‘het gefluister achter de deur’ T.J. Klune

9789021467924/2022

T.J.Klune, vertaling Anneke Bok en Claudia de Poorter, uitgeverij Volt.

Travis John Klune is een Amerikaanse auteur van fantasy- en romantische fictie. Zijn fantasie-roman The House in the Cerulean Sea ( het weeshuis in de azuurblauwe zee) is een New York Times- bestseller en winnaar van de Alex en Mythopoeic Awards 2021.  Een belangrijk thema zijn liefdesrelaties tussen  LGBTQIA+ personages.

” Het begon allemaal toen hij doodging… ”  Aldus de eerste regel op de achterzijde van het boek. Een mooie hardcover, een schitterende cover en wel zo’n 440 pagina’s dik. Een boek om eens lekker voor te gaan zitten.

“Hij’ ie doodging, is Wallace Price. Wallace is een gehaaide advocaat die hard werkt. Macht en aanzien zijn voor hem het belangrijkste in het leven. Naast hard werken bestaat er eigenlijk niets vind hij. Plots komt hij te overlijden en dat kwartje valt bij hem pas als hij als geest bij zijn eigen uitvaartdienst aanwezig is. Een gids pikt hem daar op en brengt hem naar een bijzonder theehuis.  Hugo, de eigenaar van het theehuis, heeft de taak om Wallace voor te bereiden en te helpen naar het overstappen naar het hiernamaals. Maar Wallace is boos, eigenlijk woedend. Hoe kan hij nu dood zijn als hij nog zoveel werk te doen heeft? Hij wil zijn dood niet accepteren dus heeft Hugo zijn handenvol aan hem. Dankzij Hugo  en een aantal andere bewoners, bijzondere bewoners, van het theehuis slaagt Wallace erin zijn menselijke kanten te ontdekken ondanks dat hij dood is.

Wat een fijne vertelstijl heeft deze auteur. Soms wat langdradig, dan kabbelt het wat door, soms valt hij wat in herhaling maar door de nodige , soms wat sarcastische, humor in het verhaal te verwerken wordt het een prettig leesbaar geheel. Het maakt het onderwerp ‘de dood’ minder zwaar, behapbaar voor de lezer en misschien zet het wel een beetje aan tot nadenken.
Een vleugje humor, een vleugje fantasie en vleugje filosofie maakt dit alles tot een bijzonder origineel verhaal om te lezen.

Een verhaal met een andere kijk op het hiernamaals maar ook over de liefde die ontstaat tussen Wallace en een ander personage. Iets waar Wallace in het leven voor zijn dood nooit aan had kunnen denken maar toch op een bijzondere manier nog mag meemaken.

Ik heb het boek met plezier gelezen. Het had van mij iets compacter gemogen, zodat het iets minder kabbelt en wat meer tempo zou hebben, maar over het geheel was het een heerlijk en origineel verhaal om te mogen lezen. Zijn vorige boek ken ik nog niet maar ga ik zeker opzoeken.

“Mevrouw wil versterven! “Willemien Lenstra

9789054523185/2016

Willemien Lenstra, uitgeverij Passage

De 32 korte verhaaltjes heeft zij geschreven op basis van meer dan zestien jaar ervaring als vrijwilliger op deze locatie. Alles is waar gebeurd. Het boek geeft een kijkje in de keuken van de Hospice. Een plek waar trouwens menig uurtje wordt versleten met gesprekken tussen de vrijwilligers, bewoners en naasten.

Veel mensen hebben niet echt een beeldvorming bij een Hospice. Bij doodgaan denken we vaak aan oude mensen, maar niets is minder waar. In de Hospice is iedereen welkom en dit geeft een vrij gemêleerde groep bewoners die het Hospice bezoeken. Van belang is daarom ook dat de mensen die daar werken, veelal vrijwilligers, zich flexibel kunnen opstellen, zich kunnen inleven en respect hebben voor de laatste wensen van de bewoners. Deze verhalenbundel geeft een goed beeld van het belang van de Hospice en hoe belangrijk het is voor mensen die in een huiselijke omgeving willen sterven.

De verhalen zijn oprecht en brengen emoties teweeg. Niet alleen ontroering en soms zelfs kippenvel, maar ook af en toe een glimlach, want voor humor is er gelukkig ook een plaats in de Hospice. Het is recht uit het hart en zeer prettig geschreven.

Ik vond het een fijne bundel om te lezen. Het gaf mij een mooi beeld van het leven en werken in de Hospice. Ik heb zeer veel waardering en respect voor de mensen die daar werken. Hopelijk kunnen deze Gasthuizen blijven bestaan en zo iedereen de kans op een stukje veiligheid en geborgenheid bieden in de laatste levensfase.

