“Hannelore, het meisje uit de sekte” Frank Krake

9789082476422/2020

Frank Krake, uitgeverij Achtbaan

Frank Krake studeerde ‘Marketing Strategy’ en publiceerde in een Amerikaans wetenschappelijk tijdsschrift. Sinds 2013 schrijft hij boeken. Zijn boeken ‘Menthol’(2016) en ‘De laatste getuige’(2018) zijn biografische romans in dezelfde stijl als dit boek. Jaren geleden hoorde hij van politieagent Peter Withag over een meisje wat hij uit een sekte had gered. Hij werd geboeid door het verhaal en uiteindelijk kwam het tot een kennismaking met dit  ‘meisje’ Hannelore. Inmiddels is Hannelore in de veertig en ze wilt graag meewerken om een mensen te waarschuwen voor de impact en gevaren van sektes.  Hij interviewde haar en sprak met anderen betrokkenen uit deze zaak. Daarnaast deed hij grondig archiefonderzoek en schreef toen het verhaal over de sekte ‘Gemeente Gods” van sekteleider Sipke Vrieswijk, hoe Hannelore daar terecht kwam en uiteindelijk uit weg kwam.

Als Hannelore drie jaar oud is sluiten haar ouders zich aan bij de sekte ‘ Gemeente Gods’. Haar moeder Julia is dan al bij verschillende kerken geweest maar kon niet echt vinden wat ze zocht. Dit denkt ze hier wel te vinden. Ze gaan elke zondag naar een dienst die soms uren kan duren. Als haar grootouders mee gaan en haar opa kritiek levert hoeft hij niet meer te komen. Julia trekt zich hier niets van aan en wordt fanatieker in haar geloof. Als de ‘Gemeente Gods’ de intrek neemt in een oud klooster gaan Hannelore en haar familie daar ook wonen. Vanaf dat moment wordt hun leven geleefd door ‘ de Profeet’, zoals Sipke Vrieswijk zich laat noemen. Met zijn vriendin Aagje voert hij een schrikbewind uit. Geldstraffen, andere straffen, opsluiting, manipulatie, geestelijke mishandeling, seksueel misbruik zijn daar normale dagelijkse zaken en Hannelore groeit ook op met het idee dat dat normaal is.

Leden die inzien dat het niet klopt en er uit willen stappen worden gestalkt en bedreigt. Hannelores vader keert de gemeente en daarmee zijn gezin de rug toe en ook Julia stapt later de sekte uit. Hannelore wordt echter door Vrieswijk en Aagje meegenomen, ontvoerd naar het buitenland omdat de grond onder hun voeten in Nederland te heet wordt. Haar moeder neemt contact op met de politie en zo gaat het balletje rollen om Hannelore te vinden en weer thuis te krijgen. Hannelore, inmiddels 17 is in eerste instantie niet van plan om uit de sekte te stappen. Voor haar is dat de enige waarheid die ze kent. Ook betekent het dat als ze dat achter laat ze met alles opnieuw moet beginnen. Leren wat goed is en wat fout, leren wat echte liefde is en wat een echt gezin is. Een confrontatie met de echte wereld.

“Hannelore” is een bizar verhaal over hoe het is om op te groeien in een sekte. Onvoorstelbaar voor ieder nuchter denkend mens waarbij je denkt aan verloren tijden maar toch iets wat vandaag de dag nog steeds gebeurd. Er zijn nu in Nederland alleen al meer dan 80 sektes actief, met zo’n tienduizend volgelingen. Des te meer reden voor Hannelore en haar familie om mee te werken aan dit verhaal, als waarschuwing.

Het verhaal geeft een zeer compleet beeld. Mede door de verschillende verhalen van betrokkenen en de uitgebreide research. Door het verhaal aan te vullen met foto’s uit die periode geeft het een nog beter en uitgebreid beeld van die periode.
Het verhaal is chronologisch en ‘zakelijk’ ( in die zin dat de auteur zich neutraal op stelt ) maar wel in roman vorm weergegeven waardoor het redelijk weg leest.Hier en daar vond ik het wat te opsommend, met wat herhalingen, maar over het algemeen was ik wel geboeid genoeg om door te  willen lezen.

