Bye, bye september …

September was voor mij een fysiek slechte maand. Ik begon met een ontsteking bij aanhechting van mijn heup. Huisarts zegt ” tja, rust nemen is niet handig in je werk, maar zou wel goed zijn”, dag later krijg ik Corona en ik was de eerste week echt goed ziek. Hoesten en proesten maar vooral een enorme hoofdpijn. Zo erg dat ik niet kon lezen of puzzelen. Maar ik was te beroerd om mij hierover op te winden of druk te maken. Na twee weken bel ik blij mijn manager dat ik weer kom (en ik had zowaar weer een boek gelezen) of ik val van mijn fiets omdat mijn zadel afbrak. Gevolg een dikke knie en een week niet anders dan met beentje omhoog zitten. Voordeel daarvan was dat mijn hoofdpijn over was en ik dus veel boeken kon verslinden !  Geluk bij een ongeluk. … dat dan weer wel…

Wat ik las in september?  Hier komt mijn lijstje…

Thrillers:

• Daan Fousert              vrouwenpact

Romans:

• Laura Coleman             mijn poemajaren 

Boeken over dementie:

• Barbara Oppelaar          de dementie van Jet en Harrie
• Dianca Schüssler           deMENSie 

Young adult:

• Garcia Lebbink              niemand vraagt hoe het met mij gaat
• Mason Deaver                ik wens je het allerbeste 
• Saar Pannekeet              stroomstoring

Kinderboek:

• Tom Thys                         duisterhuys
• Maarten Kuipers              zolderkampioen
• Jeroen van Berckum        speurders van morgen: kunstroof
• Yvonne Deinert                opa Goochel 

Prentenboeken:

• Groot& Janssen                soms als ik een vlinder zie
•   Marc Uwe-Kling              de NEEhoorn en de Slangzaam
• Francesca Pirrone              jij zorgt voor mij 

Jeugd non-fictie:

• Anna Claybourne            bizarre bottenboek
• Sarah Devos                    sporen & vondsten
• Claire Cock-Starkey         v stormgod tot dondervogel

Voor de komende maand heb ik weer zulke leuke boekenpost binnen gekregen… en volgende week een lekker lang weekend vrij om mij daarop te storten.  Volgende week start de kinderboekenweek en is 5 oktober kinderzwerfboekendag!  Deze organisatie bestaat dan ook 12.5 jaar, hoe leuk is dat. Ik wil hier zeker tijd aan besteden mede omdat ik gevraagd ben om het kinderboekzwerfstation op onze kinderboerderij nieuw leven in te blazen….  Dus als je in Noordwijk komt bezoek onze leuke kinderboerderij én zoek een boek uit! 

Iedereen een fijne kinderboekenweek toegewenst : welk kinderboek zou jij iemand willen aanraden? 

“deMENSie” Dianca Schüssler

9789464375367/2022

Auteur Dianca Schüssler, uitgeverij Boekengilde

Dianca Schüssler is getrouwd, heeft twee kinderen en een vader met dementie. Ze gaat op zoek naar de juiste manier om te kunnen (blijven) communiceren en de juiste omgang te vinden met mensen met dementie. Ze maakt mij dat sommigen de mensen met dementie hebben afgeschreven terwijl je nog steeds van elkaar kunt leren en het juist van belang is deze mensen ook als mens te blijven zien.

Dementie is een verzamelnaam voor “ziekten van de hersenen”, hier vallen meer dan 50 verschillende ziektebeelden onder. De meest bekende in de volksmond is denk wel ‘de ziekte van Alzheimer’. Waarbij met name als eerste het korte-termijn-geheugen wegvalt en de omgeving langzaam door krijgt dat dingen ‘niet kloppen ‘.  Ook Dianca loopt hier tegen aan. En dan ook met name hoe moet ze hierop reageren. Hoe moet ze haar vader vertellen dat hij echt niet naar zijn werk moet omdat hij al 10 jaar met pensioen is? Hoe moet ze zeggen dat hij niet meer kan / mag autorijden omdat dat gevaarlijk is terwijl haar vader dat zelf niet zo ervaart.  Moet je iemand glashard de waarheid vertellen en deze persoon wijzen op zijn tekortkomingen of kan je beter mee bewegen?

