“als de dag van toen ” Ingrid Mulder

9789086601295/2014 (3e druk)

Ingrid Mulder, uitgeverij Ellessy crime, genre misdaadroman

Via de facebookpagina ‘het oergezellige boekenlab” kan je een boek lezen in ruil voor een recensie. Het grote, en leuke, voordeel is dat je op deze wijze boeken tegenkomt van auteurs die je anders zou missen (veel is selfpub). Zo lees je buiten je comfortzone en kan je je laten verrassen. Soms zijn het nieuwe en soms wat oudere titels.  Het boek wat ik dit keer las komt uit oorspronkelijk uit 2010, ik las de 3e druk uit 2014.

Ingrid Mulder ging op haar 19e jaar rechten studeren in Groningen. Ze heeft bijna tien jaar gewerkt als jurist bij het Openbaar ministerie. Later ging ze werken als juridisch deskundige en begon een eigen tekstbureau. In 2009 debuteerde ze met de spannende politieroman ‘ de boogschutter’.  Inmiddels zijn er een negental misdaadromans/thrillers van haar hand verschenen.

In ‘ als de dag van toen’ krijgt David een uitnodiging voor een reünieprogramma op televisie. Zijn vrouw Marije is hier absoluut niet blij mee. De reünie is van een schooljaar waarin zij de vreselijkste zomer van haar leven beleefde. De zomer waarin een seriemoordenaar door de stad trok , meisjes verdwenen, ze ruzie kreeg met haar beste vriendin (wat het einde van hun vriendschap was) en de zomer waarin haar vader zelfmoord pleegde.  Schimmen van het verleden duiken weer op.  Haar man David krijgt tot overmaat van ramp een ongeluk samen met een vrouw. De schok is groot bij Marije. Zeker als ze ontdekt wie die vrouw is en zij zelf in de beklaagdenbank komt te staan.  Het verleden lijkt haar weer in te halen.

Ingrid Mulder heeft een prettig vertelstijl. Het verhaal heeft een prima opbouw en weet de lezer te boeien. Hoewel er voorspelbare momentjes inzitten doet dit niets af van de spanning van het verhaal. Misschien maakt het de plottwisten juist net even sterker. Als lezer heb je soms wat meer informatie en dat is weer eens wat anders dan de standaard who-dunnit- verhalen. Het is de auteur gelukt meerdere verhaallijnen te gebruiken en goed bij elkaar te brengen. Haar juridische expertise kan zij goed gebruiken in haar verhaal en maakt alles realistisch waardoor je als lezer meer in het verhaal komt te zitten.

Daarnaast maakt de auteur gebruik van korte hoofdstukken, is het boek van handig pocketformaat en laat zich dus uitnodigen om op te  pakken en te lezen. Voor lezers van mijn leeftijd zullen de oude schoolfoto’s op de cover een feestje van herkenning zijn. De wat jongere lezer zal misschien wat fronsen. Al hoop ik wel dat ze het oppakken want het is zeer toegankelijk, zeker ook voor degene die nog niet veel in dit genre gelezen hebben.

Ik was aangenaam verrast met deze roman en hoop meer van haar te gaan lezen.

Ik doe mee met de ‘ik lees Nederlands challenge 2023″ Klik hier voor de boeken die ik gelezen heb voor deze challenge. Meer weten of mee doen? Kijk op http://www.koukleum.nl

5 oktober : Kinderzwerfboekendag!

5 oktober is niet alleen de start van de kinderboekenweek maar ook de nationale kinderzwerfboek-dag!  Doen jullie mee? 

Wat is een kinderzwerfboek?

In 2010 bedacht Leo Dijkgraaf ‘kinderzwerfboek’. Het Nationaal Fonds Kinderhulp bestond toen 50 jaar en voor die gelegenheid bedacht hij het idee om kinderboeken voor iedereen beschikbaar te maken. Dit is alweer 12,5 jaar geleden en sinds die tijd zwerven er kinderboeken door Nederland en zijn er sinds 2014 ook kinderzwerfboekstations opgericht.  Hier kan je een boek halen of brengen ( of allebei).

Kinderzwerfboek wil kinderen stimuleren om in hun vrije tijd boeken te lezen. Want lezen is heel belangrijk voor je ontwikkeling. Je hebt immers je hele brein nodig om te lezen en lezen prikkelt de verbeelding.  Maar lezen is vooral leuk!  Je kunt je helemaal verliezen in een verhaal !

Kinderzwerfboek wil alle kinderen de mogelijkheid bieden om leuke boeken mee naar huis te nemen en te lezen. En daarna het boek weer te laten zwerven zodat andere kinderen hetzelfde boek ook kunnen lezen.

Neem me mee, lees me en laat me weer zwerven…

Hoe leuk is dat als je zomaar een boek kunt vinden of achterlaten? Het is ook mogelijk om met een code het boek te volgen….

Ook in Noordwijk, waar ik woon zijn zelfs meerdere kinderzwerfboekstations. Ook op de  “kinderboerderij ’t schaapsherdertje”, mij is gevraagd daar nieuw leven in te blazen, waar ik met veel plezier aan begonnen ben.  Ik zal jullie daar later meer over vertellen.

Hebben jullie wel eens een kinderzwerfboek gevonden of laten zwerven? Wat zijn jullie ervaringen ?

Meer info vind je op de site van kinderzwerfboek, hier heb ik ook bovenstaande informatie van gehaald.