Deze recensie verscheen ook op Boekenbijlage , de afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij.

“Overal en ergens” Pimm van Hest & Sassafras de Bruyn

9789044825770/2015

Pimm van Hest , illustraties Sassafras de Bruyn, uitgeverij Clavis

Inhoud/achterflap: De mama van Yolanda is overleden. Het ene moment ademde ze nog. Vlak daarna niet meer. Ze was er nog wel, maar toch ook weer niet. Waar kan haar mama nu zijn? ‘Als je me zoekt, lieve schat, dan zul je me vinden,’ had mama haar nog gezegd. Dus besluit Yolanda op zoek te gaan. Op zoek naar haar mama. Haar mama die dood is. Tijdens haar zoektocht krijgt ze hulp van alle lieve mensen om zich heen.

In het persbericht vertelde de schrijver het volgende: “‘Mijn boeken gaan over onderwerpen die voor ouders soms lastig te bespreken zijn. Ik heb Overal en ergens geschreven om de dialoog tussen ouders en kinderen over de dood op gang te brengen. Ouders hebben moeite met dit onderwerp en het vinden van de juiste bewoording naar het kind toe. Er wordt één verhaal verteld en dat is meestal dat “papa of mama een sterretje is geworden”. Dat is prima en kan troost bieden, maar voor veel kinderen is het een té abstract gegeven. Kinderen kunnen veel meer aan dan ouders denken. Ze denken vaak in meer realistische en concrete verklaringen: “mama is begraven, dus mama wordt uiteindelijk ook grond”.

Ik denk dat de schrijver dit met dit boek wel heeft bereikt. Gelukkig zijn er steeds meer boeken over het onderwerp “de dood” die als hulpmiddel kunnen worden gebruikt om de dialoog aan te gaan of gewoon om troost te bieden aan een kind.

Dit mooie prentenboek straalt vooral warmte uit. De combinatie van woorden met de mooie illustraties in sobere maar warme kleuren maakt het een bijzonder verhaal.

Yolanda, het meisje uit het verhaal, heeft haar moeder verloren en gaat bij verschillende personen langs om te vragen waar mama nu is. Zo gaat ze onder andere  langs haar broertje, vader, tante , opa en oma. Allen vertellen ze over hoe zij aan mama denken en hun manier om met de dood om te gaan en elk verhaal neemt Yolanda mee om te ontdekken waar mama nu is.  Maar het gaat ook over het vertrouwen van Yolanda in haar liefde voor haar moeder.

Ik vind het een ontroerend en emotioneel verhaal en ik hoop dat veel mensen met kleine kinderen er hun inspiratie uit kunnen halen en het zo bespreekbaar en begrijpbaar kunnen maken.

Femke (12) over “Overal en ergens” :

Ik vind het een mooi verhaal en met heel mooie tekeningen. De kleuren passen ook heel goed. Je kan geen vrolijke en harde kleuren gebruiken bij zo’n verhaal. Het verhaal is ook duidelijk verteld en het laat je nadenken over de dood en zo kan je het een plaatsje geven als je dat wilt

Ik dank uitgeverij Clavis voor dit recensie exemplaar.

De afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij

“Doodgewoon” Bette Westera

9789025756680/2014

Bette Westera, illustraties Sylvia Weve, uitgeverij Gottmer

Bette Westera en Sylvia Weve hebben met dit mooie boek met als centraal thema “de dood” niet alleen de” Woutertje Pieterse Prijs 2015″maar ook de “Gouden Griffel 2015″en “Vlag& Wimpel 2015” gewonnen. En een terechte winnaar !

Al moet de keuze van de jury niet makkelijk geweest zijn met de negen zeer uiteenlopende boeken, zowel qua leeftijd als soort boek is dit wel een bijzondere titel die er voor mij ook uitsprong.

“Doodgewoon”is een mooi hardcover boek die qua kaft al heel origineel en warm overkomt. Het voorleesboek heeft dus als centraal thema ‘de dood’. Een onderwerp wat zwaar en beladen is/kan zijn en (niet alleen) voor kinderen niet altijd te snappen.   Met eenvoudig taalgebruik en een aparte en luchtige manier maakt Westera het bespreekbaar en samen met de mooie en soms grappige en gezellige illustraties wordt het een mooi geheel. Het gaat niet alleen over dood en afscheid nemen maar ook over missen en dat iedereen dood kan gaan. Niet alleen de dood van een opa of oma maar ook die van een huisdier komt langs. De dood is dus doodgewoon, hoort er gewoon bij. Maar het boek is ook heel  ontroerend en soms door zijn eenvoud moest ik bij sommige gedichten even een brok in de keel wegslikken of een traantje wegpinken.