Het onderwerp zal veel mensen aanspreken en het is bijzonder om te lezen hoe een narcistische persoon als Vrieswijk het voor elkaar krijgt om iedereen naar zijn hand te zetten. Hoe de menselijke geest daar vatbaar voor kan zijn en hoe het is om zo op te moeten groeien in zo’n verziekte omgeving. Naast alle ellende die Hannelore moet ondergaan is het ook goed te lezen dat er een leven na de sekte is. Ook al is het een moeizame weg die ze heeft moeten gaan.

De auteur heeft wederom een bijzonder persoon gekozen om een bijzonder verhaal te delen. Hij schrijft in een prettige en goed toegankelijke stijl. Hierdoor kan het een groot publiek bereiken en dat is wat dit verhaal zeker verdient.

Bovenstaande recensie heb ik als gastrecensie geschreven voor het blog van Tazzy Jenninga ik hou van historische, leerzame en romans!

” de laatste getuige” Frank Krake

9789082476415/2018

Frank Krake, uitgeverij Achtbaan

Frank Krake is een succesvol zakenman en veelgevraagd spreker. Na een lezing over zijn vorige boek, Menthol, raakte hij in gesprek met Wim Aloserij en dat inspireerde hem tot het schrijven van dit verhaal. Vele afspraken en gesprekken zouden volgen om het levensverhaal van Wim Aloserij zo goed mogelijk op papier te krijgen. Dit vergde de nodige research in archieven, maar ook het bezoeken van de historische plaatsen waar het verhaal zich afspeelt. Het resultaat mag er zijn. Een zeer uitgebreid naslagwerk, een levensverhaal en tegelijkertijd een geschiedenis die verteld mag en moet worden.

Na een mooi voorwoord van Sybrand van Haersma Buma (Fractievoorzitter CDA in de Tweede Kamer), wiens opa ook, net als Wim Aloserij, in kamp Amersfoort heeft gezeten, volgt het verhaal van Wim. Een chronologische vertelling met name over de periode van 1932 tot 1959. Daar waar de Tweede Wereldoorlog begint en de nasleep ervan.

Na een korte beschrijving van zijn niet al te makkelijke jeugd (hij heeft een gewelddadige stiefvader ) krijgt Wim het bericht dat hij zich moest melden voor de Arbeitseinsatz in Duitsland, het is 1943. Een roerige tijd volgde. Hij duikt onder bij een boer die een speciale kist onder de grond heeft gemaakt die maanden zijn slaapplaats zal zijn. Na een razzia komt hij in een Gestapogevangenis en vervolgens in kamp Amersfoort. Enkele weken later volgt er transport naar Duitsland waar hij dwangarbeid verricht in de concentratiekampen Husum en Neuengamme. Aan het einde van de oorlog komt hij terecht op het schip Cap Arcona. De RAF bombardeert meerderde schepen en er verongelukken 7000 gevangenen. Ook deze ramp overleeft Wim Aloserij. Een man die veel heeft moeten doorstaan en nu op zijn vierennegentigste dit verhaal met ons kan delen.

Het verhaal is zeer toegankelijk geschreven met eenvoudig taalgebruik. Hierdoor is het zeer laagdrempelig en zouden ook veel jongeren dit boek kunnen lezen om een beeld te krijgen van een van de donkerste perioden uit onze geschiedenis. De vele foto’s van mensen, plaatsen en zaken als bijvoorbeeld voedselbonnen, geven het verhaal een gezicht waardoor het harder bij je binnen komt. Er zijn immers al zoveel verhalen over deze tijd verschenen, maar de een heeft meer impact op de lezer dan de ander. Naast het persoonlijke verhaal, wat veel gruwelijke details kent, zoals bijvoorbeeld de zinloze dwangarbeid waarbij men soms letterlijk dood neerviel, wordt onderbouwd met foto’s, tekeningen en feiten waardoor dit onder de categorie met veel impact valt. Soms las ik gewoon met kippenvel verder, mij afvragend hoe zoiets heeft kunnen gebeuren.

Door het verhaal heb je het idee dat je Wim Aloserij persoonlijk hebt leren kennen als een bijzondere, sterke man met een bijzonder verhaal. Een verhaal waarvan ik blij ben dat hij het met ons heeft willen delen.

De afbeelding van de cover komt van de site van de uitgeverij. Deze recensie verscheen eerder op Boekenbijlage 

” voorbij schuld en onschuld” Justine Mol

 9789463383080/2017

Justine Mol, uitgeverij Aspekt

Justine Mol schreef het boek ‘ de gestolen jaren van Henk Haalboom’ in 2015. Dit boek is een bewerking hiervan.

