recensie ” de pompoenprins en andere mooie sprookjes uit Italië ” Cristina Oliva, Cristina Carini en Anna Maria Colantoni

9789493265035/2022 vertaling:  Jen Minkman, illustraties en kaftontwerp : Mariska Maas,  uitgeverij Dutch Venture Publishing ” de pompoenprins ” is een klein bundeltje met vier sprookjes vertaald vanuit het Italiaans. Volgens de leeftijdindicatie/genre t fictie 7-9+ zijn. Het wordt uitgegeven op a5 formaat met een hard kaft. ( Ik zelf las een digitale versie voor mijn recensie). We gaan van start met een sprookje van Cristina Oliva ” de pompoenprins ” , tevens de titel van het boek. Prins Kevinick kent veel angsten. Zoveel angst dat zijn hart hard is geworden. Hard als een pompoen. Hij heeft wel veel liefde om te geven maar hij is bang dit te ontvangen en denkt zich veilig terug te trekken in zijn paleis. Dan komt er een geest op bezoek die hem in een echte pompoen verandert en de vraag is of hij nog gered kan worden en weer kan leven als prins. Een vleugje magie, een wijze les, ingrediënten van een sprookje ( *sprookje is van oorsprong een volksverhaal waarin vaak magie een rol speelt, vaak een levensles of wijze raad bevat en de fantasie van de lezer prikkelt) dit dit verhaaltje zeker bevat. Het leest lekker weg en hoewel erg voorspelbaar ( zoals de meeste sprookjes ) leuk om te lezen. Gezien de doelgroep is de voorspelbaarheid wel zo prettig en sluit het prima aan bij de leeftijd van 7+. Cristina Carini is de auteur van de volgende twee verhaaltjes: ” het verhaal van Brando en het verhaal van Doson”. “Het verhaal van Brando ” gaat niet zozeer alleen over de straatkat Brando maar ook over het vogeltje Soep, Elia, de zevenjarige Guinevere en wat muizen. Als de burgemeester kwaad wil en alle dieren weg wil hebben die los op straat lopen besluiten ze de hulp van elfjes in te roepen. “het verhaal van Doson” gaat over de duif Doson. Zijn overgrootvader was een beroemde postduif tijdens de Eerste Wereldoorlog maar nu worden de duiven alleen maar als vervelend en overbodig gezien. Zo erg zelfs dat er vergif wordt gestrooid om ze weg te krijgen. Wat er dan gaat gebeuren kan ik niet spoiler-vrij vertellen maar de duiven laten het niet zomaar gebeuren. Beiden verhaaltjes vond ik niet het niveau van het eerste verhaaltje hebben. Ik denk ook dat het beter geschikt is voor een wat jonger publiek. Met name het eerste verhaaltje over elfjes en de wat meer kinderlijke verteltoon. Daarnaast vind ik de verhalen wat op elkaar lijken. Niet alleen qua vertelstijl, wat je kan verwachten daar het dezelfde auteur is maar ook vanwege de boodschap van het verhaal. Het laatste verhaaltje is van Anna Maria Colantoni en heet ” een middag in het circus” waarin Lillo met zijn opa en oma naar het circus gaat en het heel erg naar zijn zin heeft. Na dit avontuur wil hij als hij groot is dompteur worden en met dieren werken. Die nacht droomt hij van alle dieren die hij zag maar ze waren niet in een circus en dat doet hem de ogen openen. Ook dit is een verhaaltje voor een wat jonger publiek. Het zou geschikt zijn om voor te lezen aan kinderen van 5 tot 7 jaar.  Het is een leuk verhaaltje met kinderlijke verteltoon. Door de boodschap in het verhaal zwicht het vrolijke jongetje in een moraalriddertje maar dat is hem vergeven. Het lijkt even dat hij zich tegenspreekt maar aan de andere kant is de naïviteit van een jong kind en de felheid om iets goed te doen hier in terug te vinden. En met zo’n duidelijke boodschap waarin heel duidelijk goed en fout wordt uitgelegd is hem dat vergeven. Het is een vermakelijk leesboekje met vier korte verhalen die ik dus eerder zou voorlezen aan een wat jongere doelgroep van 7-9+. Voor die jongere kinderen is het om zelf te lezen denk ik wel pittig al ligt het heel erg aan het kind.  De verhaaltjes worden voorzien van leuke en grappige illustraties van Mariska Maas die goed bij de teksten passen.