In dit verhaal bundelt de auteur haar eigen ervaringen, haar fouten, haar ontdekkingen. Omgaan met iemand met dementie is elke dag aanpassen, elke dag leren en zeker ook genieten van de momenten samen en zien hoe kleine dingen iemand gelukkig kunnen maken. Die kleine geluksmomenten maken de grote herinneringen voor later.

Het verhaal van Dianca is aan de ene kant een heel persoonlijk verhaal, ze put immers uit eigen ervaring, maar het is ook een verhaal vol herkenning en handvatten voor een ieder die met dementie van doen krijgt.  Het mooie van dit verhaal is dat zij haar zoektocht beschrijft naar een juiste omgang met haar vader. Dat zij er niet voor terugdeinst ook haar foute benadering te beschrijven. Zeker als je voor het eerst met dit ziektebeeld te maken krijgt weet je niet wat je te wachten staat en zal je moeten ontdekken wat voor jullie de juiste omgangsvorm zal zijn.  Er zijn geen hapklare antwoorden, ieder mens is uniek en zal op eigen wijze reageren. Daar in tegen is elk moment anders, zeker ook in de beleving van de persoon met dementie.

Wat ik heel mooi vond was de omschrijving van de breinkamers. Ze visualiseert het brein als een gebouw vol kamers met herinneringen. Haar vader leeft in dit huis en gaat van de ene kamer naar de ander. Tijdens een bezoek aan haar vader probeert ze te ontdekken in welke kamer hij is.  Als ze weet welke kamer, welke fase van zijn leven hij zit, kan zij daaruit putten om herinneringen uit die periode op te halen of mee te bewegen in die periode. Door het meebewegen voelt haar vader zich gehoord en serieus genomen.  Dat is zo belangrijk. Ik denk dat ook voor omstanders de uitleg van deze breinkamers je meer kunt inleven en met dementie om kunt gaan.

Het boek is verdeeld in een aantal delen : thuis, tehuis, momentjes van geluk, wat ik heb geleerd over dementie en een nawoord. De teksten zijn verdeeld in zeer korte hoofdstukjes, bijna columns.

Door de herkenbare momenten, uit het leven gegrepen, zal het een ieder aanspreken. Zowel mantelzorgers als professionals in de dementiezorg.

*van elk verkocht boek gaat € 2,– naar Alzheimer Nederland

“Opa Goochel ” Yvonne Deinert

uitgeverij Neckar

Vandaag is het ‘ Wereld Alzheimer Dag” en een mooi moment om het kinderboek van Yvonne Deinert in het zonnetje te zetten.

 

Yvonne Deinert werkt als programmamanager in de zorg. Al eerder schreef zij twee ya boeken. Tijdens haar werk zag ze de gevolgen van dementie voor het functioneren van de mensen én voor hun omgeving. Dit gaf haar inspiratie voor dit kinderboek ‘opa Goochel’.

 

Opa Goochel is de opa van Roem. Roem heeft één grote droom en dat is een wereldberoemde goochelaar worden net als zijn opa. Roem heeft al veel trucs van zijn opa geleerd, maar de grootste trucs wil opa hem pas leren als hij twaalf is. Maar dan moet Roem nog bijna twee jaar wachten en opa lijkt steeds meer te vergeten. Roem is bang dat opa ook de trucs vergeet en probeert eerder de goochelgeheimen te ontdekken.

 

Daar ik zelf werk met mensen met dementie is mijn aandacht al snel getrokken als er een boek uitkomt over dit onderwerp. Ik vind het fijn dat er ook steeds meer boeken uitkomen voor kinderen zodat ze wat meer bekend raken met dit ziektebeeld.

 

“Opa Goochel’ heeft om te beginnen al een mooie in het oog springende kaft. Roem op de voorkant als goochelaar met foto’s van zijn opa in zijn gloriedagen. Een mooi hard kaft en een prettige vormgeving. Korte hoofdstukken met titel. Een prettige duidelijke leesletter en een goede woordkeuze passend bij 8plus.

 

De auteur heeft het proces van dementie mooi verwoord. Het is herkenbaar voor jong en oud. Ze schroomt hier ook niet om de gevoelens, twijfels en soms boosheid van Roem op papier te zetten. Dat dementie zeker ook veel te weeg brengt bij de omstanders komt hier mooi naar voren. Het delen van herinneringen brengt veel naar boven, ook kleine dingen kunnen heel wat te weeg brengen.

