‘Harde hand’ Marita de Sterck

9789045128733/2023

Marita de Sterck, uitgeverij Querido,

jeugdliteratuur, leeftijdsindicatie 16+

Marita de Sterck is een Vlaams auteur. Ze studeerde talen, perswetenschappen en antropologie. Ze doceert literatuur en antropologie en geeft workshops over verhalen schrijven aan jongeren. Inmiddels heeft zij een veertigtal titels op haar naam staan van prentenboek tot boeken over jeugdliteratuur.  Terugkerende thema’s zijn liefhebben zonder jezelf te verliezen en ingewikkelde relaties tussen generaties. Onderwerpen uit haar vakgebied als antropoloog (zoals groeirituelen) vind je ook terug in haar werk. Haar werk is bekroond met diverse jeugdliteratuurprijzen*

Inhoud (zoals vermeldt op achterzijde boek) : ” Mira, een jonge twintiger, adopteert Turbo, een jachthond die met extreme angsten kampt. Mira wil de brute jager opsporen die haar hond heeft mishandeld en gedumpt. Als ze voor een krant over dieren mag schrijven, grijpt ze die kans aan om ook jagers te interviewen. Tot ze oog in oog staat met de beruchte jager die regels en voorschriften aan zijn laars lapt, én ze de moed vindt om ook haar eigen kwetsuren onder ogen te zien”.

Ik kan niet anders zeggen dat ik dit een heel mooi verhaal vind!  Toen ik het persbericht voorbij zag komen en de treurig kijkende hond op de cover wist ik dat ik het meteen wilde lezen.  Het verhaal telt nog net geen 180 pagina’s maar wat weet de auteur veel te vertellen. In korte hoofdstukken wissel je af en toe van perspectief tussen de Mira en de jager. Beide vertellen in de ik-persoon. De stukken van de jager bevatten meer Vlaams dan de stukken van Mira. Maar voor de niet-Vlamingen niet storend of onbegrijpelijk. Onbegrijpelijk in de zin van woorden die je niet zo herkennen.  Het benadrukt de wisseling van perspectief maar leest net zo vlot weg.  ( Ik las wel eens eerder een Vlaams boek wat voor mij qua tempo stagneerde door het Vlaams wat zeer wollig over deed komen. Vandaar dat ik dit nu vermeldt. Dit is in dit verhaal totaal niet het geval).

Het verhaal is rauw, pakkend en aangrijpend.  De beweegredenen en het karakter van zowel Mira als de jager worden zo realistisch neergezet dat het af en toe flink slikken is. De methodes die de jager er op na houdt zijn niet ‘voor tere zieltjes’ en geven weer dat een te harde hand iemand kan breken. Daarnaast is het een verhaal van vertrouwen in jezelf en elkaar. De band tussen een hond en zijn baas, de onvoorwaardelijke liefde voor Mira voor Turbo en andersom.

Ik ben geraakt door dit verhaal.

*informatie op basis van informatie over de auteur van de site van uitgeverij Querido.

 

“de tafel van Tarzan” Xander Jongejan

9789402171938/2018

Xander Jongejan, selfpub / Brave New Books

Xander Jongejan publiceerde in 2017 de dichtbundel wat zijn de bananen duur  en een jaar later (2018) zijn debuutroman ‘de tafel van tarzan‘.  Via een oproep op sociale media kwam ik terecht bij het initiatief selfpubcafé . Hier kunnen selfpubbers hun boek onder de aandacht brengen en lezer het boek ‘lenen’, lezen en bespreken. Zo kwam ik deze titel tegen en mede door de intrigerende cover en goede berichten wilde ik deze graag lezen en was blij toen hij in de mijn brievenbus terecht kwam. Niet alleen de cover kon mij boeien maar ook de bijzonder titel en na het lezen zeker ook het verhaal. Alles viel op zijn plaats, zowel de paraplu als de  titel. Het verhaal heeft mij weten te boeien van begin tot einde.

We maken kennis met Robert en zijn ouders. De relatie tussen het kind en de ouders is verstoord, verknipt en bijzonder. Robert groeide op in een ongezond gezin. Zijn moeder was lichamelijk aanwezig maar bemoeide zich nergens mee, ze was ziek, zat het liefst in haar stoel voor de televisie chips te eten. De vader was een sadist en trad op met harde hand, denkend alleen aan zichzelf en niet aan het verdriet wat hij zijn zoon aandeed. Robert werd geestelijk verwaarloosd en de gezinsleden lijken veel meer met zichzelf bezig dan met de ander. Bij zijn oma  kan Robert wel meer zichzelf zijn maar de troost vinden bij zijn ouders lukt niet. Wel bij de kat Tarzan van de buren maar troost van een dier is niet voor altijd.