Inhoud: Het leven van Henk Haalboom verandert in een drama als hij in januari 2002 wordt aangehouden voor de moord op Pim Overzier.  Henk krijgt vanaf 2006 bezoek van Justine Mol.  De bezoeken die Justine eerst als vrijwilliger maakt groeien uit tot een vriendschap en meer. Ze blijven overeind door geduld, begrip, mildheid en humor. Ze proberen niet verbitterd te raken. Henk heeft zijn waardigheid behouden, zelfrespect en respect voor anderen. Hij bleef vrij in zijn hoofd ondanks zijn veroordeling. Twaalf jaar verbleef hij in de gevangenis. Uit onderzoeken bleek dat Pim Overzier hartpatiënt was met verhoogde kans op acuut hartfalen en naar alle waarschijnlijkheid een natuurlijke dood was gestorven. Ook was Henk fysiek niet in staat Pim te overmeesteren. Advocaat Knoops doet zijn best zijn onschuld aan te tonen.

Ik was erg benieuwd naar dit verhaal omdat ik mij afvroeg hoe het in Nederland fout kan gaan met het rechtssysteem en hoe het leven in onze gevangenissen is. Ik had alleen het beeld van de USA, daar ik een tijdlang correspondentie voerde met enkele gevangenen,  al krijg je dan ook maar één kant van het verhaal.Toch bleken er tot mijn verbazing en afschuw aardig wat gelijkenissen in te zijn en blijkt dat ondanks de commentaren dat ons systeem en de gevangenissen zo slecht nog niet zijn dat je mooi zwaar de klos bent als het recht zich tegen je keert.
Het verhaal van Henk is vreselijk om te horen en je vraagt je continu af hoe het in vredesnaam mogelijk is in ons zogenaamd democratisch land. Het verhaal bracht bij mij afschuw, ongeloof, boosheid en verontwaardiging naar boven. Met recht een verhaal dat je raakt en hopelijk iets goeds te weeg zal brengen voor Henk en al die anderen die op zo een wijze geconfronteerd worden met ons rechtssysteem.

Het boek is boeiend om te lezen, mede door de prettige schrijfstijl van Justine Mol. Naast de confrontatie met het gevangenisleven en de dagelijkse gang van zaken binnen die muren is er ook ruimte om de mens Henk Haalboom te leren kennen en is er ruimte voor hem om een band op te bouwen met Justine Mol. Ook hiervan mogen de lezers getuige zijn en ik vind het mooi dat zij ook dat stuk van hun verhaal willen delen.

Het boek wordt afgesloten met een stuk over de huidige stand van zaken aangaande de zaak van Henk Haalboom. Na zijn gevangenisstraf is het strijden naar gerechtigheid nog niet over. Het laatste stuk gaat over de nieuwste ontwikkelingen, aanknopingspunten en onderzoeken en als laatste is er een literatuurlijst ingesloten waar zeker een paar titels in staan die ik zou willen lezen.

 

De afbeelding van de cover en de inhoudsopgave van het boek komen van de site van de uitgeverij.

“herinneringen aan de onvergetelijke Roald Dahl” Maran Olthoff, gastrecensie door Veronique Janssen

9789461538901/2017

Maran Olthoff, uitgeverij Aspekt.

Na mijn recensie over dit boekje wilde Veronique het ook graag lezen. Net als ik is ze een liefhebber van Roald Dahl en schreef hier al eerder een gastblog over.  Hieronder haar recensie over dit boekje van Maran Olthoff.

Maran Olhtoff ( 1942) werkte vanaf 1974 als redacteur bij uitgeverij de Fontein. Ze heeft de producite van alle jeugboeken van Roald Dahl begeleid. Ze had regelmatig contact met de schrijver over zijn boeken en over persoonlijke zaken. Als Roald Dahl op bezoek kwam in Nederland , voor bijvoorbeeld een Zilveren Griffel , was zij degene die de reis, het verblijf en de bezoeken aan de boekhandels regelde. Het is inmiddels honderd jaar geleden dat Roald Dahl werd geboren. In 2016 was het zelfs het Roald Dahl jaar. Maran Olthoff had de behoefte om haar herinneringen aan deze grote schrijver op te schrijven en met ons, de Dahl-lezers te delen.

Recensie Veronique:

De cover valt me direct op. Het is een hele vriendelijke foto van Roald Dahl en het geeft je een fijn gevoel. Het boekje is klein, maar fijn.