 

Daarnaast weet de auteur dit moeilijke proces in een mooi , luchtig en grappig, avontuurlijk jasje te steken. Roem is een doorzetter en wat is mooier om in de voetstappen van je opa te stappen die je zo bewonderd. De opa van Roem is voor Roem een echte held voor altijd en dat zal hij zijn opa laten weten ook.

 

Een mooi verhaal, toegankelijk voor jong en oud waarbij het kind meer begrip zal vinden over dementie en wat misschien wel de deur open zet om het met je kind over dementie te kunnen hebben zonder dat het een beladen gesprek wordt.

 

Een verhaal wat ik van harte aanbeveel en wat ook mooi is : de royalty’s gaan naar Stichting Alzheimer Delft-Westland-Oostland.

“ik wens je het allerbeste ” Mason Deaver

978949326564/2022

Mason Deaver is een bekroonde jongvolwassen romanschrijver.” Ik wens je het allerbeste” was meteen een bestseller en staat op de nominatie verfilmd te worden.  Het boek werd genomineerd voor de ‘Goodreads Choice Award’ en won ‘Pink News’Best Young Adult Book Award’.  Samara Reijns & Nele Jong hebben het vertaald voor de Nederlandse markt in opdracht van uitgeverij Dutch Venture Publishing. Inmiddels zijn ook de filmrechten verkocht.

“ Ik wens je het allerbeste” gaat over Ben de Backer. Als Ben uit de kast komt als non-binair bij hun ouders, wordt hun het huis uit gegooid. Oudere zus Hannah en haar man Thomas ontfermen zich over Ben. Hannah is zelf tien jaar geleden het ouderlijk huis ontvlucht en nooit meer met Ben gesproken. Het is even stoeien met de voornaamwoorden en ze noemen elkaar nu sib in plaats van bro/sis maar Hannah en Thomas accepteren Ben vanaf het eerste moment na de outing. Ben worstelt daarnaast met een angststoornis die nog verergerd wordt door de afwijzing van hun ouders. Ben komt alleen bij Hannah, Thomas en hun therapeut uit de kast en probeert zich gedeisd te houden op hun nieuwe school.    Op school vind Ben vriendschap bij Nathan, Meleika en Sophie en geniet Ben van de kunstlessen. Nathan is en grappige jongen die Ben vanaf dag een op school onder zijn hoede neemt. Hun vriendschap groeit en hun gevoelens voor elkaar veranderen in de loop van deze vriendschap.   “Ik wens je het allerbeste” is een verhaal waarbij Ben een zoektocht naar geluk en liefde aflegt.

Deze roman was voor mij het soort boek wat ik nooit zo snel oppak. Ik heb nooit voorkeur gehad voor verhalen die zich vooral afspelen op Amerikaanse highschool.  Te ver van mijn bed dat Amerikaanse leventje. Dat vond ik toen ik jong was en nu nog steeds. Uiteraard is mijn beeld van dat leventje puur van wat ik lees in boeken en zie in films  en dat is hopelijk niet helemaal waarheidsgetrouw. De soms hysterische en overdreven omgang van de scholieren met elkaar, de grote klassenverschillen en de vaak conservatieve ouders. Ik hoop echt voor de jeugd in Amerika dat het in boeken en films vaak overtrokken is.

Daar ik totaal niet tot de doelgroep behoor voor dit boek ( en ook zeker qua leeftijd niet) had ik even mijn twijfels of ik dit wilde gaan lezen. Maar ik ben toch blij dat ik het gedaan heb. Het is toch een ander soort verhaal dan de standaard “highschool”verhalen. Dat de hoofdpersoon er voor uitkomt non-binair te zijn is een onderwerp waar veel jongeren wat mee kunnen. Misschien zelfs steun aan hebben en een stukje herkenning.

Ik las voor deze bespreking een digitale versie met een fiks aantal pagina’s. Ik weet niet of het fysieke exemplaar ook deze fijne pagina indeling en lettertype heeft maar het las in ieder geval heel lekker weg.  Uiteraard komt dat niet door de fijne letter alleen. De auteur heeft een heel toegankelijke schrijfwijze en past zich qua taal- en woordgebruik aan bij de jongere lezer. Het fijne hiervan is dat het boek dus snel opgepakt kan worden door ook jongere lezers en zo een grotere doelgroep kan beslaan.

