9789041424860/2014
Uitgeverij Ambo/Anthos
Marion Pauw (1973) is thrillerauteur, freelancepublicist en copywriter. In 2005 debutterde ze met “Villa Serena”. Haar definitieve doorbraak naar het grote publiek was in 2008 met “Daglicht”, waarmee ze de Gouden Strop won. Naast thrillers schreef ze de roman “de Wilden” een boek wat ik met veel plezier gelezen heb.
Inhoud:Ron Casper heeft in zijn leven een spoor van ongelukkige mensen achtergelaten, en geniet op zesenzeventigjarige leeftijd nog volop van zijn hedonistische levensstijl. zijn drie kinderen, uit twee huwelijken, die inmiddels volwassen zijn, kampen nog iedere dag met de gevolgen van hun traumatische jeugd. Ze zijn niet in staat om een gezonde relatie op te bouwen, niet met elkaar en niet met hun partners. Als Ron Capser dan ook nog het familiekapitaal in rap tempo begint te spenderen in luxe bordelen, kan er maar één conclusie worden getrokken: het wordt tijd dat pa gaat hemelen.
De cover van het boek, een mooie blauwe kleur met daarop een sappige appel deed mij denken aan het verhaal van Sneeuwwitje. Hier is het alleen niet de boze stiefmoeder maar juist de kinderen die pa naar het leven staan. Geen van de kinderen zit lekker in zijn vel en allemaal hebben ze een reden om pa uit de weg te ruimen. Het verhaal begint dan ook met een geforceerde samenscholing aan de keukentafel die afgesloten wordt met de mededeling dat pa ” moet gaan hemelen”. Het verhaal beslaat een dikke week in het leven van de hoofdrolspelers. Van maandag tot maandag ( wat ook aangegeven wordt voorafgaande van een nieuw gedeelte) volgen we de gebeurtenissen. Tussendoor in een ander lettertype lees je een stukje over de gedachtengang van de moordenaar en wat hij/zij doet. Want dat blijft geheel onduidelijk in het boek. Ieder heeft zijn reden maar wie voert het uit? Tot aan het einde blijft die onzekerheid en dat vond ik een lekker gegeven. Je blijft zo namelijk mee puzzelen en zo streep je de ene na de andere weg en werd ik op het verkeerde voet gezet om vervolgens verrast te worden door de daadwerkelijke dader. Want dat pa het niet na kan vertellen dat weet je al vrij snel…
De stijl van Marion Pauw is prettig. Je leest lekker vlot door het verhaal en door verschillende wendingen, goede introductie van nieuwe personages en het verhaal dichtbij de werkelijkheid te houden blijft het je boeien. Ook de indeling en het korte tijdsbestek waarin het verhaal zich afspeelt vind ik goed gevonden. Hierdoor blijft het tempo in het verhaal zitten en leest het lekker weg.
Voor mij persoonlijk vind ik dit één van haar betere verhalen. Al gaat mijn voorkeur uit naar “de Wilden” maar dat is een heel ander genre.
De afbeelding van de cover komt van de site van Ambo/Anthos
conniesboekkies 