“Toen rups een vlinder werd, versjes en verhalen over beestjes in de tuin ” Bette Westera & Naomi Tieman

9789021424262/2021

Recensie : Toen rups een vlinder werd,  Versjes en verhaaltjes over beestjes in de tuin

Auteurs : Bette Westera en Naomi Tieman, Illustraties: Djenne Fila, uitgeverij Volt

“ Toen rups een vlinder werd “ is een vrolijk en mooi prentenboek, voorleesboek.  Het is geschreven door Bette Westera en haar dochter Naomi Tieman. De teksten zijn vrolijk, hier en daar is er wat gegoocheld met de taal wat grappige en leuke teksten met zich mee brengt.
Dit is alles omringd door schitterende illustraties van Djenne Fila.

Korte verhaaltjes en rijmpjes vertellen het verhaal van Vlinder op zoek naar Eendagsvlieg, waarbij Vlinder veel andere beestjes treft in de grote tuin.

Oorwurm  , pissebed, kakkerlak mijmeren over de vooroordelen die ze naar zich toe krijgen geslingerd vanwege hun naam en ze zouden graag een nieuwe naam willen hebben. Een hommel leert Vlinder de lekkere eetplekjes te vinden en niet veel later komt Vlinder terecht  bij een rupsen mars. Daarna volgen nog veel meer beestjes in de grote tuin als Vlinder zijn weg vervolgd.

Wat mij  als eerste opviel zijn de illustraties. Soms paginagrote illustraties waarbij niet eens een tekst staat, vertellen over de beestjes in de tuin.  Ik vind het dan ook jammer dat er als onderste regel op de kaft staat ‘ met illustraties van Djenna Fila ‘ want de illustraties dragen het boek en ze zou gewoon in één zucht met de auteurs genoemd moeten worden bovenaan de pagina.   Zonder deze illustraties zou het boek geen stand houden.

Het is een heerlijk boek om voor te lezen en samen met je kind op ontdekking te gaan. Je blijft kijken in dit boek. Door de humor en het spelen met de taal is het niet alleen een voorleesboek maar ook zeker voor oudere kinderen heerlijk om zelf te lezen.

recensie ” reis om de wereld in 80 dagen “Tiny Fisscher en Juliette de Wit

9789021424576/2021

Tekst Tiny Fisscher, illustraties Juliette de Wit, uitgeverij Volt

In 1873 verscheen het boek ‘reis om de wereld in 80 dagen ‘ van Jules Verne. Een boek wat nu als klassieker mag worden beschouwd en hoe mooi is het als er een hertaling  komt voor de jeugd. Zo kan een heel nieuwe generatie kennis maken met dit fantasievolle avonturenverhaal. De auteur laat in het nawoord weten dat zij hier en daar wat aanpassingen moest doen omdat er wel wat historische feiten niet correct waren en omdat Jules Verne voor nu nogal racistisch schreef over de oorspronkelijke bewoners van Amerika. Toen het boek verscheen was dat heel gewoon maar vandaag de dag wordt dat niet meer geaccepteerd. Dus een aanpassing was hier en daar nodig en het tempo moest wel aansluiten bij de doelgroep die de auteur voor ogen had. Wel is zij zoveel mogelijk bij het origineel gebleven.

Verder zocht Tiny Fisscher de samenwerking op met Julliete de Wit. Het bleef niet bij hier en daar een illustratie. Haar cartoonachtige werk maakt het een combinatie van een leesboek en een graphic novel.

Het verhaal gaat over  de rijke man Phileas Fogg.  In de herfst van 1872 gaat hij een weddenschap aan dat hij in 80 dagen een reis en hij vertrekt meteen met zijn bediende Passepartout. Hij neemt een tas met kleding mee en een tas met geld. Politieagent Fix, die op zoek is naar een bankovervaller, ziet dit echter als uiterst verdacht en zet de achtervolging in. Een spannende strijd tegen de klok, zal hij op tijd terug zijn om zijn weddenschap te winnen en weet hij uit de handen van politieagent Fix te blijven?

‘Reis om de wereld’ is een avonturenverhaal maar ook een detectiveverhaal. Er moet immers een bankoverval worden opgelost en Phileas Fogg is hoofdverdachte nummer één. Iedereen kent dit verhaal wel, of heeft er van gehoord. Er zijn verschillende films over gemaakt en er is zelfs een tekenfilmserie over op televisie geweest in een ver verleden. Het boek is al vele malen uitgegeven maar nog niet eerder op deze wijze.

De layout, kiezen voor deels graphic novel, en het taalgebruik sluiten goed aan bij de jeugd en door het met name neer te zetten als detective denk ik dat je een goede invalshoek te pakken hebt om het verhaal levend te maken en interessant genoeg. Fisscher maakt ook gebruik van verschillende perspectieven en heeft de ‘verteller’ een vleugje humor meegeven wat lekker luchtig wegleest.

 Een originele en zeer geslaagde poging om het boek leesbaar te maken voor de huidige jeugd. Al moet ik zeggen dat menig volwassenen dit zeker met plezier zal lezen.

 

 

 

“toen de dag donker werd ” Terence Geurts

9789463987585/2020

Terence Geurts wilde altijd al schrijver worden. Toen hij in een burn-out terecht kwam is hij  korte verhalen gaan schrijven wat resulteerde in deze bundel met 21 horrorverhalen. Met een aparte, macabre schrijfstijl voert hij je mee naar een surrealistische wereld met daarbij wat humor met een grotesk zwart randje.