Je hoort gelukkig steeds meer dat mensen zichzelf kunnen, mogen en willen zijn en hiervoor uit komen. De weg is voor sommige moeizaam, spannend en eng en daarom is steun van de omgeving en familie van belang.  Dit soort verhalen kunnen hier aan bijdragen. Wat ik fijn vind aan dit boek is dat, hoewel het bij Ben ook niet over rozen gaat, hij uiteindelijk wel de rozen krijgt die hij verdient. Daarnaast is het gewoon een mooi liefdesverhaal.

Eigenlijk vind ik dat laatste wel zo belangrijk. Begrijp mij niet verkeerd maar het lijkt wel of elk boek tegenwoordig over de worstelingen gaan bij de ‘coming-out’. Dan snak ik wel eens naar een verhaal met bijvoorbeeld een non-binair karakter die “gewoon “ een verhaal beleeft. Ik hoop dat we die tijd mee mogen maken. Dat het niet meer nodig is om over een ‘coming-out ‘ te schrijven maar dat iedereen gewoon is wie hij/zij/hun is en als personage zijn/haar/hun avontuur mogen beleven in een boek, maar ook in het leven. Tot die tijd is het fijn een boek als deze voorbij te zien komen.

Mijn bespreking is onderdeel van de blogtour rondom dit boek. Zie hierboven voor de andere recensies.

” mijn poemajaren ” Laura Coleman

9789026360138/2022

Laura Coleman, Ambo/Anthos uitgevers

Laura Coleman is schrijver, activist en artiest, lees ik op de achterzijde van het boek.  Ze ging in 2007 nar Bolivia, waar ze zich aansloot bij  Comunidad Inti Wara Yassi , een organisatie die opvang biedt aan  dieren die zijn gered uit de handen van criminelen en handelaren. Geïnspireerd door dit werk richtte ze de liefdadigheidsinstelling ONCA op. Deze instelling biedt ondersteuning aan mensen die hun creativiteit inzetten voor maatschappelijke en milieugerelateerde kwesties. Dit is haar eerste roman gebaseerd op haar eigen ervaringen in Bolivia.

Laura Coleman is begin twintig als ze  gaat backpacken in Bolivia. Ze wil drie maanden inspiratie opdoen maar de reis valt behoorlijk tegen. Op het moment dat een vlucht naar huis wil boeken ziet ze een folder van een dierenopvang in de jungle en besluit ze daar heen te gaan.  Het opvangcentrum toont armoedig en even twijfelt ze of ze hier wel goed aan doet. Ze krijgt de zorg over een mooie maar getraumatiseerde poema, Wayra, als ze minimaal vier weken wil blijven.   Dit laatste besluit ze te doen. Ze leert overleven en bouwt een band op met Wayra. Ze krijgt te maken met ontbossing, stroperij en dierenhandel maar bovenal ook met mensen en dieren die ze in haar hart sluit en haar leven een heel andere wending geven.

De auteur neemt de lezer mee op reis, de reis van haar leven. Ze schrijft beeldend en als ik zo lees over de erbarmelijke omstandigheden waar ze in terecht komt als ze arriveert zou ik zeker rechtsomkeert maken. Maar aan de andere kant blijf ik nieuwsgierig, wat is de aantrekkingskracht om toch te blijven? Door het lezen van haar verhaal ben ik daar wel achter gekomen. Hoe zwaar de omstandigheden in de jungle ook zijn er staat zoveel moois tegenover. De samenhorigheid van de vrijwilligers  en op de eerste plaats de liefde van en voor de dieren. De band die Laura opbouwt met Wayra gaat langzaam, stapje voor stapje, en als lezer wordt je ook aan de hand ( of aan het touw van Wayra) meegenomen.  Een mooi en bijzonder proces.

Het boek beslaat drie delen, het eerste deel is de aankomst in Bolivia, in het tweede deel is Laura een jaar van huis en in het laatste korte deel is er een soort afsluiting. Afsluiting van het boek niet van het verhaal van de auteur.  Het is wel fijn dat het in delen in weggezet omdat er verder een hoofdstukindeling is.

De schrijfstijl is toegankelijk, warm en doordat je weet dat het een non-fictie verhaal is in de ik-vorm gaat het verhaal leven voor de lezer. Mede ook door de prima omschrijvingen en de toegevoegde foto’s van de dieren uit het verhaal. Ook een aantal geschilderde portretten (van dieren ) tref je hieraan. Een mooie toevoeging, net als de warme en originele cover. Ik heb de site van de auteur bezocht om nog even na te genieten van het verhaal door wat meer foto’s te bekijken.