De mooie herinneringen ontvouwen zich op elke pagina en je krijgt een uniek kijkje in het leven van Maran Olthoff en in het leven van Roald Dahl. Je leert de man achter de bekende kinderboeken kennen.

Misschien is Maran niet de beste schrijfster, maar dat is helemaal niet belangrijk in dit boek. Je voelt Marans liefde voor Roald Dahl. En dat komt heel goed over. Het is heel liefdevol geschreven.  De hoofdstukken zijn kort en bondig.

De persoonlijke foto’s in het boek geven het verhaal warmte en karakter. De illustraties zijn erg leuk en passen perfect bij dit boek. De combinatie van de momenten en het beeldmateriaal is heel goed gevonden.

Liefs,  Veronique

Meer lezen van Veronique?  Neem een kijkje op haar blog Veronique’s boekenhoekje

 

“bijten op een houtje” Co Eppink

 9789082679809/2017

Co Eppink,  uitgegeven door jeppico

Bijten op een houtje, de schuldsanering in Nederland tot twee cijfers achter de komma… is geschreven door Co Eppink. Na zijn scheiding kan hij niet langer aan zijn financiële verplichtingen voldoen. Hij heeft een goede baan en een koophuis, maar de schulden en de stress zijn hoog opgelopen. Ondanks dat hij probeert de eindjes aan elkaar te knopen, komt hij tot de conclusie dat hij schuldsanering zal moeten aanvragen. Drie jaar bijten op een houtje…   Zijn ervaringen heeft hij in romanvorm op papier gezet en geeft een kijkje in de keuken van de schuldsanering.

In het  voorwoord van Marieke Henselmans,  een bekende in bespaarland, stelt ze de vraag of het hebben van schulden “eigen schuld” is en of het een kwestie is van “niet willen of niet kunnen”? Ze haalt hierbij een onderzoek van de gemeente Rotterdam aan en laat weten dat de samenleving best ingewikkeld is waardoor een bepaalde groep mensen bijna onmogelijk uit de problemen kan blijven. Ook de cijfers liegen er niet om. Zo’n 700.000 duizend mensen zitten met problematische schulden waarvan er zo’n 92.000 beroep doen op de schuldhulpverlening. Nog een vier procent weet dit traject succesvol af te sluiten. Schrikbarende cijfers maar door het verhaal van Co Eppink, die het wel wist af te ronden, snap je waarom dit zo laag is, aldus Marieke Henselmans. Het traject is moeizaam, je moet al vechten om er aan te mogen beginnen.

Zeer benieuwd naar de weg die Eppink heeft af moeten leggen, en ook wel een beetje nieuwsgierig naar hoe het zover heeft moeten komen, begin ik aan zijn verhaal. Na een korte introductie, met daarin de uitleg hoe hij zover kwam is het verhaal verder onderverdeeld in vier stukken, een nawoord en een dankwoord. De vier stukken hebben de namen eerste, tweede, derde en vierde zwangerschap. De schrijver legt al snel uit waarom. Het schuldsaneringsproject duurt drie jaar die je weer kan onderverdelen in perioden van negen maanden.  Verder heeft de schrijver wat hersenspinsels in dichtvorm in het verhaal gezet. Persoonlijk vind ik het meer kinderlijke rijmpjes en hadden van mij achterwege mogen worden gelaten. Voor mij geen meerwaarde aan het geheel maar ik denk voor de schrijver wel van emotionele waarde.

Het verhaal laat een sterke man zien die ondanks de tegenslagen toch blijft doorvechten. Dit doorzettingsvermogen is zijn redding geweest en ook het feit dat hij, voor hij in de schulden kwam, een goede baan had met een redelijk hoog inkomen. Omdat de schrijver heel eerlijk is met rekenvoorbeelden en cijfertjes kon ik mij wel eens ergeren over het feit dat ik bedacht bij het noemen van dat soort bedragen dat hij het lang niet zo slecht heeft vergelijken bij mensen onder de bijstandsnorm. Pas na ongeveer drie/vierde van het verhaal is er een situatie waar hij hoort dat iemand hard werkt en voor 1600 euro moet rond komen terwijl hij in de schuldsanering ongeveer hetzelfde bedrag heeft en een vrij besteding heeft van 750 euro per maand. Een bedrag waar die ander niet eens over kan beschikken.  Na het lezen van het verhaal kon ik dit echter naast mij neerleggen. Het gaat immers niet om die cijfers. Als je in de schulden komt en je moet inleveren op je levensstandaard dan is dat voor iedereen vreselijk. En de problemen waar je tegen aan loopt, de instanties die je van het kastje naar de muur sturen, je huis moeten verkopen en maar moet afwachten of je op tijd andere betaalbare woonruimte kunt vinden is voor iedereen op zijn / of haar manier een lange weg om te bewandelen.