Grotesk en gruwelijk , als je de achterflap leest kan je daar niet om heen. Een paar zinnen hiervan :  “ Stap in een wereld waarin de liefde voor een broertje letterlijk over lijken gaat. Treedt binnen in een universum waar ‘groene vingers’ bloedrood kleuren. Durf jij de monsters in jezelf onder ogen te komen ?  Overleef jij het tot het einde ? Verhaal na verhaal raak je verstrikt in de gruwelheden die zich afspelen in het dorp. Eén ding is zeker na het lezen van dit boek durf je nooit meer te kiezen voor de chef’s special en denk je wel twee keer na voordat je de treden van de trap naar een boomhut beklimt… “

Nou dat kan wat beloven dus vol goede moed pakte ik deze debuutbundel op.  De cover laat een man zien die een brandende krant vast houdt op een donkere achtergrond. Een originele en pakkende afbeelding die zeker uitnodigt om van start te gaan. Zowel cover en titel blijken na het lezen prima bij het boekje te passen.  Boekje inderdaad want het is een zeer handzame pocket.  De verhalen zijn zeer kort en je raast er doorheen. 168 pagina’s vermakelijk leesplezier ( voor de liefhebber die geen last heeft van een teer zieltje dat dan weer wel) .

De verhalen, geschreven vanuit de ik-vorm waardoor de beleving de lezer meer raakt, zijn vlot te lezen. Korte en bondige zinnen, praktisch en toegankelijk taalgebruik. Laagdrempelig en met voldoende tempo. De hoofdpersonages waaruit wordt geschreven zijn soms slachtoffer, soms dader wat een leuke mengelmoes geeft in het geheel.

Zoals een horrorverhaal hoort te zijn is er niet alleen een ( gedetailleerde) beschrijving van de gruwelijkheden maar zijn het juist de beschrijvingen van wat je niet ziet ( de emoties, de angst en het “ onbekende” ) het geen wat de spanning en het kippenvel bij de lezer brengt.

Hier is de auteur op de goede weg maar voor mij was het af en toe iets voorspelbaar. Moet ik er wel bij zeggen dat ik als horror/thriller veel-lezer al heel wat ben tegengekomen en mij ( helaas) niet zo snel meer laat verrassen.  Sommige verhalen hadden de sfeer van de oude Stephen King verhalen , met hier een daar een vleugje Roald Dahl en dat kon ik wel waarderen.

Verder lijken de verhalen los te staan maar dan weet de auteur mij te verrassen om aan het einde alles samen te laten komen. Onder de titel Occhiolism ( gewaarwording waarbij je geen betekenisvolle conclusies kunt trekken van wat je ziet, aldus google) opgedeeld in vier delen, komen karakters weer terug en dan volgt er nog een prima finale/slotverhaal.

Mijn conclusie is een geslaagd horror debuut. De auteur heeft de kunst van het korte verhaal in de vingers en zich waarschijnlijk laten inspireren door auteurs op dit vlak maar zichzelf al een eigen stijl weten te geven die hopelijk in toekomstig werk verder tot zijn recht zal komen.

Vermakelijk leesvoer voor de doorgewinterde horrorfan en behoorlijk pittig voor de nieuwkomers in het genre.  Het smaakt in ieder geval naar meer !

“Toen de dag donker werd” is in mei 2020 uitgebracht en ging op reis via het ‘selfpub-café’ van Shirley Pelikaan en Kim Verheugen. Een platform voor auteurs die hun boeken zelf uitgeven ( selfpublishers) en zo hun weg kunne vinden naar het publiek. Het leesexemplaar wat zij beschikbaar stellen gaat langs verschillende lezers in ruil voor een eerlijke recensie die gedeeld wordt op sociale media. De reden waarom ik het ‘selfpub-café’ bezoek is om op deze weg titels tegen te komen die ik anders zou mislopen. Het is moeilijk om voor ( beginnende ) auteurs een weg te vinden naar de boekhandel en dus ook de lezer. Verder is het leuk om je te laten verrassen door verhalen die je anders misschien nooit had kunnen vinden.

” vals zingend schaap ” Silvia Toebak

9789493059818/2021

Silvia Toebak, uitgeverij Palmslag

Silvia Toebak schrijft columns en verhalen en ze schreef ‘ een zomer met Kim Bokaviet ( 2013) en ‘de uitburgering van Friedjof Madsen (2014) . Die laatste heb ik met  plezier gelezen dus toen ik zag dat er een nieuwe titel van haar was verschenen wilde ik die wel lezen. Wat ik mij herinnerde van het vorige boek was dat het zo lekker weg las en de humor die je tussen de regels door deed glimlachen. Het is alweer wat jaartjes terug dus ben ik heel benieuwd of ik har schrijfstijl meteen zou herkennen en of het mij meteen weer zou pakken.  In ieder geval deed de titel, de vrolijke kaft, de markante titel en de info op de achterflap mij genoeg prikkelen om het boek te willen lezen.  En over prikkels gesproken, die komen bij hoofdpersoon Josefien ook behoorlijk binnen.