Voor liefhebbers van de natuur, van dieren en mooie verhalen is deze roman zeker aan te raden !

” vreemde vogels ” Sanne van Winden & Suzanne van der Horst

9789051168716/2022

uitgeverij de vier windstreken

Suzanne van der Horst ( tekst) en Sanne van Winden ( illustraties) hebben samen dit vrolijk en kleurige prentenboek gemaakt.  Het gaat over drie fleurige, drukke en wat vreemde vogels die zich klaar maken voor en reis naar het zonnige zuiden.

Mies, Mo en Cato wonen samen in de boom. Elk op een andere tak (verdieping).  Op een gegeven moment krijgen ze kouden pootjes en dat is het teken om je op te maken voor een reis naar het zonnige en warme Afrika. Deze vogels houden namelijk niet van de winter. Maar je kunt niet zomaar op reis je hebt nog even nodig om je voorbereidingen te treffen. Ze zijn er bijna klaar voor maar moeten nog eventjes wat doen. Kijken welk boek er mee moet op reis, of welke kleding en nog even het huis aan kant. Als dat gedaan is moeten ze nog héél even nog wat doen, nog maar héél even.

De titel zegt ‘vreemde vogels’ en dat zijn ze wel een beetje maar ze zijn , net als de illustraties in het boek, ook heel vrolijk en kleurrijk. Druk bezig met regelen voor ze op reis kunnen stellen ze de reis telkens weer uit. Hierdoor verstrijkt de tijd ( en de seizoenen). Nog even dit en nog even dat, het uitstelgedrag zal je misschien wel bekend in de oren klinken. In vrolijke kleuren en gepaste tekst kan het je een spiegel voor houden. Want als je maar blijft uit stellen zou je ook zomaar iets mis kunnen lopen.

Prettig en vrolijk kijk- en voorleesboek om samen met je peuter te lezen.

Gelezen in augustus

Gelezen in augustus :

• Zolotow & Cloud               het nieuwe vriendinnetje
• Hédelin & Barborini           het grote boek over het lichaam
• Toon Tellegen                     echt boos is wat anders
• Peters & Lunter                   hotel habbekrats 
• Cees van den Berg              Joe Mellow
• Sam Holland                        de echoman
• Paul Cleave                          kinderspel 

“de echoman” en ” kinderspel” zijn twee heerlijke thrillers waar je door heen raast. Beiden zetten de lezer hier en daar lekker op het verkeerde been waardoor je geboeid verder leest.  Daarnaast had ik een bijzonder drukke maand waardoor ik met name wat kinderboeken las omdat mijn concentratieboog het niet toe liet om mij op een roman of non fictie boek kon focussen.

De bovenste vijf titels las ik allemaal voor ‘ Kinderboeken en YA” en hoop ik komende periode te bespreken.  

Daarnaast hoop ik in september wat meer te lezen.  Aan de boekenpost zal het niet liggen

 

“Bloedwetten: Voortbestaan” Sophia Drenth

9789082991635/2022

Sophia Drenth, uitgeverij Staaldruk

Aan de ene kant met weemoed, maar aan de andere kant met veel enthousiasme las ik het laatste deel van de serie “Bloedwetten” van Sophia Drenth.  In 2015 was ik bij de presentatie van boek 1 op Castlefest en bij thuiskomst het boek meteen verslonden. Ik sprong in de wereld van de Ath’vacii en ‘gemaakten’ in een fantasierijk en rauw beschreven avontuur.  Persoonlijk ben ik geen liefhebber van series maar toen deel 1 uit was baalde ik enorm deze wereld te moeten verlaten en was ik blij dat er een vervolg kwam. Mijn afkeer van series is vaak het lange wachten tot een volgend deel. Vaak zit er zolang tussen dat je de boeken weer moet herlezen om in te komen. Gelukkig waren bij deze, uiteindelijk vierdelige serie, de nodige novellen waarin personages uit de boeken een eigen platform hadden. ( zwart hart, 1000 nachten, kleine moordenaar) Daarnaast hield de auteur ons op de hoogte van het schrijfproces op social media waarbij haar personages haar vaak genoeg aanspoorde en meer aandacht op wilde eisen.  Zo werd de lezer naast de boeken verwend met een verhaal over het schrijfproces van totaal acht jaar. Een verhaal apart.  In de zomer van 2022 was daar dan de afsluiting die ik dus met gemengde gevoelens in mijn handen hield.   Liefst in één keer wilde ik dit verslinden maar aan de andere kant nog even wachten. Ik heb mij zelf daarom getrakteerd om de hele serie te herlezen voordat ik aan het vierde deel begon. Zo kon ik mij nog eenmaal onderdompelen in een bizarre, rauwe wereld en kwam er een eind aan een epische serie die maar wat bewijst dat ons landje, zeker op het gebied van fantasy en horror, grotere auteurs hebben dan wij wel eens denken!