Wat een mooi boek, niet doodgewoon maar heel bijzonder!

De afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij

“lang zal ze leven ” Koos Meinderts

9789026136153/2014

uitgeverij de Fontein

Koos Meinderts (1953) debuteerde in 1983 als schrijver met “mooi meegenomen”. Hij schrijft verhalen, liedteksten en gedichten, zowel voor kinderen als voor volwassenen. Deze titel is zijn eerste boek voor jongeren.

Inhoud:  Op weg naar school ziet Eva een oude vrouw op het spoor staan, terwijl de slagbomen rinkelend naar beneden gaan. Ze bedenkt zijch geen seconde en trekt de vrouw net op tijd weg voor een aanstormende trein. Op school is ze een held, ze staat in de krant en komt op tv. Nieuwsgierig naar wie ze heeft gered, gaat ze op bezoek bij de vrouw en komt achter de schokkende waarheid.

“Denkend aan de dood kan ik niet slapen, en niet slapend denk ik aan de dood”  uit Insomnia van J.C. Bloem.

Deze titel was ik al vaker tegen gekomen en stond al langer op mijn lijstje wat ik nog wilde lezen. Ik was bekend met de wat oudere titels van Meinderts wat vooral voor de jongere kinderen was geschreven dus vroeg me af hoe dit boek zou zijn. Het onderwerp sprak me in ieder geval heel erg aan.

Het verhaal is vrij kort, de zinnen zijn ook vrij kort en eenvoudig waardoor het lekker weg leest. Terwijl het onderwerp, na het lijkt helfhaftige redding van mw. de Graaf door Eva, best wel heftig en zwaar is komt het door de schrijfstijl niet zo beladen over. Eva wordt nieuwsgierig naar mw. de Graaf en gaat haar opzoeken. Door hun gesprekken komt Eva achter wat mw. de Graaf allemaal heeft meegemaakt en de reden waarom ze daar stond, op dat spoor. Mw. de Graaf is liefhebber van kunst, zowel schilderijen als poezïe en ze laat Eva hier ook kennis mee maken. Er wordt verwezen of geciteerd uit verschillende gedichten die aan het einde van het boek zijn afgedrukt. Een mooie manier om jongeren in aanraking te laten komen met gedichten.

Een mooi en aangrijpend verhaal over een toevallige ontmoeting waardoor twee levens op zijn kop worden gezet en voor beide een staartje heeft waardoor ze gaan nadenken over het nu en de toekomst . Maar ook een verhaal over afscheid nemen.

Het heeft mij door al zijn eenvoud zeer ontroerd.

“Leven naar de dood ” Rian Krijger

isbn 9789491773211 uitgeverij Palmslag

Rian Krijger ( 1973) volgde op haar zeventiende de opleiding voor ziekenverzorgende in een verpleeghuis. In 2000 maakte ze de overstap naar de thuiszorg. In de loop der jaren merkte ze hoe bijzonder het is om de palliatieve zorg te verlenen aan mensen met een ongeneeslijke ziekte . Ze besloot zich aan te melden bij de VPTZ ( Vrijwilligers Palliatieve Terminale Zorg), waar ze ruim tien jaar lang actief was. Tegenwoordig is Rian nachtzuster in het team terminale nachtzorg van een thuiszorginstelling in Zeeland.

In dit boekje beschrijft zij de laatste levensfase van verschillende mensen bij wie ze als nachtzuster in de palliatieve zorg nauw betrokken was. Meestal lijden deze mensen aan een ongeneeslijke ziekte. Sommige weten al heel lang dat ze ziek zijn en niet meer kunnen genezen, anderen hebben de boodschap nog maar net gekregen….

Naast een voorwoord van Rob Bruntink, journalist en hoofdredacteur van Pallium en stukken van Ivan Wolffers, Heidi Gündel, Mariska Overman en Marinus van der Berg schrijft Rian haar persoonlijke ervaringen in 18 hoofdstukjes. Stuk voor stuk mooie verhalen over mooie ervaringen met mooie mensen. Soms is het de emotie, soms de herkenbaarheid, soms gewoon de liefde waarmee ze haar zorg doet wat deze verhalen doet spreken.

Het boek heeft mij zeer aangesproken en al zijn het maar een paar van de vele momenten die Rian heeft mee mogen maken het geeft een mooi beeld over afscheid nemen, neemt misschien het taboe van de dood een beetje weg en veel respect voor mensen als Rian die er gewoon zijn op zulke momenten. Eigenlijk zou een ieder dit gewoon moeten lezen zodat het sterven en de palliatieve zorg meer bespreekbaar wordt want dat is het helaas nog niet overal mogelijk.