In dit verhaal maken we kennis met Josefien Lukken die de wens heeft een burgerlijk “normaal ‘’ leven te leiden. Ze wilt een man, een gezin en een baan. Maar het loopt allemaal heel anders in haar leven. Ze heeft haar eigenaardigheden en haar sociale leven speelt zich af in cafetaria ’t Hoekje. Waar een kleine vaste kern van mensen haar rots in de branding zijn. Ze werkt op kantoor waar ze vindt dat ze heel saai werk heeft en als ze op een gegeven ogenblik een nietmachine door de lucht laat gaan verliest ze haar baan. Haar chef Rob zegt dat ze eerst aan haar zelf moet werken en dan moet doorpakken. Vooral dat laatste knoopt ze in haar oren en ze wil hem laten zien dat ze het wél kan, een baan die bij haar past en die ze kan behouden. Ze komt terecht bij Hans ( hulpverlener dagelijkse dingen) om te kijken of ze terug kan keren naar de arbeidsmarkt.  Hans heeft echter een uitgesproken mening en zo blijkt ook zijn vermoeden waar en blijkt Josefien autistisch. Ze gaat werken op een zorgboerderij en krijgt van Hans een A4tje met daarop de tekst hoe je als autist leert te communiceren.  Even lijkt het er op dat Josefien op de goede weg is en kan ze Rob bewijzen dat ze kan handhaven in de maatschappij tot ontwikkelingen op de zorgboerderij voor een ommekeer zorgen.

Een heerlijk feelgood roman in een strakke en snelle vertelstijl. De korte hoofdstukjes geven weg dat de auteur ook columns schrijft. Elk hoofdstuk  is voorzien van een titel die de lading van de inhoud dekt. Al lezende kom je er op een gegeven moment ook achter dat zowel de cover als de titel perfect bij het verhaal passen.

Door de manier waarop Josefien door het leven gaat heeft de lezer al snel door dat Josefien ASS moet hebben en dat wordt later ook bevestigd.  Van Hans ( hulpverlener dagelijkse dingen) krijg je vanaf de eerste ontmoeting al een enorme aversie. Echt een hulpverlener die volledig de plank mis slaat en niet weet wat ie wel moet doen. Je zal er maar aan worden overgeleverd. De karakters zijn helder weggezet en sommige toonbeeld van cliché maar dat is de auteur vergeven omdat het allemaal in een luchtig en hier en daar humorvol jasje wordt gehesen.

De schrijfstijl zoals gezegd luchtig maar sommige hoofdstukken zijn wat aan de saaie kant omdat er echt gewoon niets gebeurd wat eigenlijk het noemen waard is. Maar zoals gezegd zijn de hoofdstukjes zeer kort en lees je gewoon snel door om weer verder te spieken in het leven van Josefien. Uiteindelijk wil je immers toch gewoon weten of het lukt waar zij zich zo enorm vasthoudend voor inzet.

Een roman die de moeite waard is om gelezen te worden. Een beetje over autisme, een beetje over de hang naar geborgenheid en er mogen zijn, een beetje over vriendschap, een beetje over hoe te overleven in de maatschappij maar vooral een boek voor een paar uur leesplezier.

afbeeldingen van Demi van meerboekenblog2.webnode.nl

Deze recensie is onderdeel van de blogtour omtrent het boek.  Wil je weten wat andere lezers er van vonden ?

• letters van lia
• perfecte buren
• ben blom
• meer boeken blog

Leesclub voor twee: Veronique en ik lazen “als de mantel niet meer past” van Joke Werner

Auteur: Joke Werner Uitgever: Uitgeverij Aspekt
ISBN paperback: 9789463388658 

Het is Wereld Alzheimer Dag en daar wilden Veronique ( van Veroniques boekenhoekje ) en ik graag bij stilstaan. We hebben allebei verschillende redenen om deze dag belangrijk te vinden. In deze Leesclub voor twee bespreken wij het boek Als de mantel niet meer past… van Joke Werner.

In Leesclub voor twee bespreken we allebei hetzelfde boek aan de hand van verschillende vragen. Lees je mee?

Het verhaal van Als de mantel niet meer past…

Hier gaat ‘Als de mantel niet meer past…’ over:

Joke Werner (1948) is geestelijk verzorger met een eigen praktijk: ZinInZicht.
Toen zij nog in een verpleeghuis werkzaam was, ontmoette ze verschillende mantelzorgers die daar hun geliefde bezochten. Uit de diverse gesprekken met mantelzorgers bleek enerzijds de enorme spanning die werd gevoeld tussen het liever zelf willen verzorgen van de dierbare én anderzijds het niet meer kunnen volhouden door geestelijke en lichamelijke uitputting.
In dit boek wordt die spanning beschreven in verschillende gesprekken. De mantelzorgers gaven hun medewerking vooral om met hun interview anderen tot steun en troost te zijn.
Op de cover is een beeldhouwwerk te zien, gemaakt door Lotta Blokker, dat op een ontroerende wijze laat zien hoe zwaar belast de mantelzorger zich vaak heeft gevoeld.
De rode draad bij deze interviews is dat de mantelzorger het zo graag had willen volhouden, maar dat het op enig moment niet langer meer ging.

Leesclub voor twee

Ik heb de vragen in twee delen verdeeld. We beginnen met de vragen over het boek ‘Als de mantel niet meer past…’

• De cover en de titel is het eerste dat je ziet. Wat vind je van de cover en de titel?

Conny: Zowel titel als afbeelding op de cover vind ik goed gekozen. Het sprak mij meteen aan en ik wist meteen dat het over de (over-) belasting van de mantelzorger moest gaan. Een onderwerp wat mij, zowel privé als op werk, aanspreekt  en dagelijks voorbij komt.

