“de man die niet van robots hield” H. J. Hermeler

 9789081824545/2017

H. J. Hermeler, uitgeverij Heppiebooks

“de man die niet van robots hield”  was mijn eerste kennismaking met deze schrijver. Zijn eerdere boek “Bonfire” had ik al meerdere malen voorbij zien komen maar sprak mij toch niet zo aan. Toen ik deze titel zag en las dat het over een zorgrobot ging was ik wel nieuwsgierig genoeg. Toch weer een beetje de vakidioot in mij denk ik… Dit plus het feit dat het over mysterieuze overlijdensgevallen gaat dacht ik “twee vliegen in 1 klap!” vleugje thriller en vleugje zorg…

Het verhaal speelt zich af in een zorginstelling waarin iedereen blij lijkt te zijn met de komst van zorgrobot Ikiryo. Hij ondersteunt het personeel en de bewoners lopen met hem weg omdat hij ze aandacht geeft. Totdat er dus enkele bewoners op mysterieuze wijze komen te overlijden. Een van de bewoners heeft vanaf het begin af aan al een hekel aan de zorgrobot en heeft de mening dat er iets heel erg fout mee is. Hij probeert anderen te overtuigen van zijn gelijk en dat Ikiryo wat van doen heeft met de dode bewoners maar al snel wordt hij zelf verdacht en krijgt zelfs een eigen robot om hem in de gaten te houden, tot zijn grote ergenis. Het enige wat hij nog kan doen is zijn onschuld te bewijzen.

De cover laat een wel heel houterige robot zien waarvan het maar goed is dat er ‘zorgrobot’op zijn borst staat anders zou je dat er niet uithalen. Het mes in zijn hand en de bloedspetters op de muur zijn ook niet zo duidelijk maar het straalt wel de nodige humor uit die het verhaal zeker heeft.

Het verhaal is opgedeeld in drie stukken. Het eerste deel vanuit de bewoner, die argwanend over de komst van Ikiryo is, het leven in de zorginstelling kritisch bekijkt en benoemt. Met de nodige humor en sarcasme leef je met de man mee en kan je hem niet anders dan gelijk geven. Het tweede deel is vanuit het perspectief van Ikiryo. Vanaf het moment dat hij wordt gemaakt en getraind voor zijn werk als zorgrobot.  In het derde deel zijn we terug in het zorgcentrum en komt het tot een confrontatie tussen Ikiryo en de bewoners.

De wisseling van het perspectief naar de zorgrobot vond ik wat jammer. De zorgrobot praat dan weer vanuit zichzelf en dan weer over zichzelf waardoor er wat verwarring ontstaat en een wat gekunsteld spraakgebrek bij de robot. Bovendien vond ik dat gedeelte van het verhaal wat aan de lange kant en had ik het boek denk boeiender gevonden als alleen het reilen en zeilen in het zorgcentrum zou worden besproken. Maar dat is mijn persoonlijke voorkeur. In het derde deel gebeurd er plots heel veel, of er een kleine inhaalslag moet worden gemaakt vanwege het wat langdraderige middenstuk.  De moorden zijn meer komisch dan gruwelijk en de ontknoping is een beetje to much maar dat hoort wel bij het verhaal. Er zit een beetje spanning in maar een thriller (vanwege het moordgehalte ) wil ik het niet noemen. Door de humor is het een luchtige roman geworden die ik met plezier heb gelezen.