Naast de bureaucratie heeft hij het ook over de hulp van familie en kennissen of de juist negatieve reacties van de buitenwacht en over zijn eigen fouten en emoties die deze periode met zich meebracht.

Hoewel je bij het zien van de cover misschien denkt aan een wat zakelijk boek is het verhaal zelf in een vlotlopende roman geschreven. Voor iedereen die op wat voor manier dan ook met schulden en schuldhulpverlening te maken heeft een goed boek om te lezen. Het geeft een je een beeld van iemand die er middenin zit, hoe dit beleeft wordt en ook dat er nog wel heel wat kan veranderen op het gebied van schuldsanering.

 

Met dank aan de uitgever voor het recensie exemplaar. De afbeelding van de cover is van de uitgeverij.

 

“Wat kan mij gebeuren? “Babs van den Bergh

 9789045031156/2016

Babs van den Berg was net afgestudeerd in de filosofie toen ze René Gude leerde kennen. René Gude, filosoof en directeur van de Internationale School voor Wijsbegeerte, is ook wel bekend als Denker des Vaderlands. Hij zette zich in voor de popularisering van de filosofie.

Babs van den Berg werkte als beleidsadviseur en was onder meer werkzaam als directeur bij een ministerie in Den Haag, bij de Universiteit van Amsterdam en is nu werkzaam bij de verenigingen van Nederlandse Universiteiten in Den Haag.

Eind 2007 breekt René zijn been. Babs stuurt een bericht rond naar de vriendenclub dat ze hierdoor het partijtje van dat weekend af moet zeggen. Ze zouden een arkwarmingparty geven om te vieren dat ze een woonark hadden gekocht. Niet te weten dat deze breuk van zijn bovenbeen het begin zou zijn van een ziektebed wat ruim zeven jaar zou gaan duren.

René blijkt botkanker te hebben en een lange weg langs ziekenhuizen, chemotherapie en zelfs een amputatie staat hem te wachten.

In deze periode ontstaat er via de mail een nieuwsbrief aan familie en vriendenclub waarbij iedereen op de hoogte wordt gehouden van het ziektebed van René en op deze wijze worden er ook afspraken gemaakt. Een vaste groep gaat de lunch regelen, komt langs om bij René te zijn als Babs weg moet, kortom een heel netwerk van vrienden die begaan zijn met René en zowel hem als Babs willen steunen en helpen.

Deze mail is de basis waar om heen Babs haar zeer persoonlijke verhaal verteld. Een verhaal wat je niet onbewogen laat.  Door het mailverkeer worden niet alleen de praktische zaken geregeld maar ook kan Babs haar verhaal kwijt en heeft ze steun en contact met de buitenwereld.

De manier waarop het geschreven is luchting, ondanks het zware onderwerp. Hier en daar een vleugje humor maar zeker ook herkenbaarheid voor een ieder die mantelzorg geeft.

 

Het boek verteld haar verhaal over het ziektebed van René, de steun (en het soms af laten weten ) van vrienden en familie, over zorgen voor, houden van, verdriet, rouw en vriendschap. Een verhaal over mantelzorg en liefde.

 

Met dank aan de uitgeverij voor het leesexemplaar. De foto van de cover komt van de site van de uitgeverij

“Heroine godverdomme” René van Collem

isbn 9789021556598 uitgeverij Kosmos

“Heroïne Godverdomme” is de biografie van “de drummer van Doemaar”.

Doemaar is een DE Nederlandse popgroep (en nederlandstalig zingend) van de jaren 1980-1984. In 1978 opgericht en beïnvloed door punk , ska en reggae de grondleggers van de Nederpop. De band ging uit elkaar in 1984 en kwam in 2000,2008,2012 en 2013 bijeen voor een reeks reünieconcerten. Doemaar was een van de succesvolste bands in de geschiedenis van de Nederlandse popmuziek.  In 1981 kwam René van Collem bij de band als drummer en werd er een jaar later weer uitgezet omdat de vorige drummer terug zou komen. Door een auto ongeluk ging dat niet door en werd René teruggevraagd en heeft  hij daar gespeeld tot januari 1983. In 2013 was hij weer aanwezig bij de “glad ijs tour” van Doemaar.