Veronique: Ik vind de titel en de cover goed gekozen. Het past goed bij de insteek van de auteur.

• Het boek bevat verschillende interviews/gesprekken met mantelzorgers. Hoe vond jij deze opbouw/verdeling? Wat vond jij van deze insteek?

Conny: Het is een goede manier om de verschillende ervaringen duidelijk en in een afgesloten format weer te geven. Een hoofdstuk per ervaring. Hierdoor kan je het boek ook wat makkelijk weg leggen of  zelfs niet chronologisch lezen.  Ik speel met het idee om op mijn werk een klinische les te geven over dit onderwerp en kan er  zo één hoofdstuk makkelijk uit  pikken om de impact van de overbelasting extra te benadrukken. Het boek is niet alleen voor de mantelzorgers herkenbaar, maar naar mijn idee ook een must voor zorgverleners.

Veronique: Ik ben het helemaal eens met Conny. De onderwerpen zijn heel goed afgebakend. Ik las bijvoorbeeld elke avond een hoofdstuk. Je kunt de hoofdstukken lezen die bij jouw situatie passen of die je interessant vindt.

• De opmaak van de tekst is verschillend (sommige stukken zijn cursief, andere stukken zijn vet en weer andere stukken zijn normaal). Wat vond jij van de opmaak?

Conny: Ik vond de hoofdstuk indeling prettig, maar het gebruik van meerdere lettertypen heeft meestal niet mijn voorkeur en vind ik vaak overbodig. Ook in dit geval gaf het voor mij geen meerwaarde.  Ik vind het vaak ook rustiger lezen als er geen  stukken in cursief staan.

Veronique: Helemaal mee eens, Conny. Het maakt me meestal erg onrustig. Er gebeurt dan heel veel op een pagina. Het heeft voor mij ook geen meerwaarde, want met leestekens kun je ook citaten e.d. aangeven.

• Je hebt het boek gelezen. Wat vond jij ervan? Heb je iets gemist?

Conny: Door het lezen van de achterzijde wist ik wat de insteek was van het boek. Het delen van ervaringen zodat andere hier steun uit konden halen, dat ze niet alleen staan in hun zware weg die zij moeten bewandelen en dat het verhalen waren van mensen die de auteur heeft ontmoet vanuit haar werk.  Wat dat betreft is de insteek gelukt en de auteur bij haar idee gebleven. Het is fijn dat deze bundel er is. Het geeft herkenning en het gevoel dat je niet alleen staat in de soms moeilijke beslissingen die je als mantelzorger moet doen. De onmacht, het verdriet maar ook de woede en het schuldgevoel.  Al deze emoties komen voorbij in de verschillende verhalen.

Hoewel niet de insteek van het boek heb ik er als zorgverlener ook van geleerd.  Juist door de mantelzorgers te betrekken en naar hun verhaal te luisteren kan je hen ook tot steun zijn en kan je samen een betere zorg verlenen.

Veronique: Ik heb niks gemist. Ik wist natuurlijk van de insteek van het boek en daardoor snapte ik de rode draad van de interviews. Deze bundel geeft denk ik veel herkenning aan mantelzorgers, maar ook aan mensen in de zorg.

21 september. Het is Wereld Alzheimer Dag vandaag. Een thema waar wij allebei iets mee hebben. Misschien kunnen we beginnen met kort iets te vertellen over waarom wij iets hebben met dit thema?

Conny: Ik ben werkzaam als verpleegkundige  in de ouderenzorg en werk intramuraal in een zorginstelling.  Van oorsprong hebben we één gesloten PG afdeling en drie somatische (gericht op lichamelijke zorg) afdelingen.  Vandaag de dag kan je niet meer over somatische afdelingen spreken, omdat de mensen die er wonen of komen wonen bijna allemaal wel een vorm van dementie hebben.  Het streven van onze organisatie is daarom ook om een dementievriendelijke woonvorm neer te gaan zetten in de komende jaren. Ik kom dus op het werk dagelijks in aanraking met mensen met allerlei vormen van dementie. Onze visie, waar ik mij goed in kan vinden, is zorg te verlenen via het WAD principe: waardering, aandacht en deelname.  Door warme zorg te verlenen en tijd te nemen voor de mensen krijg je zoveel ook terug. Ik zou nergens anders willen werken dan in de ouderenzorg.

Daarnaast heb ik privé ook te maken gehad met dementie in mijn naaste omgeving.  En dan beleef je het toch heel anders dan op je werk.  Het menselijk brein is een wonderlijk iets zowel voor de zorgvrager als van de mantelzorger. Hoe dichter je bij staat hoe anders je kan reageren op een situatie. Daarom waren stukken uit het boek ook zo herkenbaar.

Veronique: Ik ben een aantal jaar mantelzorger geweest van mijn oma. Zij had vasculaire dementie en ik maakte van dichtbij mee wat voor sluipmoordenaar deze ziekte is. Mijn grootste angst was dat oma mijn niet meer zou herkennen. Gelukkig is dit nooit gebeurd bij mij. Tot op het laatste moment herkende ze me. Oma woonde weliswaar in een verzorgingstehuis, ik was toch nauw betrokken bij haar zorg. Ik heb diep respect voor de mensen die in de ouderenzorg werken. Het lijkt me een heel dankbaar beroep.