Als het verhaal begint lees je meteen dat er een vreselijke gebeurtenis heeft plaats gevonden met de zoon maar wat blijft nog in het ongewisse. Vervolgens kom je als lezer in een verstikkende vertelling terecht waarin het perspectief wisselt tussen vader en zoon. Ze halen herinneringen op aan de afgelopen tijd. De vader over de kennismaking met zijn vrouw, het begin van hun huwelijk en hoe het verlangen naar elkaar overging in walging van haar kant en hunkering van zijn kant, over hoe de vader zijn zoon zag opgroeien en soms niets van hem begreep. Daarnaast de herinneringen van de zoon die de liefde van zijn ouders moest missen, op zijn tenen moest lopen en in angst opgroeide. Hoe hij troost vond bij Tarzan en hoe zijn oma er voor hem probeerde te zijn maar wel haar eigen ziekte niet wilde benoemen om hem niet lastig te vallen. Hoe alle ellende tot een climax kwam en hoe ze allebei eigenlijk bleven zoeken naar liefde en erkenning maar in hun zoektocht verder verwijderd raakte.

Het is een mooie vertelling. Ik heb bewondering voor auteurs die met weinig woorden en weinig opsmuk een verhaal weten te vertellen. Die hebben geen dik boek nodig met ellenlange hoofdstukken. Nee, gewoon een pagina of 146, een dertigtal korte hoofdstukjes met duidelijk taalgebruik. Hier en daar wat rauw maar het komt bij je binnen en daar gaat het om.
De hoofdstukken wisselen dus van perspectief waarbij vader en zoon , zoals gezegd, herinneringen ophalen. Is het rechtstreeks aan elkaar of mijmeren ze voor zich uit, dat was mij niet even duidelijk maar dat is voor de essentie van het verhaal ook niet nodig.  Beiden worstelen ze met hun eigen versie van het verhaal en dat is mooi gedaan. Je zou immers verwachten dat je door het ene verhaal een hekel krijgt aan degene die het ondervindt maar door juist ook de andere kant te belichten ga je toch die mening weer herzien. De titelverklaring gaf mij kippenvel net als er achter komen waarom gekozen is voor de paraplu op de voorzijde . En h oewel het niet goed valt te praten als je uiteindelijk leest wat die vreselijke gebeurtenis is die heeft plaatsgevonden kan je er toch sympathie voor hebben op een bepaalde manier. Als een auteur dat gevoel bij de lezer teweeg kan brengen is dat een prestatie en daar kan je hier zeker van spreken !

Ik heb genoten van dit mooie verhaal en al is het een al wat oudere titel hoop ik toch dat het zijn weg nog gaat vinden naar een groot publiek .

 

 

 

 

 

 

 

“echt waar!” Frank Heine

9789463384018/2020

Frank Heine, uitgeverij Aspekt

Frank Heine (1945), werkte in de kunst en cultuur. Hij gaf leiding aan theater, muziekscholen en culturele centra. Hij schreef jaarverslagen, beleidstukken en publiciteitsteksten, redigeerde teksten en schreef al eerder romans. Daarnaast schreef hij korte verhalen en columns die je ook in dit bundeltje kunt lezen.

Naast meer dan 40 korte verhalen tref je ook een aantal gedichten en verzen aan. Het voorwoord is aan de hand van zijn partner die in het boek wordt genoemd als A. A. vraagt zich af of iemand zijn of haar partner goed kent en hoe goed kan je iemand eigenlijk kennen? Mijn tegenvraag of je het wel zou moeten willen, iemand helemaal kennen. Een beetje mystiek op zijn tijd kan immers geen kwaad? De gedichten achter in hebben dat mystieke waar je van kunt en mag genieten als dat je ligt.

Na het voorwoord gaan we van start met de korte verhalen en overdenkingen. De auteur heeft uit eigen belevenissen geput en een groot aantal is waargebeurd ( echt waar). Hoewel de onderwerpen zeer uit een lopen is een vleugje ironie wel een rode draad in de meeste stukjes die ik dan ook met een glimlach heb gelezen.

