9789462665101/2021
” Tot honderd tellen, de jongste verhalen van bewoners in woonzorgcentrum het Lathuis ” is het tweede bundeltje van Cato van Burgh over de perikelen in dit woonzorgcentrum. Werkzaam als maatschappelijk werkster komt ze de meest uiteenlopende personages en situaties tegen die ze opschrijft in korte verhaaltjes / anekdotes. De namen van de bewoners zijn fictief maar de gebeurtenissen waarop de verhaaltjes zijn gebaseerd zijn echt gebeurd. Op haar eerste bundel ‘het Lathuis ‘ kreeg ze leuke en positieve reacties en de vraag of er een vervolg kwam met het resultaat dat dat er nu ligt. Op zich niet zo gek want de mensen die zij in haar werk tegenkomt hebben een grote levensgeschiedenis meegemaakt en veel te vertellen.
De eerste bundel heb ik niet gelezen en dat is ook niet noodzakelijk om deze bundel te lezen. De 25 korte stukjes laten zich als een column lezen en zijn ieder op zich een apart verhaal. Het zijn anekdotes uit haar werkomgeving gegrepen zonder samenhang tot één verhaal. Ideaal om zo op te pakken en willekeurig open te slaan. Aan de andere kant als je het wel achter elkaar leest, wat ik deed, mis je die samenhang wel een beetje. Nu lijkt het een af en toe een beetje van de hak-op-de-tak gaan. Ook wordt er in een van de eerste verhaaltjes de verwijzing naar Hendrik Groen gemaakt door een van de personages. Dit schepte even een bepaalde verwachting qua humor, invalshoek maar die heb ik snel opzij gezet omdat je dit totaal niet met elkaar kunt vergelijken. ( Vooral omdat Hendrik Groen een hele roman is en geen aparte stukjes). De enige gelijkenis zijn de leeftijd van de personages en het wel en wee in een zorgcentrum wat ieder voor zich anders beleeft.
Naast grappige stukjes kwamen er ook ontroerende momenten en maatschappij vraagstukken langs maar deze stukjes konden mij niet raken. Er kon niet echt diepgang in de verhaaltjes gebracht worden daar zij zo kort waren. Door deze ‘lengte ‘ waren het vluchtige kennismakingen met de personages en hun beslommerlingen. Daardoor had ik niet verwacht de diepte in te gaan maar af en toe vond ik dat best jammer.
Het zijn denk de momenten van herkenning die de verhaaltjes kracht bij zetten. Iedereen zal wel meerdere momenten van herkenning hebben bij het lezen van deze bundel. Zelf werkzaam in de zorg had dit zeker. Maar ik denk dat vooral de mensen in de directe omgeving van de auteur ( collega’s, bewoners en hun naasten) deze bundel meer zullen waarderen omdat zij de situaties beter kunnen plaatsen. Voor een buitenstaander is het een leuk , vlot lezende bundeltje waarbij de korte stukjes zich ideaal lenen voor een stukje ontspanning.
conniesboekkies 