De finale dus:  de bloedwet heeft gefaald en de Ath’vacii dreigen als soort ten onder ten gaan. Ze vallen ten prooi aan de door bloedkoorts bevangen stervelingen en het levenseinde van hun moeder nadert. Een handvol onsterfelijken proberen het tij te keren.                                                                                Raván zijn missie is om het bloedpulver tot de laatste korrel de wereld uit te helpen wat niet meevalt omdat zijn aartsvijand Gunther Eisenwoud hem tot een machteloze speelbal heeft veranderd.                Mia van Minnewold keert met haar vader terug naar Steede om de stadsraad op de hoogte te stellen over een remedie tegen bloedkoorts. Vraag is alleen of de stadsraad hier (en naar een vrouw in het bijzonder) naar zal luisteren.
Storm heeft Megáa, de stervende moeder van alle Ath’vacii, de belofte gedaanom haar naar het door hem verwekte kind te brengen. Zij ziet dit als laatste kans op het voortbestaan van haar soort. Vraag is alleen of Storm het hiervoor gevraagde offer kan brengen.    (*vrij naar achterflap tekst van het boek)

Tegen een ( naar mijn idee) Victoriaanse achtergrond, met hoepeljurken en ratelende paardenkarren op de keien als men zich in Steede begeeft, zit je weer midden in het verhaal zodra je de eerste pagina openslaat.  Het scheelde denk wel dat ik de serie eerst had herlezen zodat ik echt nog midden in het verhaal zat. Alle personages nog vers in mijn hoofd zaten, met name hun kuren en drijfveren.

Bloedwetten is echt een serie die je in zijn geheel moet lezen, het zijn geen losstaande verhalen. ( De novellen lenen zich daar wel uitstekend voor om zonder voorkennis te lezen en alvast een voorproefje van de serie te nemen). Zonder voorkennis dus ga je het verhaal niet de waardering geven die het verdient.

De vertelstijl van Sophia Drenth is rauw, recht door zee en zij schuwt de soms gruwelijke details niet maar in het geheel van het verhaal zijn ze niet extreem of overdreven wat je nog wel eens ziet in dit genre. Dit genre? Eigenlijk heeft de auteur haar eigen genre gecreëerd en laat zij haar verhalen niet in een hokje stoppen. Ik hou daarvan!

We maken kennis met een heel nieuw ras, waarbij je bloedhonger als de enige link kunt leggen met een vampier, en daar houdt elke gelijkenis op.  Eenmaal in deze wereld gedoken wordt je met een prima opbouwend ritme door het verhaal heen getrokken.  Terwijl de serie tot een einde komt krijgen de karakters meer body en snap je de beweegredenen des te meer. De gedrevenheid van sommige komen steeds beter tot zijn recht. Voor degene die (wonderbaarlijk) nog niets van de serie hebben gelezen klinkt bovenstaande best vaag maar ik wil geen spoilers neerzetten.

Bloedwetten is een must voor de fantasy lezer die graag donkere, gothisch, groteske, horrorachtige verhalen leest.

recensie : “uilen zijn cool” Timothy Knapman & Jason Cockcroft

9789047713579/2021

Auteur Timothy Knapman, illustrator Jason Cockroft, vertaling Johanna Rijnbergen, uitgeverij Lemniscaat

 “uilen zijn cool ” is een leuk prentenboek waar je bij het zien van de cover al blij wordt. Althans ik wel, ik heb een zwak voor uilen en wil het liefst elk boek met, van of over uilen wel lezen. Maar dit grappig en aandoenlijke uiltje op de cover, ik moest het meteen oppakken. 