De titels ‘thuiszorg’ en ‘ wmo’ trokken uiteraard als eerste mijn aandacht ,vast vanwege mijn werkveld, en heb ik met meer dan plezier gelezen. Hier gaat het een keer niet over de nodige zorg maar hoe een slimme, onaangename man, na een keukentafelgesprek wel een heel bijzondere manier verzint om zijn zorg in te kopen. Heerlijke humor met een dun zwart randje.

Door de grote variatie en prettig leesbare korte verhalen is het een perfect bundeltje om op te pakken en willekeurig open te slaan. Fijne tussendoortjes, ideaal voor een verloren momentje.

Na de korte verhalen volgen er een dertiental gedichten en zes mystieke verzen. Ik ben geen gedichtenmens en zal ze daarom verder niet bespreken behalve dat ik wil zeggen dat ze zeer toegankelijk zijn, zelfs voor een leek als ik. Het lezen van een gedicht en hier iets uit halen is voor een ieder heel persoonlijk. Zoals gezegd heb ik er zelf niet veel mee maar ik moet zeggen dat “ tweede kerstdag”, “ allerzielen” en “nachtgebed” mij toch wel over konden halen ze te herlezen en zeker te waarderen.

Ik moet zeggen dat ik zelf nooit snel een gedichtenbundel op zou pakken en door deze toe te voegen heb ik toch hier kennis mee gemaakt. Ik denk dat door het samenvoegen van genres je een groter publiek zou kunnen bereiken. Al zou ik als ik kon kiezen liever nog wat van zijn verhalen willen lezen.

 

Deze recensie verscheen eerder op de site ik hou van historische, leerzame boeken en romans  van Tazzy Jeninga

“de rode draagdoek” Manouk van der Meulen

9789463385060/2019

Manouk van der Meulen, uitgeverij Aspekt

Manouk van der Meulen ken ik vooral als actrice en met name haar rol in de tv-serie “Spijkerhoek” van zo’n dertig jaar geleden. Ze speelde in meer dan vijftig films en tv-series. De roman ” de rode draagdoek ” is haar schrijversdebuut.

In ‘ de rode draagdoek’ is de zeventienjarige zwangere Ana in de steek gelaten en vertrekt ze naar Oeganda. Daar wil ze als vrijwilliger bij de olifantenopvang , Kikwayi, te gaan werken.  Ze doet haar best haar zwangerschap te verbergen en gaat aan de slag. Het leven is harder en zwaarder daar dan ze had verwacht. Op de markt komt ze een marktkoopvrouw, Kyara tegen die haar een ‘rode draagdoek’ geeft voor haar nog ongeboren baby.  Ana is in de veronderstelling dat Kyara haar zal steunen. Na de geboorte van haar baby wil ze terug naar Londen en vraagt Kyara voor haar baby te zorgen. Kyara stuurt haar weg en ze vertrekt met kind en al naar Londen om haar af te staan voor adoptie. Ze wil haar leven in Londen weer oppakken maar slaagt hier niet in omdat haar hart toch in Afrika bij de olifanten ligt.  Ze gaat weer terug naar Kikwayi en bouwt daar haar bestaan op. Na jarenlang hard werken komt er bezoek en dat brengt een grote verrassing met zich mee.

Ik kan niet anders zeggen dat ik blij verrast ben door dit boek. Het is een mooie vertelling met een lekker tempo. Hoofdpersonage Ana is goed neergezet en door het verhaal heen krijg je meer te weten over haar achtergrond en wat er allemaal met haar is gebeurd zodat je snapt waarom ze de keuzes heeft gemaakt en daar begrip voor op kunt brengen. Sowieso weet de auteur de informatie over personages en de omgeving goed te doseren.  Ook het beeld wat geschetst wordt geeft je bijna het gevoel in het verhaal te verblijven en dat je de warmte van Afrika over je rug voelt glijden. Het lijkt net of je meeloopt door het olifantencentrum. Het leed die deze dieren is aangedaan is schokkend en niet goed te praten. Hoewel het boek fictie is weet je dat dit in het echt helaas ook gebeurd. Hierover te lezen geeft een extra laag in het verhaal.

De hoofdstukken zijn kort en krachtig en het verhaal is over opgesplitst in drie delen (voor de baby, met de baby terug naar Londen, terug in Afrika). Hoewel een logische verdeling maakt het in de vertelling niet uit omdat het in zijn geheel doorloopt. Door het gebruik van de korte hoofdstukken en toegankelijke taalgebruik is het prettig lezen. Verder weet zij de lezer nieuwsgierig te maken en te houden waardoor je pagina na pagina om blijft slaan en door het verhaal heen vliegt.