• Het thema van het boek is de druk op de mantelzorger. We hebben allebei de verschillende kanten van de mantelzorger gezien. Conny als verpleegkundige in de ouderenzorg en Veronique als mantelzorger voor haar oma. Hoe kijken jullie tegen dit thema aan? Conny, zien jullie een bepaalde druk? Veronique, heb jij een bepaalde druk ervaren?

Conny: Mensen moeten steeds langer thuis blijven wonen wat niet in alle situaties wenselijk is. Maar helaas moet je een bepaalde ‘zorgzwaarte’ hebben, een indicatie voor je naar een zorginstelling kan. Hierdoor wordt de zorg voor de mantelzorger ook zwaarder. Het begint met kleine dingen en kan uitlopen naar dagelijkse zorg en soms zelfs 24/7 zorg en dus continu belasting. Vaak hebben de mantelzorgers ook nog hun eigen gezin, werk en andere verplichtingen en wordt er aan alle kanten aandacht gevraagd. Je moet zoveel ballen in de lucht houden.  Als dan uiteindelijk de stap wordt gemaakt en opname mogelijk is blijkt dat niet altijd het einde van de zorg en bijkomende zorgen te zijn.

Door het beknibbelen op de zorg hebben wij, als zorgverleners,  juist de mantelzorgers nodig. Niet alleen voor achtergrondinformatie, maar ook voor andere zaken die niet binnen de zorg vallen. Goede communicatie is daarom van belang. En als zorgverlener zou je een antenne moeten hebben om de overbelasting te kunnen herkennen. Soms is de zorgvrager snel gewend en ben je harder nodig voor de mantelzorger.  Zij moeten kunnen loslaten maar moeten zich wel betrokken blijven voelen. Samen moet je een goede balans zien te vinden hierin.  Soms loopt dit stroef of valt de mantelzorger uit en dat bemoeilijkt de zorgverlening. Ik ervaar dit niet als druk in normale omstandigheden. Maar toen we in ‘lockdown’ zaten aan het begin van het jaar door Covid-19  kregen wij er zoveel taken bij, die normaliter door de mantelzorg worden gedaan, zodat je dan pas goed beseft hoe belangrijk het is dingen samen te doen.

Doordat ik privé ook mantelzorger ben, kan ik mij wel meer inleven, denk ik, in de mantelzorger en spot ik overbelasting eerder dan sommige van mijn collega’s. Het voordeel hiervan is dat je ook begrip hebt als de mantelzorger even niet meer kan. En  accepteer ik het ook eerder als een mantelzorger de zorg niet zomaar uit handen kan geven. Daar ben ik namelijk ook niet zo goed in…

Veronique: Ik vond het een eer om voor mijn oma mantelzorger te mogen zijn. Zij zorgde vroeger voor mij en ik kon dat nu voor haar doen. Dat gevoel is onbeschrijfelijk. Toch heb ik ook een bepaalde ‘druk’ gevoeld. Nou ja, niet echt drukte, maar wel het gevoel dat ik zorgtaken uit handen wilde nemen. Ik deed de was en was eerste contactpersoon. Hierdoor kwam er ook een mentaal stukje kijken. En dat was misschien zwaarder dan de druk.

• Er worden in het boek soms negatieve kanten van Alzheimer/dementie verteld. Jullie, Conny en Veronique, hebben misschien ook positieve, mooie herinneringen aan mensen (of oma) met dementie/Alzheimer? Kunnen jullie een mooie, positieve herinnering delen?

Conny: Er zijn zoveel momenten, bijna dagelijks, die mij ontroeren en mij de vreugde in mijn werk geven. Zo was ik met vakantie geweest en kom je weer op de afdeling en dan komt er een dame op mij af en roept “daar is mijn meissie weer, ik heb je gemist!” Ook was er een  meneer in laatste stadium van dementie.  Meneer lag in foetus houding op bed, reageerde bijna nergens meer op, maar als je dan tijdens de verzorging bepaalde muziek op zette en zijn handen ging masseren en neuriede op de muziek neuriede hij ook mee en opende zijn ogen en kwam er een glimlach. Deze intieme momenten, een glimlach en er kunnen zijn voor mensen in hun laatste levensfase is voor mij het mooiste wat er is. Daar doe je het voor.

Veronique: Er waren verdrietige momenten, maar er waren ook genoeg leuke, mooie momenten. Door de dementie was oma heel eerlijk en spontaan en dat zorgde soms voor gênante momenten. Maar het zijn wel de momenten die me bijbleven. Ze kon me ook aan kijken en dan zag ik even echt oma en niet de mist in haar ogen. Ze was dan echt even weer mijn oma. Elke keer als ik wegging zei ik: “Ik hou van jou” en elke keer zei oma: “Ik ook van jou, meisje.”

• Willen jullie nog iets toevoegen over het thema? Is er nog iets wat je kwijt wilt?

Conny: Ik ben blij dat er steeds meer aandacht voor dementie is.  Maar ook dat er nog veel onwetendheid en hierdoor ook onbegrip is. Het is belangrijk die kennis onder de mensen te brengen. Het aantal mensen met dementie groeit nog steeds en er zullen meer mensen met dementie zijn dan plaatsen in verzorgingscentra.  Hierdoor zal je in je directe omgeving ook vaker geconfronteerd worden met dementie. De wereld van iemand met dementie wordt kleiner in hun hoofd, maar ze zijn nog steeds onderdeel van de wereld om hen heen. En die wereld hebben ze nodig om hun laatste levensjaren veilig en vertrouwd te kunnen doorbrengen. En dat zullen we met zijn allen moeten doen.

