Blogtour ! ” de zware rugzak” Sarah Surgey

Vandaag gaat de blogtour van start waarvan ik de spits mag afbijten. Ik was zeer benieuwd naar dit boekje over rouwverwerking. Het is een onderwerp wat mij  ( ook beroepsmatig) aanspreekt en soms is het verlies van iemand en alle emoties die daarbij komen kijken moeilijk uit te leggen en dan is een goed boekje daarbij heel fijn om iets bespreekbaar te maken.  Toen deze titel voorbij kwam was ik dus zeer benieuwd en wilde het graag lezen.

Sarah Surgey komt uit Engeland. Ze is getrouwd, heeft vier dochters en is onderwijzeres in het basisonderwijs.  Ze heeft geschreven voor verschillende magazines en heeft ze haar focus verlegd naar kinderboeken.  Het boekje  ” de zware rugzak ” is uitgekomen in verschillende talen en dat is fijn. Het onderwerp is immers universeel en de emoties die om een hoekje komen kijken in tijden van rouw ook. 

Het kleine meisje Enid heeft haar opa verloren. Haar hoofd zit vol met emoties en ze gaat de deur uit om een wandeling te maken langs dingen die haar normaal blij en gelukkig maken . Misschien raakt haar hoofd dan minder vol?  Ze gaat op pad maar draagt een zware rugzak met haar mee. Deze rugzak staat symbool voor de mix van gevoelens die zwaar op haar schouders drukken. Tijdens de reis ontmoet ze mensen en praat ze over haar gevoelens. Door er over te praten ontstaat er begrip en grip op de gevoelens. Hierdoor hoeven die niet meer in de rugzak te blijven en wie weet wordt hij dan ook lichter en hoeft ze hier niet meer gebukt onder te gaan en haar reis vrolijker voltrekken.

De meest zijn wel op de hoogte van de vijf fases van rouw: ontkenning, woede, onderhandeling, verdriet en aanvaarding. Maar niet voor elke doelgroep is dit vanzelfsprekend en makkelijk uit te leggen dat het normaal is dat je in periode van rouw door deze fases heen gaat. En dan ook nog in willekeurige volgorde. Daarnaast kan je in rouw zijn voor allerlei grote veranderingen, dus niet alleen de dood van een persoon maar ook voor een dier, het verlies van iets belangrijks ( een andere school, een verhuizing). Daarom is het fijn om een verhaal te hebben die je samen met je kind kunt lezen en daardoor kunt praten over de situatie waarin het kind zich bevindt. Dat het gewoon is dat je iemand kunt missen en dat je de ene keer daar boos om bent en de andere keer verdrietig en weer een ander keer je kunt lachen om een herinnering.

De auteur heeft deze fases heel goed weten te verwoorden. Door Enid op haar pad andere mensen te ontmoeten die allemaal een andere fase weten te benoemen én die ook allemaal zeggen dat ze er niet alleen voor staat geeft dit verhaal een goede insteek om een kind te bereiken in zijn/ haar verdriet. 

Het cahier bevat mooie en warme illustraties van Laris Ivankovic. Er is gekozen voor gebruik van weinig maar warme kleuren. Aan ene zijde een illustratie  en aan andere zijde tekst in een fijne schrijfletter. Ook de keuze van dit lettertype draagt bij aan een meer persoonlijk boekje. Het lijkt soms wat veel tekst voor een jonge kleuter maar door sommige zinnen als een soort herhaling terug te laten komen past het wel goed bij deze doelgroep. Daarnaast denk ik dat het ook voor ouderen kinderen of  in de gehandicaptenzorg zeker ook geschikt zal zijn bij hun rouwverwerking.  

Ik geef het stokje van de blogtour door aan Emmy van de site  webkonijn ,  de andere deelnemers zie je hieronder :