Een goed verhaal waarin een zeventienjarige uitgroeit tot een sterke vrouw met een mooi afgerond einde.  Ik hoop in de toekomst meer van Manouk van der Meulen te mogen lezen.

 

 

Met dank aan uitgeverij Aspekt voor het beschikbaar stellen van het recensie exemplaar. De afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij.

 

“roze sokken ” Maarten van Bommel & Ilse Panis

9789463387132/2019 uitgeverij Aspekt

 

Maarten van Bommel ( 1962)  is jurist en schrijver. Zijn eerste boek verscheen in 2011 en hij schrijft zowel fictie als non-fictie, romans, thrillers en historische verhalen.  Voor roze sokken  ging hij een samenwerking aan met Ilse Panis.

De cover geeft een bepaalde knusse maar toch ook beklemmende huiselijkheid weer en dit samen met de titel maakt nieuwsgierig. Na het lezen van de tekst op de achterzijde wist ik dat ik dit boek wel wilde lezen.

Het boek gaat van start als Isa zich, uitgeput, naar een feestje sleept van een zakenrelatie. Ze kent er niemand en net als ze zich aan het bedenken is wat ze er in hemelsnaam doet botst ze tegen Victor op. Victor is een vriend van vroeger die tegenwoordig privédetective is (iets wat later in het verhaal wel van pas komt). Ze raken aan de praat en belanden in bed. Als Viktor de volgende dag ontwaakt en weg gaat vraagt hij iets minder subtiel ” zie je Ollie nog wel eens? “. Door deze vraag komt Isa weer in het verleden terecht en beleeft ze de rollercoaster van emoties opnieuw en wil ze niets liever dan het verleden verwerken en er punt achter te zetten.

Als lezer wordt je ook meegenomen naar dit verleden. Je leert Isa en Victor beter kennen en al snel ontdek je wie Ollie is, wat de relatie is tussen hem en Isa én wat er na een vreselijk ongeval is gebeurd, met Ollie, met Isa en met hun relatie. Met name de problemen en gevolgen zijn goed, en soms herkenbaar, uitgewerkt. Je krijgt zelfs begrip voor de meest vervelende karakters omdat iedereen zijn eigen rouwproces heeft waar hij/zij doorheen moet gaan.

Een heerlijk boek! De auteurs weten je mee te nemen in een verhaal boordevol verschillende emoties : boosheid, verdriet, liefde, vertrouwen, afkeer, geluk, noem een emotie en je vindt het er in terug.  Ik weet niet of er een schrijfverdeling is geweest want het verhaal loopt lekker en leest zeer prettig. Hierdoor heb je niet het gevoel met twee auteurs te maken te hebben. Het zit goed in elkaar, prima opbouw en het verhaal besluipt je gewoon terwijl je het leest. Toen ik het dicht sloeg bedacht ik dat dit nu een roman is die een groot publiek verdient.  Lekker leesbaar maar zeker met inhoud.

 

Met dank aan uitgeverij Aspekt voor het recensie exemplaar, de afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij.

 

 

 

 

 

 

 

 

“als katten van de wereld verdwijnen” Genki Kawamura

9789029093385/2019

Genki Kawamura, vertaling Luk van Haute, uitgeverij Meulenhoff

Genki Kawamura (1979) schreef verschillende romans en kinderboeken. “als katten van de wereld verdwijnen”  is zijn debuutroman waarvan hij in Japan meer dan een miljoen exemplaren verkocht.  Het boek is inmiddels verfilmd en verscheen een vertaling in twaalf landen.

De verteller van dit verhaal leeft een redelijk eenzaam bestaan. Geen contact met familie, alleenstaand en alleen zijn kat als gezelschap. Bij een bezoek aan de dokter krijgt hij te horen ernstig ziek te zijn en hij van geluk mag spreken als hij het einde van de week nog kan halen. Terwijl hij zich bezint over wat hij nog zou willen doen krijgt hij een bijzonder bezoek. Zijn bezoeker doet hem het aanbod : in ruil voor het laten verdwijnen van één ding uit de wereld, kan hij steeds een extra dag te leven krijgen. Aan de ene kant is er nu de mogelijkheid om letterlijk tijd te kopen maar aan de andere kant het dilemma dat je moet beslissen wat het leven de moeite waard maakt en wie ben jij dat jij kan beslissen wat er moet verdwijnen? Dat laatste is gelijk het addertje onder het gras want zijn bezoeker bepaalt wat er moet verdwijnen.