 Ik moet toe geven dat ik ook een Doemaar-fan was, inclusief beenwarmers en zelfgebreide truien in de reggae-kleuren of de typische roze/groene Doemaar – kleur. Kocht elke elpee en mocht zomaar naar een concert maar wat er achter de schermen allemaal speelde dat kreeg je (gelukkig ) niet mee. Ik had het boek “het verrotte leven van Floortje Bloem gelezen” en “Christiane F” dus vond het nummer “Heroïne Godverdomme” wel heftig maar nooit geweten wat er verder achter kon zitten.

“Heroïne Godverdomme” tekst Ernst Jansz :

Mijn god wat ben je veranderd
je bent dezelfde niet
je had zo’n mooie mond met tanden
daar is niks meer van over
en dan die blik in je ogen
je kijkt maar je ziet niet
ik heb je altijd gemogen
ze vinden je een klootzak
heroine godverdomme
heroine godverdomme
heroine is een vloek
heroine godverdomme
heroine godverdomme
wie verdient dat
als jij alleen was op de wereld
nou dan kon ik er nog bij
maar heb het lef eens te beweren
dat er niemand naar je omkijkt
je belazert al je vrienden
verneukt je eigen lief
besteelt je moeder voor een tientje
als jij maar je sjot krijgt
heroine godverdomme
heroine is een vloek
heroine godverdomme
wie verdient dat
je zegt je zit  in de zorgen
je bent een zielepit
en elke dag zeg jij weer
morgen stop ik met die rotzooi
nou het is je eigen leven
je moet het zelf maar zien
maar ik zou er wat voor geven
als ik je weer eens lachen zag
heroine godverdomme
heroine is een vloek
heroine godverdomme-wieheregod
verdient dat…..

Dit boek is het eerlijke en aangrijpende levensverhaal van René van Collem. René begon als 18-jarige jongen als drummer in de beroemdste Nederlandse band ooit, maar zijn heroïneverslaving maakte het spelen in de band uiteindelijk onmogelijk. Toen hij ging stelen van bandleden en fans was zijn tijd bij Doemaar voorbij, maar zijn verslaving niet. Meer dan 30 jaar later schreef hij zijn levensverhaal, eindelijk clean en gelukkig bij zijn grote liefde Margaretha en na een onvergetelijke  comeback bij Doemaar. Een verhaal van roem, rock-‘n-roll, een keiharde val en een strijd om te overleven en weer op te krabbelen.

Naast een voorwoord door Tijn Touber (  muzikant en yogi) en een dankwoord van René zelf beslaat het boek 20 korte hoofdstukken met pakkende titels, soms verwijzingen naar titels van muziekstukken. Titels voor mij herkenbaar dat je het liedje op de achtergrond bijna kon horen .De hoofdstukken zijn vlot leesbaar en pakkend.

Het verhaal is openhartig geschreven en valt soms rauw op je dak. René is de zoon van de toen der tijd beroemde Simon van Collem : televisiemaker en filmkenner en maakte al vroeg kennis met de wereld van glamour. Als kleine jongen op de filmset van James Bond en mee naar party’s. René was als klein kind al met drummen en muziek bezig , speelde in verschillende bandjes. Naast het maken van muziek leefde hij een dubbelleven dat van een junk. Meerdere malen probeert hij af te kicken en meerdere malen gaat het fout. Hij verteld over zijn pogingen en het verdriet van zijn familie en vrienden als hij weer in de fout gaat.

Het verhaal leest als een filmscript en het verwondert je dat iemand echt zo’n leven heeft kunnen leiden, het falen van sommige vormen van hulpverlening en hoe hij er uiteindelijk uit die scene heeft kunnen stappen en de rust heeft kunnen vinden.

Mijn respect voor René , niet over hoe hij zijn leven heeft vergooid met drugs, maar over zijn oprechtheid in zijn verhaal, de eerlijkheid en openheid. Misschien ook een boek die niet alleen de oude – Doemaar fan zal oppakken uit nieuwsgierigheid maar ook voor hulpverleners om te lezen hoe een ex-verslaafde zo’n periode beleeft.