 

 

Uil Oscar is een coole uil, vind hij zelf. Hij vliegt niet maar rent en dat is toch wel super cool, zegt hij. Hij rent heel hard. Hij is een konijnuiltje.  Hij vindt daarom ook dat andere uilen die vliegen , en niet rennen, maar uitslovers zijn en zo niet cool. Als Rikkie de sneeuwuil overvliegt denkt hij daar niet anders over tot Rikkie tegen een boom vliegt. Oscar gaat toch maar even polshoogte nemen om te kijken hoe het met Rikkie gaat. Zouden de uiltjes dan toch vriendjes kunnen zijn?

 

 

Pagina grote illustraties waarop twee uiltjes vertederend overkomen. Het lekker eigenwijze kleine konijnuiltje en het sneeuwuiltje die zich helemaal niet wilde uitsloven maar juist contact zocht springen in hun enthousiasme bijna van de pagina’s af. Een fijne kleurkeuze, realistisch maar wel warm. 

 

 

De tekst is in korte zinnen en in goede verhouding. Niet te lang waardoor het een prettig voorleesverhaal wordt waarbij de kleintjes hun concentratie goed vast kunnen houden.

 

Een verhaal over stoer, en cool, zijn, over laten zien wat je kan maar eigenlijk is het een verhaal over vriendschap en dat het niet uitmaakt wat je wel of niet kan maar dat je gewoon jezelf mag zijn als je bij een echte vriend bent.

 

Een tijdloos onderwerp in een tijdloos jasje.

 

” het meisje dat kon vliegen ” Victoria Forester

9789025880842/2021

Victoria Forester, vertaling Ans van der Graaff, uitgeverij Leopold

Victoria Forester is een Canadese auteur en een succesvolle scenarioschrijver. Ze staat bekend om haar best verkochte roman, The Girl Who Could Fly. Of te wel ‘ het meisje dat kon vliegen ‘. Dit boek is bekroond met de “Bank Street Best Children’s Book of thë Year en andere prijzen.

Achterflap:  Ontsnappen van de dertiende verdieping:  Vliegen, het lijkt en gave maar het is een levensgroot gevaar. Haar ouders houden haar kracht streng geheim, maar Piper blijft stiekem oefenen: ze móet vliegen, ze kan niet anders. In het diepste geheim wordt ze uitgenodigd voor een school voor kinderen met buitengewone gaven. Daar ontdekt ze dat de directrice een duister plan heeft: de school is niet bedoeld om de kinderen met speciale gaven te helpen, maar om hem die gaven voor altijd te ontnemen.  Piper moet ontsnapepen voordat ze haar bijzondere talent voorgoed kwijtraakt. Maar ze gaat niet allen. Ze wil ook de anderen redden, ook al lijkt dat onmogelijk…

Voor een ieder die van verhalen houdt met een beetje magie een avontuur zal dit boek zeker aanspreken. Persoonlijk had ik in het begin, eigenlijk al bij de titel en het lezen van de achterflap een associatie met “Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children” van Ransom Riggs.  Kinderen met bijzondere, bovennatuurlijke gaven die bij elkaar worden ondergebracht. Nu niet in een opvanghuis maar in een speciale school. Er knaagt dan een stemmetje met ‘ waar ken ik dat van’.  Maar al lezend houdt deze vergelijking geen stand. Verre van dat.  Dit verhaal is sowieso voor een jongere lezersgroep en er zit een betere verhaallijn in.  Een goede opbouw, al komt het verhaal wat traag op gang, die je meeneemt naar een bijzondere wereld.  Kinderen die allemaal ‘anders ‘zijn maar in een verhaal waar je juist jezelf mag zijn en waar bijzondere vriendschappen worden opgebouwd. En hoe stoer is het niet dat het meisje Piper tegen het gezag van de directrice in gaat en de anderen kinderen hierin mee wil krijgen.

Het is een prettig geschreven verhaal, met zoals gezegd, eenmaal op gang een lekker tempo.  Korte hoofdstukken met eenvoudig, begrijpelijk taalgebruik. Leeftijdindicatie 9 tot 12 jaar.

” het meisje dat kon vliegen ” is een eerste deel van een trilogie. De trilogie is al in het Engels verschenen dus hopelijk zal de uitgeverij de andere twee delen ook vertalen voor de Nederlandse markt.  Ik moet wel zeggen dat dit verhaal wel ook goed zelfstandig te lezen is.