Voor mij ligt een bijzonder verhaal. Allereerst vond ik het boekje gewoon helemaal af.  Het schattige katje met de pakkende titel ( en ik ben helemaal geen kattenmens) maken je nieuwsgierig. Als je de papieren omslag van de hardcover haalt zie je een mooie zwarte omslag met allemaal goudkleurige katjes en bij het openslaan dezelfde katjes zwart op wit. Een feestje voor de booknerd. Een leeslintje had perfect geweest maar die is volop gecompenseerd met de boekenlegger met hetzelfde katje van de voorzijde die eigenwijs je boek uitsteekt.  Een feestje voor op je boekenplank.  Maar niet alleen voor op de boekenplank maar ook  om te lezen.

Het verhaal is opgesplitst in de laatste week van de ik-persoon, die verteld wat hem is overkomen en wat hij die week meemaakt. En wat voor dilemma’s hij meemaakt. Het valt niet mee om te besluiten voor de hele wereld wat er weg mag ( en dus ook echt weg is) alleen maar om voor jezelf uitstel van executie te krijgen. Want hoelang kan je hiermee doorgaan om steeds maar één extra dag te winnen. En kan je de consequenties  van je beslissingen wel overzien? Wat is de moeite waard om voor te leven?

Een vleugje hoop en filosofie in een mooie roman vol emoties. Het klinkt misschien zwaar maar dat is het zeker niet. Genki Kwamamura heeft een heel prettige vertelstijl en je vliegt door het boek.  Elk hoofdstuk beslaat een dag. Elke dag voor een keuze. Ik kan niet echt ingaan op de dingen die moeten verdwijnen maar de eerste keuze is iets waarbij ik dacht “we hebben het jaren zonder gedaan en nu het er is lijkt het wel of iedereen het als verlengstuk ziet en niet meer zonder kan, als het weg is heb je misschien wel meer tijd, ook voor elkaar, terwijl je zou denken dat door de bereikbaarheid de boel sneller zou gaan”. Ik kon mij dus goed voorstellen dat de hoofdpersoon er voor koos dit te laten verdwijnen om er een dag later achter te komen dat elke voorwerp toch ook wel zijn voordelen heeft en je het pas mist als je het nodig hebt.

Het leuke van dit verhaal vond ik dat je begrip hebt voor de keuzes maar jezelf ook wel aan het nadenken wordt gezet. Wat zou jij willen laten verdwijnen en is het je die dag ook waard. Zou jij de dingen missen die de verteller van dit boek laat verdwijnen voor zijn persoonlijk gewin?

Met veel plezier heb ik dit boek in één zucht uitgelezen. Een heerlijk boek om te lezen! Ik hoop dat zijn andere werk ook vertaald gaat worden.

 

 

 

” zomervacht ” Jaap Robben

 9789044525014/2018

Jaap Robben,  uitgeverij de Geus

Jaap Robben (1984) debuteerde met Birk, inmiddels verschenen in tien talen. Birk werd bekroond met de Nederlandse Boekhandelsprijs, de Diorapthe Literatour Publieksprijs en de ANV Debutentantenprijs. Ook schrijft hij poëzie, verhalen en prentenboeken voor kinderen.

In zomervacht maken we kennis met de dertienjarige Brian. Brian woont met zijn vader op een afgelegen terrein in een caravan. Zijn moeder heeft hen verlaten en heeft een nieuwe partner. Zijn broer Lucien is verstandelijk en fysiek beperkt en leeft in een instelling. Als deze instelling in de zomer gaat renoveren moet Lucien ergens anders worden opgevangen. De vader van de jongens denkt alleen maar aan de vergoeding die hier tegenover staat en laat Lucien naar hun caravan komen. Brian wordt zo noodgedwongen verantwoordelijk voor de dagelijkse zorg van zijn broer.  Naast deze zware taak probeert Brian ook nog zijn eigen leven vorm te geven, wordt hij verliefd op een negentienjarig verstandelijk beperkt meisje en probeert hij het vertrek van zijn moeder een plaats te geven.

