam en dat was voor mij weer een beetje over de top. Er werd te erg de best gedaan om leuk te zijn zodat het mij tegen stond. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen maar ik was een beetje klaar met Hendrik Groen.  En dan komt er een nieuw dagboek. Een beetje sceptisch was ik wel. Zou het immers leuk genoeg zijn?  Zou het origineel genoeg zijn? 

“Opgewekt naar de eindstreep” heeft als ondertitel de grote spoiler :  “het laatste geheime dagboek van Hendrik Groen, 90 jaar” .

Hendrik Groen is na de sluiting van he verzorgingshuis in Amsterdam-Noord verhuisd naar Bergen aan Zee. De OMADI club ( oud-maar-niet-dood) is uit elkaar gevallen. Mondjesmaat komen ze nog bij elkaar maar verder heeft Hendrik niet veel meer om handen of om naar uit te kijken. Hendrik merkt ook dat hij steeds vergeetachtiger wordt en het overzicht verliest. Daarom besluit hij weer te gaan schrijven aan een dagboek. Eigenlijk meer om na te lezen wat hij denkt vergeten te zijn. Het leven in de verzorgingstehuis krijgt helemaal een andere wending als ook hier het coronavirus de dagelijkse gang van zaken in zijn greep krijgt. Samen met vriendin Leonie, het meisje Frida en de hond van Evert genaamd Juffrouw Jansen besluit hij het beste er toch maar uit te slepen.

Zoals de vorige boeken tref je een heerlijk luchtig geschreven verhaal in dagboekvorm. Al krijgt dit dagboek een andere invalshoek. Omdat Hendrik meer vergeet vraagt hij zin vriendin Leonie om als een soort ghostwriter aan te treden. Zij neemt het schrijven langzaam over. Hendrik zijn vergeetachtigheid is geen ouderdomskwaaltje meer en zijn angst om dementie te krijgen wordt werkelijkheid. Hij verliest zijn grip op de werkelijkheid en dit wordt mooi omschreven in het dagboek door Leonie. Tot het zover is dat het dagboek moet worden gestopt.

Maar ondanks zijn verlies van zijn geheugen blijft hij tot het laatste zijn eigen gevoel voor humor houden en dat is een mooi gegeven. Met dit derde deel heeft de auteur zich zeker weten te evenaren en voor mij zelfs het beste van de drie dagboeken afgeleverd. Waar het voor mij bij het tweede deel deed inzakken is dat in dit deel meer dan goed gemaakt.

Naast de humor werd ik toch echt geraakt door de verwarde hersenspinsels van deze opa van Nederland.  Het geeft een mooi beeld van het leven van iemand op hoge leeftijd, zijn kijk op de wereld maar vooral de beleving van een ziekte.

Een waardig afscheid van een mooie knuffel-opa

“kerstmis met een staartje” Lizzie Shane

9789022591970/2020

Lizzie Shane, vertaling Valérie Janssen, uitgeverij Boekerij

Lizzie Shane, woonachtig in Alaska, schrijft grappige romans en werd tot driemaal toe genomineerd voor de RITA Award, de hoogste onderscheiding voor romantische boeken. ” Kerstmis met een staartje ” is haar internationale doorbraak en mijn kennismaking met deze auteur.

In het klein stadje Pine Hollow is er een heuse ons-kent-ons sfeer. Niets ontgaat de buurtbewoners en ze vinden hun stadje perfect en zeker als het gaat om kerstmis moet alles tot in de puntjes versierd en geregeld zijn. Voor Ben, als lid van de gemeenteraad, is deze tijd van het jaar alles behalve relaxed en romantisch. Hij  is het aanspreekpunt voor als er wat mis gaat en voelt zich enorm verantwoordelijk dat dit niet gebeurd. Dus dat betekent hard werken in de, toch al drukke, dagen voor kerst.  Een baan die hij niet zelf heeft uitgekozen. Ben is twee jaar terug door een ongeluk zijn zus en zwager verloren. Hij is gaan wonen in hun huis en zorgt voor hun dochter Astrid. Daarnaast heeft hij de taken van zijn zwager bij de gemeenteraad op zich genomen.  Zijn verloofd is op dat moment uit zijn leven verdwenen en nu draait alles bij hem om Astrid. Hij wilt dat ze niets tekort komt en wilt dus alles perfect laten verlopen. Van de burgemeester krijgt hij een moeilijke budgetbeslissing. Hij moet de plaatselijke hondenopvang sluiten. De hondenopvang wordt al jaren gerund door een ouder echtpaar. Hun kleindochter Ally is sinds kort bij hen ingetrokken om hen te helpen en neemt de beslissing van Ben niet zonder slag of stoot aan. Ze heeft door zijn beslissing drie weken de tijd om alle honden een nieuw thuis te bieden en doet er ondertussen alles aan om een manier te vinden om de hondenopvang te kunnen laten bestaan.  Vastbesloten om dat gemeenteraadslid de waarheid te gaan vertellen gaat ze op weg naar Ben. Ze wil wraak maar als ze hem beter leert kennen  blijkt hij toch niet de Grinch te zijn die ze dacht.

” Kerstmis met een staartje” heeft een heerlijke cover met een hond die lodderig maar schattig toe kijkt. De honden liggen in de sneeuw en alles straalt kerst uit. Nu lees ik niet veel romantische kerstverhalen omdat ze vaak zoveel op elkaar lijken maar dit is geen 13 uit een dozijn en dat is wel zo prettig.  Uiteraard zit er wel de nodige voorspelbaarheid in en zoals een goed kerstverhaal loopt het goed af maar de weg naar de laatste pagina is wel prettig om te lezen.

Om de honden een goed thuis te geven gaan ze in aanloop naar kerstmis foto’s plaatsen in een nieuwsbrief verwijzend naar het liedje ” twaalf dagen naar kerstmis” en zijn er nog meer acties waarbij de honden zich op hun schattigste wijze moeten profileren. Dat valt voor een kwijlende boxer niet altijd mee. Ben heeft  niet zoveel op met de honden maar helpt Ally toch. Deels uit schuldgevoel en deels omdat hij haar toch wel leuk vind.  Naast de hondenliefde van Ally ( en de auteur) is er misschien nog wel meer plek voor de liefde. En dit is waar je het voorspelbare om elkaar heen draaien, vooral door een groot misverstand, tegenkomt. Maar als je een beetje in de kerststemming bent en gewoon een heerlijk romantisch verhaal wilt lezen neem je dat voor lief.  Gelukkig  is er ook wat ruimte voor wat meer diepgang over wat de karakters hebben meegemaakt waardoor het niet al te zoet wordt.  De auteur heeft een prettige vertelstijl. Het leest lekker weg met een  prima tempo en de verhaallijn klopt van begin tot einde.

Voor de romantische hondenliefhebbers een echte aanrader om te lezen onder de kerstboom.