Veronique: Ik heb tijdens het schrijven van dit artikel regelmatig een traan gelaten. Ik dacht aan oma en haar proces. Ik vond het heel mooi om vandaag met Conny bij deze dag stil te staan.

De recensie van Veronique lees je hier te lezen en die van mij hier 

” de dag dat ik verdween” Lisa Thompson

9789463850001/2019

Lisa Thompson, vertaling Anneke Bok,  illustraties Mike Lowery, uitgeverij Billy Bones.

De boeken van Lisa Thompson zijn stuk voor stuk juweeltjes. Ik las haar debuut ‘de goudvisjongen’ en ‘de nachtlantaarn‘ met veel plezier en ze staan beiden  in mijn lijstje met mooiste kinderboeken. De schrijfstijl is toegankelijk, prettig en boeiend. De onderwerpen bijzonder en meeslepend. Kortom toen deze nieuwe titel verscheen moest en zou ik die zeker weer willen lezen!

Hoofdpersoon in dit verhaal is Max. Max is een jongen die altijd in de problemen komt op school en thuis. Het maakt niet uit waar hij is er gebeurd altijd wel iets waardoor hij iemand tegen de haren strijkt. Op school denkt hij een potje te kunnen breken omdat hij een prijs won met een tekenwedstrijd en daardoor de school een mooi geldbedrag kreeg om de boel op te knappen. Maar dat het zo niet werkt blijkt als hij geschorst wordt door zijn gedrag en niet naar het schoolfeest mag komen.  Hij baalt hier enorm van en  schopt nu echt letterlijk tegen alles aan.  Hij heeft echter ook een lieve kant. Hij heeft een hond gered (die hij Monster noemt) en zijn beste vriend is geworden. Ook gaat hij dagelijks bij zijn bejaarde buurman langs die steeds meer de kluts lijkt kwijt te raken. Nadat hij hoorde dat hij  niet naar het feest mocht en weer bij zijn buurman was snuffelde hij in de kast met curiosa van de oude man. Hij zucht en wenst dat hij niet meer bestond en dan lijkt zijn wens te zijn uitgekomen.  Maar als jezelf verdwijnt schijnt dit wel heel veel gevolgen te hebben voor alles en iedereen…

Ook dit is weer een juweeltje voor op de boekenplank!  Wederom weet de schrijfster emoties zo mooi weer te geven en zo herkenbaar. Hoewel Max geen lieverdje is voor de buitenwacht heeft hij toch zijn hart op de goede plaats. De manier waarop hij er achterkomt dat het leven zonder hem heel anders zou lopen is mooi gevonden. Hoewel verdwenen loopt hij nog gewoon rond en wordt geconfronteerd met het feit dat mensen hem niet kennen. Dat doordat hij weg is heel veel dingen nooit zijn gebeurd. Zo komt hij (en de lezer ) er achter dat iedereen zijn eigen plekje op de wereld heeft en een plekje in een hart van een ander. Al snel wil hij niets liever dan weer terug te zijn maar dan moet hij wel eerst mensen zien te overtuigen van zijn bestaan omdat hij hulp nodig heeft en dat valt niet mee.

Het is gewoon weer een heel mooi verhaal over familie, geluk, niet lekker in je vel zitten, vriendschap en het hebben van je eigen plekje in de wereld. Onderwerpen die voor alle kinderen herkenbaar zullen zijn en juist daardoor fijn om te lezen.  De hoofdpersoon is dit keer niet het lieverdje of het zielige kind uit de klas maar de brutale durfal, alhoewel is hij wel zo stoer?

Op de een of andere manier weet de auteur de personages zo neer te zetten dat je ze in je hart sluit en je blijft lezen omdat je wilt weten of het allemaal wel goed af zal lopen. Als je dat als schrijver voor elkaar weet te krijgen weet je dat je een goed boek in je handen hebt!

Ik kan niet anders zeggen dat ook deze titel weer een schot in de roos is en ik kan hem van harte aanbevelen!

Met dank aan Billy Bones voor het recensie exemplaar

 

 

 

” geen beste dag voor voodoo” Jeff Strand

9789026145308/2018

Jeff Strand, vertaling Marjolijn Algera, uitgeverij de Fontein

Jeff Strand is een Amerikaanse slapstickhorrorschrijver en hij werd vier keer genomineerd voor de Bram Stoker Award. Met deze informatie en een boek met een titel als “geen beste dag voor voodoo” kan je als liefhebber van maffe en gruwelboeken je hart op halen.  Dus toen ik deze cover voorbij zag komen wist ik dat ik dit wel wilde lezen.

Tyler krijgt van zijn leraar, geheel onterecht, een 1 voor zijn toets. Hij wil wraak nemen en zijn vriend Adam komt met een voodoo pop aanzetten. Het hoeft niet gezegd dat dit helemaal uit de hand gaat lopen, dat Adam in paniek raakt en ook een pop voor Tyler heeft en er complete chaos volgt met een autodief, een zombie, een moordlustig gezin en tenen die er af vallen. Dit alles met een pen vol humor geschreven in een razendsnel avontuur.