Wat een geweldig mooi verhaal is dit ! Het geheel is vanuit Brian geschreven waardoor je niets anders kunt dan Brian in je hart te sluiten.  Je begrijpt zijn beslissingen omdat hij niets liever wil dan die gewone jongen van dertien te zijn die zijn eigen wereld wil veroveren en soms onbezonnen te werk gaat. Aan de andere kant is hij juist degene die zich het meest volwassen gedraagt en zijn vader bij tijd en wijlen de les leest. Hij krijgt vanuit onverwachte hoek hulp van Emile. Een man die zomaar op de stoep stond met de vraag of  hij een caravan kon huren omdat zijn vrouw hem het huis uit heeft gezet. De vraag waarom daar wordt door de andere personages over gespeculeerd maar wordt in het boek open gelaten.  Persoonlijk vind ik dat meestal vervelend maar voor dit verhaal is het van geen belang en heeft het wel wat om zelf ook in die speculatie mee te gaan.  Emile  begint zich namelijk te ontfermen over Brain en zijn broer en helpt hem waar hij kan. Iets wat de vader van de jongens niet kan verkroppen en aan het einde van het verhaal tot uiting komt.

Het is een verhaal over familie, vriendschap, zorgzaamheid maar ook over eenzaamheid en volwassen worden. De schrijfstijl is eenvoudig maar zeer pakkend en je wordt door het verhaal gegrepen en leest het in één zucht uit. Juist de eenvoudige korte zinnen zijn soms zo mooi en beeldend, ze laten je niet los.  De verklaring van de titel is ook zo mooi waardoor je meteen weet dat er geen mooiere titel kan zijn voor dit verhaal van een, soms radeloze, maar zo zorgzame jongen van dertien.

Een mooi verhaal wat door zijn eenvoud al snel door een jonger publiek gelezen kan worden maar bij een zeer groot publiek in de smaak zal vallen.

 

De afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij

 

“het boek Estee” Alex Boogers

978905798173/2016 ( 1e druk 1999)

Alex Boogers, het boek Estee, uitgeverij Podium

Op zoek naar leuke, leesbare, boeiende boeken voor de boekenlijst van mijn dochter ( nu 4VWO ) lees ik zelf ook weer even buiten mijn comfortzone. Mijn favoriete genres zijn momenteel fantasy en thrillers en ik lees veel kinder- en jeugdboeken voor de Kinderboekensite.  Hierdoor ontdek en her-ontdek Nederlandse schrijvers die zeker de moeite waard zijn.  Ik heb mij ook voorgenomen om daarom ook maar eens te gaan “lezen voor de lijst”.  En vond dit boekje in de boekhandel bij een verbaasde boekhandelaar daar ik zei nog niet eerder van deze schrijver gelezen iets had gelezen.

Alex Boogers (1970) schreef zeven romans, waaronder ‘alle dingen zijn schitterend’ en ‘alleen met de goden’. Dit boek verscheen voor het eerst in 1999. Hij schreef het zelfs onder het pseudoniem M. L. Lee.  De editie die ik las was de derde druk uit 2016 voorzien met een boeiend nawoord van de schrijver waarin hij schrijft hoe M.L.Lee als alter-ego was ontstaan en hoe het boek werd uitgebracht. Een bijzonder verhaal op zich.

“Het boek Estee”  gaat over een meisje in de puberteit die zichzelf probeert te vinden, de wereld en zichzelf probeert te begrijpen en hierbij met flinke dialogen strooit of er nu iemand luistert of niet. Ze woont met haar ouders en jongere broertje en hij is degene die zijn beleving over Estee met ons deelt. De ouders zijn onverschillig en vinden dat ze maar een zeurende puber is. Estee is door haar geklets aanwezig maar haar ouders hebben niet door dat haar gedrag overschiet in een depressie.

Inclusief nawoord beslaat het geheel zo’n 155 pagina’s en door de vlotte vertelstijl lees je het in één zucht uit.  Het geeft je als lezer een goed beeld van Estee en haar hersenspinsels en ik denk dat veel jongeren ook wel een stukje herkenning vinden.  Bijvoorbeeld de moeite van Estee om te kiezen voor een studie, haar gevoel niet begrepen te worden en het niet snappen waarom de wereld om haar heen andere prioriteiten heeft. Ze leeft in haar eigen wereldje en er is eigenlijk niemand die haar uit haalt. Een verhaal wat tijdloos is want zolang er pubers zijn zijn er die vragen die Estee heeft. Zijn er ouders die hun kinderen niet begrijpen en depressies zijn ook van alle tijden.  De manier waarop de schrijver dit met eenvoudige bewoording tot een mooi verhaal kan kneden maakt dat het verhaal voor een groot publiek toegankelijk is.