Op de eerste bladzijde wordt het boek al opgedragen aan iedereen die een beetje maf is, vervolgens heb je een paar vragen in de FAQ die er staat voor het verhaal begint en de toon is al gezet. Het verhaal wordt door Tyler rechtstreeks aan de lezer vertelt en in ongeveer 30 korte hoofdstukjes vlieg je door het boek.

Slapstickhorror dekt zeker de lading. Het boek is hilarisch en heeft humor met een zwart randje, een likje sarcasme en hoewel er gruwelijke stukken in staan waar het bloed van afspat is het nergens te goor of te gruwelijk.
Voor lezers die de loser-boeken nu te kinderachtig vinden en gewoon een paar uur luchtig (ondanks de gruwel) leesplezier willen hebben is dit een dikke aanrader !

De uitgeverij zet het weg als “jongensboek” maar daar ben ik het niet mee eens. De hoofdfiguur mag dan een jongen zijn maar het is zeker geen typisch jongensboek.

 

De afbeelding van de cover komt van de uitgeverij.

“de dagboeken van Cassandra Mortmain” Dodie Smith

 9789492168061/2017

Dodie Smith, vertaling Hannie Tijman , uitgeverij Karmijn

Dodie Smith (1896-1990) werd zeer succesvol met het schrijven van toneelstukken. Geboren in Engeland maar in 1938 verhuisd naar de Verenigde Staten waar ze vijftien jaar zou blijven wonen. Dodie zou veel succes hebben met 101 Dalmatiërs, maar haar eigen favoriet was haar eerste roman. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, begon ze hieraan; “I capture the Castle”, verscheen in 1949 en werd een bestseller. In 1954 werd er een toneelstuk van gemaakt, in 2003 verfilmd en dit jaar(2017) komt er een musical in Londen. In Engeland is het boek nooit uit de handel geweest en nu is het verschenen in een mooie Nederlandse vertaling onder de titel De dagboeken van Cassandra Mortmain.

Cassandra Mortmain is een zeventienjarige jongedame die samen met haar jongere broertje Thomas en oudere zus Rose, stiefmoeder Topaz en haar vader leeft op het Engelse platteland in een zwaar vervallen kasteel. Haar vader schreef ooit één boek waar hij heel beroemd mee werd, maar daarna nooit meer schreef. Haar stiefmoeder is een excentrieke kunstenares en haar zus wil niets liever dan de armoede ontvluchten tegen welke prijs ook. De inwonende knecht, Stephen, is de enige die daadwerkelijk geld in het laatje brengt en is zo goed als onderdeel van het gezin. Cassandra houdt een dagboek bij. Het verhaal is het verslag uit haar drie dagboeken die ze in acht maanden vol schreef. Het verhaal wordt chronologisch verteld in drie delen. Elk deel begint met een voorzijde van één van de schriftjes, de dagboeken, van Cassandra.

Vanaf de eerste bladzijde word je ondergedompeld in het leventje op het Engelse platteland aan het begin van de vorige eeuw. Al doet het idee van deze omgeving en het leven in een kasteel je denken aan romantiek, het zeer gedetailleerde verslag van het dagelijkse leven van Cassandra en haar familie, geeft een heel ander beeld. Het kasteel is vervallen, het geld is op, er zijn geen inkomsten, bijna alle meubels zijn verkocht om eten te kunnen kopen en vaak gaan ze met hongergevoel naar bed. Haar broer Thomas zit nog op school maar zijzelf en haar zus vullen de dagen met klusjes in huis en mijmeren over hoe alles beter zou kunnen zijn. Het leven kabbelt zo’n beetje voort net als het begin van het verhaal. Als ze echter nieuwe buren krijgen, een rijke familie uit Amerika, verandert dat hun hele leven. Een dame met twee zoons, van huwbare leeftijd, zet Rose aan om kosten wat het kost hun aandacht te trekken.

Het zware leven op het platteland, het grote verschil tussen klassen en arm en rijk komen in dit boek ruim aan bod. De stand van iemand bepaalde hoe je stond in het dorpsleven en ook de kerk speelde een grote rol in het dagelijkse leven. Het geeft een mooi beeld van het leven in die periode en hoewel de omgangsvormen van toen tussen man en vrouw vreselijk verschillen met de waarden en normen van nu is het op een manier geschreven waardoor het niet oubollig overkomt. Cassandra is voor haar leeftijd en voor de tijd waarin ze leeft best vooruitstrevend te noemen, terwijl haar zus Rose je af en toe de tenen doet krommen. Terwijl Cassandra alles noteert wat er gebeurt, geeft ze ook de ruimte aan haar gedachtenspinsels en haar mening over de anderen in het verhaal. Wat ik zelf wel grappig vond, is dat de twee rijke broers natuurlijk “mannen van de wereld “ moeten zijn maar, met name de oudste, is behoorlijk naïef, maar dat is wat ik tussen de regels door las.

Waar ik in het eerste deel een beetje moest wennen aan de vele informatie en het doorkabbelen van het verhaal, zat ik er in het tweede deel helemaal in en zat er zo een vaart in het derde deel dat ik het jammer vond dat het voor mijn gevoel te snel was afgelopen. Een hele prestatie van een boek van bijna 400 pagina’s.
Een mooi en tijdloze roman, waarvan het begrijpelijk is dat hij in Engeland na al die jaren nog nooit uit druk is geweest.

 

Deze recensie verscheen eerder op Boekenbijlage, de foto van de cover komt van de site van uitgeverij Karmijn.